بدان كه احاديثى كه در فضيلت زيارت آن حضرت وارد شده زياده از آن است كه در اين مختصر توان ذكر نمود، و احاديث بسيار رسيده كه حضرت رسول(صلى الله عليه وآله)و حضرت امير المؤمنين(عليه السلام)و حضرت صادق(عليه السلام)و حضرت امام موسى(عليه السلام)و ديگر آباء آن حضرت حتّى خود آن بزرگوار خبر از شهادت او داده اند، و اشاره به غربت و مظلوميّت آن حضرت و ثواب زيارتش نموده اند، و ما به جهت تبرّك و تيمّن به ذكر چند حديث اكتفا مى نماييم.
شيخ صدوق(رحمه الله) در امالى و عيون روايت كرده به سند معتبر كه رسول خدا(صلى الله عليه وآله)فرمودند: «زود باشد كه پاره اى از تن من در زمين خراسان مدفون گردد، و هيچ مؤمنى زيارت نكند او را مگر آن كه حق تعالى بهشت را از براى او واجب گرداند و بدنش را بر آتش جهنّم حرام كند». و در كتاب عيون به سند معتبر از ابو الصّلت هروى روايت كرده كه گفت: در خدمت حضرت امام رضا(عليه السلام)بودم كه جمعى از اهل قم به خدمت آن حضرت آمدند و سلام كردند. پس ايشان را جواب سلام فرمود و نزديك خود طلبيد و فرمود: «مرحبا، خوش آمديد شما شيعيان ماييد به حقيقت و راستى، و خواهد آمد بر شما زمانى كه در آن زمان به زيارت تربت من بياييد در طوس. هركه مرا زيارت كند و با غسل باشد از گناهان بيرون آيد مانند روزى كه از مادر متولّد شده باشد». و نيز در عيون از جناب عبد العظيم حسنى(عليه السلام) روايت كرده كه گفت: شنيدم كه حضرت امام علىّ النّقى(عليه السلام)فرمود كه: «اهل قم و اهل آبه گناهانشان آمرزيده است به جهت زيارت كردن ايشان جدّم حضرت رضا(عليه السلام)را» و فرمود: «آگاه باش هركه زيارت كند آن حضرت را و در راه زيارت آن حضرت يك قطره بارشى از آسمان بر بدنش بچكد، حق تعالى حرام كند جسدش را بر آتش».
مؤلّف گويد كه: ذكر اهل قم و اهل آبه در اين حديث از جهت تشيّع آن ها است قديماً، امّا أهل قم كه معلوم است حالشان در تشيّع و تصلّب در شيعه گى و امّا اهل آبه نيز چنان بوده اند.
علاّمه بحر العلوم(قدس سره) در كتاب رجال در حال شيخ يوسف آبى تلميذ محقّق و شارح نافع فرموده كه: اهل آبه از زمان قديم تا حال شيعه بوده اند و در مذهب خود متصلّب و متعصّب بودند و هميشه در آن ها بوده اهل علم و ادب به خلاف ساوه، و لهذا بين اين دو قريه منافرت و عداوت مذهبى بوده، و به همين مطلب اشاره كرده قاضى ابو الطيّب:
وَقائِلَة  أتُبغِضُ  أَهْلَ  آبَه***وَهُمْ  أعْلامُ  نَظْم  وَالْكتابَه
فَقُلْتُ:  اِلَيكِ  عَنّي  اِنَّ  مِثْلي***يُعادي  كُلَّ  مَنْ  عادى  الصَّحابَه
و آبه كه گاهى آوه نيز گفته مى شود، از نواحى قم طهران است و معروف است.
و نيز در امالى و عيون به سند معتبر منقول است كه حضرت موسى بن جعفر(عليهما السلام)فرمود كه: «هركه زيارت كند قبر فرزند من على را، او را نزد خدا ثواب هفتاد حجّ مقبول بوده باشد». راوى استبعاد كرد و گفت: هفتاد حجّ مقبول؟ حضرت فرمود كه: «بلى هفتاد هزار حج». گفت: هفتاد هزار حجّ؟ فرمود كه: «چه بسيار حجّى باشد كه مقبول نباشد. هركه آن حضرت را زيارت كند يا يك شب نزد آن حضرت بماند، چنان باشد كه خدا را در عرش زيارت كرده باشد». ] گفت: چنان است كه خدا را در عرش زيارت كرده باشد؟! [ فرمود: «بلى چون روز قيامت مى شود بر عرش الهى چهار كس از پيشينيان و چهار كس از پسينيان خواهند بود. امّا پيشينيان پس نوح و ابراهيم و موسى و عيسى(عليهم السلام) اند، و امّا پسينيان پس محمّد و على و حسن و حسين(عليهم السلام) اند. پس ريسمانى مى كشند در پاى عرش. پس مى نشينند با ما زيارت كنندگان قبرهاى ائمّه، و به درستى كه زيارت كنندگان قبر فرزندم على درجه ايشان از همه بلندتر و عطايشان از همه بيشتر خواهد بود».
