آن حضرت، در هر موقیعتى، با دشمنان احتجاج مى نمودند؛ تا حجت بر همگان تمام کرده باشند. از جمله احتجاج ها موارد زیر است:
1. خطاب عمومى؛ حداقلدو مرتبه، امام با جمع سپاه کوفه احتجاج نمودند که جانگدازترین و غریبانه ترین ان این احتجاج است.
2. خطاب خاص به شبث بن ربعى، هجار بن ابجر، قیس بن اشعث و...
3. هنگام عزیمت فرزندش على اکبر علیه السلام به میدان، بارالها! بر این قوم گواه باش که به جانب ایشان نوجوانى رهسپار است که در صورت و سیرت و گفتار، شبیه ترین مردم به پیامبرت محمد صلى الله علیه و آله است...
4. احتجاج باعمر سعد: «واى بر تو! آیا از خدایى که بازگشت به سوى اوست نمى ترسى؟!» آیا با من ـ که خود مى شناسى کیستم ـ مى جنگى؟! اینان را رها کن و با من باش که این، تو را به خدا نزدیک تر مى کند.
5. احتجاج باعمر سعد درباره جنگ: «فرمود: یکى از سه کار را انجام بده!» گفت: «چیست؟!» فرمود: بگار تا به مدینه، حرم جدم رسول خدا صلى الله علیه و آله برگردم! گفت: «نمى شود!»
فرمود: «آبى دهید که آل الله سخت تشنه اند» گفت: «نمى شود!»
فرمود: «پس تن به تن به جنگم آیید...»
6. احتجاج با کوفیان درباره على اصغر علیه السلام
7. احتجاج در آخرین لحظات
فرمود: «آیا رحم کننده اى هست که آل پیغمبر برگزیده خدا را رحم کند؟ آیا یاورى هست، که نسل پاک پیغمبر را یارى کند؟ آیا براى فرزندان زهراى بتول، پناه دهنده اى هست؟ آیا کسى هست که از حرم پیامبر صلى الله علیه و آله پاس دارد؟
نفرین هاى امام حسین علیه السلام
بیش از 20 مورد نفرین از امام حسین علیه السلام در حادثه کربلا نقل شده که هر یک جایگاه خاصى دارد و به هر کدام به صورت گذرا اشاره مى شود:
الف) نفرین به دشمنان
1. عبدالله بن حصین آن هنگام که گفت: «اى حسین! آیا این آب را نمى بینى، که همچون دل آسمان مى درخشد؟ به خدا سوگند یک قطره از آن را نخواهى چشید تا تشنه کام بمیرى!»
امام فرمود: «خدایا او را از تشنگى بمیران و هرگز او را نیامرز
2. مالک بن حوزه، آن هنگام که ایستادو گفت: اى حسین! مژده باد که آتش دنیا قبل از آخرت مى سوزاندت»! و امام فرمود: «خدایا! او را در آتش بلا و پیش از آخرت در دنیایش بسوزان!» گفتنى است، اسب مالک در این هنگام او را در آتشى افکند که اصحاب امام در خندق ها روشن کرده بودند!.
3. نفرین امام بر شمر ذى الجوشن، آن هنگام که با نیزه بر خیمه امام کوبید و گفت: آتش بیاورید ه این خیمه را با اهلش بسوزانم!» در این هنگام، بانگ بانوان برخاست و از خیمهها بیرون آمدند. امام به شمر ندا داد. اى فرزند ذى الجوشن! آیا آتش مى خواهى تا اشیانه اهلم را بسوزانى؟ خدا به آتشت بسوزاند!
ـ نفرین امام بر مردى از قبیله بنى دارم به نام زرعه، آن هنگام که میان امام و آب حائل شد و تیرى افکند که بر چانه آن حضرت نشست.
ـ نفرین امام بر محمد بن اشعث، آن هنگام که جسورانه از امام پرسید: «میان تو و محمد صلى الله علیه و آله ه خویشى هست».
ـ نفرین امام هنگام جنگ با کوفیان
ـ نفرین امام بر مالک بن سرکندى که با شمشیر بر کلاهخود امام علیه السلام زد آن هنگامى که بدن امام، مجروح و رنجور و خسته بود.
ـ نفرین امام، هنگام شهادت یارانش
1. هنگام شهادت على اکبر علیه السلام ، خطاب به عمر سعد فرمود: «تو را چه مى شود به خدا نسلت را قطع کند و کارت را بى برکت سازد».
2. پس از شهادت قاسم علیه السلام فرمود: «خدایا! از شمارشان بکاه و با نیازمندى، ایشان را بکش و هیچ یک را باقى مگذار و آنان را هرگز نیامرز!
3. بعد از شهادت عبدالله بن مسلم بن عقیل. فرمود: «بار الها! کشندگان آل عقیل را بکش!»
