127   «لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَهُوَ وَلِيُّهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ»
ترجمه :
127. از براى اين قومى كه متذكرند. دار السلام، كه يكى از جنّات است، در پيشگاه احديت هست. و اوست ولىِّ آن‏ها به سبب آنچه بودند عمل مى‏كردند.
تفسير :
[ اقسام جنت و معناى « دار السلام » ]
«لَهُمْ دارُ السَّلامِ» يكى از جنّات ثمانيه است: جنات عدن، جنة الخلد، جنة المأوى، دار الكرامة، دار السلام و غير اين‏ها . و تعبير به « دار السلام » چون هيچ‏گونه آفت و عاهَت[1] و مرض و بلايى در او نيست : نه پيرى دارد، نه گرسنگى، نه تشنگى، نه غير اين‏ها از مكروهات.
«عِنْدَ رَبِّهِمْ» ، يعنى در جوار رحمت پروردگار و مقام قرب به رحمت او و شمول عنايات او ، نه اينكه مجسمه قائل هستند كه خدا در عرش بالاى تخت جلوس فرموده و مؤنين در قيامت او را مشاهده مى‏كنند و كفار محجوبند . و تمسك به ظواهر بعض آيات نمودند . و غافل از اينكه ظواهر با برهان عقلى قطعى تقابل ندارد و به اصطلاح قرينه عقليه منشأ صرف [ = انصراف و برگرداندن ] ظواهر مى‏شود و چون حكم قرينه متصله دارد نمى‏گذارد ظهورى منعقد [ = ايجاد ] شود.
«وَهُوَ وَلِيُّهُمْ» ؛ نگهبان آن‏هاست تا ابد كه فنا و زوالى براى آن‏ها نيست . و آناً فآناً [= لحظه به لحظه] افاضه مى فرمايد و آن‏ها را باقى مى‏دارد «بِما كانُوا يَعْمَلُونَ» نه به نحو استحقاق كه در اثر اعمال صالحه مستحق و طلبكار باشند ، بلكه به نحو قابليت كه ايمان و اعمال صالحه آن‏ها را قابل شمول تفضلات مى‏كند ، چنانچه به اين موضوع در بسيارى از مواضع اين كتاب تذكر داده‏ايم.
----------------------------------------------
[1] .  عاهَت : بلا ؛ سختى .

نوشتن دیدگاه