و به سند حسن از حضرت صادق(عليه السلام)منقول است كه فرمود: «فرزند زاده من شهيد خواهد شد در زمين خراسان در شهرى كه آن را طوس گويند، هركه او را در آن جا زيارت كند و حقّ او را شناسد، در روز قيامت دست او را بگيرم داخل بهشت گردانم هرچند از اهل كباير باشد». راوى گفت: فدايت شوم شناختن حقّ او كدام است؟ فرمود: «آن است كه بداند او امامى است كه اطاعت او بر خلق واجب است و غريب و شهيد است هركه زيارت كند او را و عارف به حقّ او باشد، عطا فرمايد حق تعالى به او ثواب هفتاد شهيد». و در روايت ديگر: «هفتاد هزار شهيد از آن ها كه در پيش روى رسول خدا(صلى الله عليه وآله)با حقيقت ايمان شهيد شده باشد».
و به سند معتبر از خود آن حضرت منقول است كه فرمود: «و اللّه كه هيچ كس از ما نيست مگر آن كه كشته و شهيد مى شود». پرسيدند كه: چه كسى شما را خواهد كشت يابن رسول اللّه؟ فرمود كه: «بدترين خلق خدا در زمان من، مرا به زهر خواهند كشت و مرا دفن خواهند كرد دور از يار و ديار در بلاد غربت، پس هركه مرا در آن غربت زيارت كند بنويسد حق تعالى از براى او ثواب صد هزار شهيد و صد هزار صدّيق و صد هزار حجّ و عمره كننده و صد هزار جهاد كننده، و محشور شود در روز قيامت در زمره ما، و در درجات عاليه بهشت رفيق ما باشد».
و به چندين سند صحيح از ابن ابى نصر منقول است كه گفت: خواندم نامه حضرت امام رضا(عليه السلام)را كه نوشته بود كه: «برسانيد به شيعيان من كه زيارت من نزد خدا برابر است با هزار حج». پس من اين حديث را به خدمت امام محمّد تقى(عليه السلام) عرض كردم و فرمود: «بلى و اللّه هزار هزار حج هست، از براى كسى كه آن حضرت را زيارت كند و حقّ او را شناسد».
و به دو سند معتبر منقول است كه حضرت امام رضا(عليه السلام)فرمود: «هركه مرا زيارت كند به اين دورى قبر، من بيايم به نزد او در سه موطن روز قيامت تا او را خلاصى بخشم از احوال آن ها، در وقتى كه نامه هاى نيكو كاران در دست راست ايشان و نامه هاى بدكاران به دست چپ ايشان بدهند، و نزد صراط، و نزد ترازوى اعمال».
و در يكى از روايات است كه آن حضرت فرمود: «سوگند مى خورم به خدايى كه محمّد را گرامى داشته است به پيغمبرى و برگزيده است او را بر جميع خلايق، كه هركه از شما شيعيان نزد قبر من دو ركعت نماز كند البتّه مستحقّ شود آمرزش گناهان را از خداوند عالميان در روز قيامت».
و به سند حسن منقول است كه جناب عبد العظيم حسنى(عليه السلام)به حضرت امام محمّد تقى(عليه السلام)عرض كرد كه: متحيّر شده ام ميان زيارت قبر امام حسين(عليه السلام)و ميان زيارت قبر پدرت در طوس پس چه مى فرمايى؟ فرمود كه: «در جاى خود باش» پس داخل خانه شد و بيرون آمد و آب ديدهاى مباركش بر رويش جارى بود پس فرمود: «زيارت كنندگان قبر امام حسين(عليه السلام)بسيارند و زيارت كنندگان قبر پدرم كم اند».