4. هنگام شهادت عبدالله بن حسن
5. بعد از شهادت على اصغر فرمود: «خدایا! باران آسمان را از ایشان باز دارد و برکاتت را از آنان دریغ دار! خدایا هرگز از ایشان راضى مشو!»
مواردى که دشمن بى رحم، با گفتار و رفتار خود، سعى در شکنجه روحى امام و آزردن قلب ایشان داشتند
1. آن هنگام که حضرت علیه السلام براى گزاردن نماز اول وقت، مهلت خواستند، حصین بن نمیر اسائه ادب نمودو گفت: «نماز شما پذیرفت نیست».
2. تمیم بن حصین فرازى از سپاه کوفه به میدان آمد و دراوج عطش امام علیه السلام فریاد زد: اى حسین! اى یاوران حسین! آیا این آب فرات را نمى بینید که هم چونس ینه مارها (یا طبق نسخه دیگر: مایهان) مى درخشد؟! به خدا سوگند شما قطره اى از آن نخواهید نوشید، تا بمیرید!
3. پاسخ اهل کوفه به امام علیه السلام هنگام اجتماع ایشان که فرمود: «هرچه اساسى با من مى جنید...»
گفتند: «با تو مى جنگیم به سبب بغضى که به پدرت داریم و به آنچه در روز بدر و حنین با پدران ما کرد!»
4. در لحظات آخر، که تمامى بدن مبارک حضرت پر از آثار تیر و نیزه و شمشیر دشمن شده بود، تمیم بن قحطبه از فرماندهان شام ـ نزدیک آمد و گفت: «اى فرزند على! تا کى مقاومت مى کنى؟! فرزندان و یارانت همگى کشته شدند و تو باز مى خواهى با شمشیر، با بیست هزار نفر بجنگى؟!»
5. گفتار شمر با امام علیه السلام و در پاسخ استغاثه ایشان که گفت: اى حسین کجایى؟! آیا از ما آب مى خاهى؟! این محال است! آرى به آتش سرخ و آب داغ... مژده ات باد!
6. در آخرین لحظات حیات امام علیه السلام «شمر» و «سنان» که لعنت ابدى خداوند نثارشان باد ـ نزد امام آمدند: شمر با جسارت، پا بر تن امام زده، گفت: «اى فرزند ابوتراب! آیا باور نداشتى که پدرت دوستانش را بر حوض پیامبر، سیراب مى کند؟! اینک صبر کن تا از دست او آب بنوشى!
7. امام در روز عاشورا نیایش فرمود: «خدایا! ما خاندان و ذریه وخویشان پیامبر توأیم، ظالمان و غاصبان حق ما را درهم شکن؛ که تو شنواى نزدیکى!» دراین هنگام محمد بن اشعث به آن حضرت گفت: «میان تو و محمد چه خویشى است؟!» و با این سخن دل حضرت را آزرد و نفرین ایشان را بر خود خرید.
افرادى که به واسطه انتخاب صحیح جز شهداى کربلا قرار گرفتند:
ـ عمرو بن ضبیعه تمیمى:
از سواران دلیر کوفى و همراهیان سپاه عمر سعد بود که در کربلا به یاران امام حسین علیه السلام پیوست و در رکاب آن حضرت شهید شد و با انتخاب صحیح عزت ابدى، خلعت رعناى شهادت و نام نیک دنیا و آخرت را از آن خود کرد.
ضرغامة بن مالک
از اهالى کوفه بود که با سپاه کوفه به کربلا آمد و در آنجا به یاران امام حسین علیه السلام پیوست و در عاشورا به شهادت رسید.
بکر بن حى تمیمى
در سپاه عمر سعد بود و در روز عاشورا به سپاه امام حسین علیه السلام پیوست و در حمله اول شهید شد.
حر بن یزید ریاحى
اولین سردار سپاه کوفه و اسوه توبه نصوح در مکتب عاشورا بود و توانست خود را از حاکمیت طاغوت و شیطان برهاند و در لواى امامت و ولایت جرعه شهادت بنوشد.
اولین هاى عاشورا
اولین شهدا
اولین شهید آل هاشم، على اکبر علیه السلام بود.
اولین شهید از اصحاب امام «مسلم بن عوسجه» بود.
اولین تیر
اولین تیر را عمر سعد در کربلا به عنوان شروع جنگ، پرتاب کرد.
اولین زائران
نخستین کسى که قبر مطهر سیدالهشدائ را زیارت کرد عبیدالله حر جعفى بود.
در نخستین اربعین شهادت امام حسین علیه السلام جابر بن عبدالله انصارى ـ یکى از صحابى جلیل القدر پیامبر صلى الله علیه و آله که توفیق زیارت 7 تن از معصومین همچون، پیامبر صلى الله علیه و آله ، حضرت على علیه السلام ، حضرت فاطمه علیهاالسلام و امام حسن و حسین علیه السلام و امام سجاد علیه السلام و امام باقر علیه السلام را داشت و ناقل حدیث کساء بود ـ و عطیه کوفى به عنوان اولین زائران امام حسین علیه السلام موفق به زیارت تربت و قبر سیدالشهداء شدند.
پیشینه تخریب قبر امام حسین علیه السلام
اولین بار نشانه هاى قبرامام حسین علیه السلام که طبق برخى نقلها درخت سدرى بوده که بر ان سایه افکنده بود، در زمان حکومت عباسیان و به دستور هاروالرشید از بین رفت و زمین آن شخم زده شد.
در زمان حاکمیت مأمون، دوستداران اهل بیت بر مقد امام حسین علیه السلام بنایى احداث کردند.
براى بار دوم به دستور متوکل عباسى قبر امام و خانه هاى اطراف آن را ویران کردند و زمین آن را شخم زدند و آب بر آن جارى کردند که آب در اطراف مرقد شریف به گردش درآمد و قبر را فرانگرفت.
مأمور این تخریب «ابراهیم دیزج» یک یهودى تازه مسلمان بود.
پس از مدتى بصریان و کوفیان قبر امام حسین علیه السلام را تجدید بنا کردند و زیارت آن را رونق بخشیدند و در سال 247 ه . ق متوکل دوباره دست به تخریب قبر امام زد، زمینش را شخم زده وزائران را تحت پیگرد قرار داد ولى پس از به روى کار آمدن پسرش منتصر، قبر امام بازسازى شد و عمارتى بر آن ساخته شد.
اولین کتاب
«ترجمة الامام لحسین من تاریخ مدینه دمشق» تألیف على بن الحسن ابن عساکر متوفى 571 ه . ق براى اولین بار در بیروت منتشر شد.
اولین مقتل
قدیمى ترین مقتل، مقتل ابى مخنف تالیف لوط بن یحیى بن سعید بن محنف کوفى متولد 75 هجرى قمرى یعنى حدود 14 سال بعد از واقعه عاشورا است.
اولین نویسنده
در منابع شیعه اولین شخصى که کتابى درباره امام حسین علیه السلام نوشت اصبغ بن نباته بود. او از فرماندهان على علیه السلام بود.
السلام على الحسین الذى سمحت نفسه بمهجته
سلام بر حسین که جانش را تقدیم نمود.
اسلام على من اطاع الله فى سره و علانیته
سلام بر کسى که اطاعت کرد خدا را در نهان و آشکار
اسلام لى من جعل الله الشفاء فى تربته
سلام بر آن کسى که خداوند شفا را در خاک مزارش قرار داد
السلام على من الاجابة تحت قبته.
سلام بر آن کسى که اجابت دعا در زیر بارگاه اوست
السلام على من الائمة من ذریته
سلام بر آن کسى که امامان از نسل اویند
السلام على شهید الشهدا
سلام بر شهید شهیدان
السلام على خامس اصحاب اهل الکساء
سلام بر پنجمین اصحاب اهل کساء
السلام على ساکن کربلا
سلام بر ساکن کربلا
السلام على من کبته ملائکة السماء
سلام بر آن کسى که فرشتگان آسمان بر او گریستند
السلام على منازل البراهین
سلام بر آن جایگاه هاى دلایل
السلام على الائمة السادات
سلام بر ائمه سادات
السلام على الشفاه الذبلات
سلام بر آن لب هاى خکشیده
السلام على الاسجاد العاریات
سلام بر آن پیکرهاى عریان و برهنه
السلام على الدماء السائلات
سلام بر آن خون هاى جارى
السلام على الاعضائ المقطعات
سلام بر آن اعضاى قطعه قطعه شده
السلام على الغریب الغربا
سلام بر غریب غریبان
السلام على المهتوک الخباء
سلام بر آن که حرمت خیمه گاهش دریده شد
السلام على الروؤس المثالات
سلام بر سرهاى بالا رفته بر نیزه ها
السلام على النسوة البارزات
سلام بر آن بانوان بیرون آمده از خیمه ها
السلام على اتقیل المظلوم
السلام على اخیه المسموم
السلام على الابدان السلبیه
سلام بر آن بدن هاى برهنه شده
السلام على المجلدین فى الفلوات
سلام بر آن به خاک افتادگان در بیابان ها
السلام على النازحین عن الاوطان
سلام بر آن دور افتادگان از وطن ها
السلام على المدفونین بلا اکفان
سلام بر آن دفن شدگان بدون کفن
السلام على المظلوم بلا ناصر
سلام بر آن مظلوم بى یاور
السلام على صاحب اتقبة السامیه
سلام بر آن صاحب بارگاه عالى رتبه
السلام على من افتخر به جبرئیل
سلام بر آن کسى که جبرئیل به او مباهات مى کرد
السلام على المقطوع الوتین
سلام بر آن که شاهرگش بریده شد
السلام على الشیب الخضیب
سلام بر آن محاسن به خون خضاب شده
السلام على الشغر المقروع بالقصیب
سلام بر آن دندان چوب خورده
السلام على الخد التریب
سلام بر آن گونه خاک آلوده