و در عيون اخبار الرّضا و كامل الزّيارة به سند معتبر منقول است كه محمّد بن سليمان از امام محمّد تقى(عليه السلام)پرسيد كه: شخصى حجّ واجب خود را كرده است به عنوان حجّ تمتّع پس به مدينه رفت و زيارت كرد حضرت رسول(صلى الله عليه وآله) را، پس رفت به نجف و زيارت پدرت امير المؤمنين(عليه السلام)كرد و حقّ او را مى شناخت و مى دانست كه او حجّت خداست بر خلق و او درگاه خداست كه از آن در به خدا بايد رسيد، پس سلام كرد بر آن حضرت، پس رفت به كربلا و حضرت امام حسين(عليه السلام)را زيارت كرد، پس رفت به بغداد و حضرت امام موسى كاظم(عليه السلام)را زيارت كرد، پس به شهر خود برگشت و در اين وقت خدا آن قدر مال به او روزى كرده است كه به حج مى تواند رفت، كدام بهتر است از براى اين مرد كه حجّ واجب خود را كرده است كه برگردد و باز حج كند، يا برود به خراسان و پدرت امام رضا(عليه السلام)را زيارت كند؟ فرمود كه: «بلكه برود بر پدرم سلام كند افضل است، و بايد كه در ماه رجب باشد، و در اين زمان مكنيد كه برما و شما از خليفه خوف تشنيع هست».
و نيز در آن دو كتاب از علىّ بن مهزيار روايت شده كه گفت: به خدمت حضرت جواد(عليه السلام)عرض كردم: فداى تو شوم، زيارت امام رضا(عليه السلام) افضل است يا زيارت ابى عبد اللّه(عليه السلام)؟ فرمود: «زيارت پدرم افضل است به سبب آن كه حضرت ابى عبد اللّه(عليه السلام) را زيارت مى كند همه كس، و پدرم را زيارت نمى كند مگر خواصّ از شيعه».
علاّمه مجلسى(رحمه الله) در ذيل اين حديث فرمود كه: گويا مراد اين باشد كه چون فضيلت زيارت امام حسين(عليه السلام)مشهور گرديده است اكثر شيعه به زيارت آن حضرت رغبت مى كنند و فضيلت زيارت امام رضا(عليه السلام)را كمتر شنيده اند و كمتر رغبت مى كنند، پس اين حكم مخصوص آن زمان خواهد بود، و بنابراين در هر عصرى هر امام را كمتر زيارت كنند زيارت او افضل خواهد بود، و ممكن است كه مراد اين باشد كه امام حسين(عليه السلام)را شيعه و سنّى زيارت مى كنند و آن حضرت را به غير از شيعه زيارت نمى كنند، يا آن كه هركه زيارت آن حضرت مى كند با اعتقاد به امامت آن حضرت مخصوصان شيعه اند يعنى اثنى عشرى، زيرا كه هركه اعتقاد به امامت آن حضرت دارد به همه ائمّه(عليهم السلام) اعتقاد دارد به خلاف حضرت امام حسين(عليه السلام)كه همه فرقه شيعه([1]) اعتقاد به امامت آن حضرت دارند.
و نيز در تحفة الزّائر فرموده: و به سند معتبر ابن بابويه روايت كرده است كه چون امام رضا(عليه السلام)به دِه سُرخ رسيده در وقتى كه به نزد مأمون لعين مى رفت. گفتند: يابن رسول اللّه ظهر شده است نماز نمى كنيد؟ پس فرود آمد و آب طلبيد، گفتند كه: آب همراه نداريم، پس به دست مبارك خود زمين را كاويد. آن قدر آب جوشيد كه آن حضرت و هركه با آن حضرت بود وضو ساختند و اثرش تا امروز باقى است. و چون داخل سناباد شد پشت مبارك خود را گذاشت به كوهى كه ديگ ها از آن مى تراشند و فرمود كه: «خداوندا نفع ببخش به اين كوه، و بركت ده در هر چه، در ظرفى گذارند كه از اين كوه تراشند». و فرمود كه از براى آن حضرت ديگ ها از سنگ تراشيدند و فرمود كه طعام آن حضرت نپزند مگر در آن ديگ ها، پس از آن روز مردم ديگ ها و ظرف ها از آن تراشيدند و بركت يافتند، انتهى.
مؤلّف گويد كه: در كتب معجزات به خصوص كتاب عيون اخبار الرّضا(عليه السلام)تأليف شيخ صدوق(رحمه الله)كرامات و معجزات بسيار براى روضه مقدّسه رضويّه  ـ على مشرِفها السّلام ـ  ذكر شده كه ايرادش در اين مقام مناسب نيست با آن كه در هر زمان آن قدر ظاهر مى شود كه كسى محتاج به نقل و قايع گذشته نيست.
______________________
[1]. مانند: زيدى ها، اسماعيلى ها و...

نوشتن دیدگاه