حضرت آیت الله «مفتی الشیعه» دارفانی را وداع گفت

(زمان خواندن: 2 - 4 دقیقه)

پس از ارتحال مرجع عاليقدر شيعه حضرت آيت الله خوئي، و زعامت ديني حضرت آيت الله سبزواري، معظم له كليه‌ي امور متعلق به دادن اجازات و تعيين وكلا و نمايندگان در داخل و خارج و پاسخ به مسائل و استفتائات را به آيت الله مفتي الشيعه سپردند.
به گزارش شيعه آنلاين، حضرت آیت الله سید «محمد مفتی الشیعه» از مراجع تقلید قم ساعاتی پیش دارفانی را وداع گفت.

نگاهی گذرا به زندگینامه
نام ايشان «محمد بن محمد تقي بن مرتضي بن نقد علي بن مير علي رضا بن حسين» از سادات موسوي است. نسب ايشان به سيد ابراهيم اصغر ملقب به مرتضي فرزند امام همام موسي بن جعفر (ع) منتهي مي شود. دهم ماه رجب سال 1347 هـ . ق (سال 1307 هـ .ش) در شهر اردبيل معروف به (دار الارشاد) ديده به جهان گشود.
پس از اينكه در 29 ذي القعده 1361 هـ ق روز شهادت امام محمد تقي (ع) پدر ایشان به رفيق اعلي پيوست، در سوگ ايشان عزاي عمومي اعلام شده و تا چهل روز مجالس ترحيم برقرار بود. در آخرين روز اين مجالس، معظم له به پوشيدن لباس پيامبر گرامي اسلام (ص) مفتخر گشته و به دست آيت الله سيد يونس اردبيلي ملبس گشتند.

ایشان مقدمات و سطوح عاليه را نزد علماي بزرگ و نخبه اردبيل فرا گرفته كه از جمله آن تلاميذ مرحوم والدشان آية الله سيد محمد تقي مفتي الشيعه بود. رسائل را نزد آيت الله شيخ غلامحسين غروي و مكاسب را نزد عموي خود آيت الله سيد موسي فقيه مرتضوي آموخت.
در سال 1367 هـ ق به شهر مقدس قم هجرت نموده و در درس مراجع بزرگ و عاليقدر آن زمان از جمله حضرت آيت الله بروجردي، حضرت آيت الله سيد محمد حجت كوه كمري، حضرت آيت الله خميني، حضرت آيت الله سيد محمد محقق داماد، علامه سید محمدحسین طباطبایی و غیره شرکت کرد.

در سال 1333 شمسی جهت تكميل درسهاي استنباطي و بهره گرفتن از چشمه جوشان علم و معرفت راهي شهر فقه و فقاهت، علم و اجتهاد، شهر امير مؤمنان علي (ع)، نجف اشرف شد ونزد مراجع بزرگ آن زمان مانند حضرت آيت الله سيد محسن طباطبائي حكيم، آيت الله سيد محمود شاهرودي، حضرت آيت الله سيد ابو القاسم خوئي، آيت الله شيخ حسين حلي و غیره تلمذ نمود.
در سال 1379 هـ ق گروهي از بزرگان وافراد موجّه اردبيل كه به نجف مشرف شده بودند خدمت حضرت آيت الله حكيم آمده تقاضا نمودند كه آيت الله مفتي الشيعه را بعنوان وكيل خود به اردبيل بفرستند. نظر به اينكه مرحوم حكيم خواهان بقاي ايشان در نجف اشرف بودند ليكن بجهت اصرار آنها وضرورت وجود ايشان در اردبيل, بدين امر موافقت ورزيده ومعظم له عازم اردبيل شدند. در سال 1380 هـ ق با رحلت زعيم عاليقدر عالم تشيع آيت الله بروجردي مردم آذربيجان توسط ايشان به آيت الله حكيم رجوع نمودند ودر حل مشكلات ومعضلات اجتماعي ومسائل واحكام شرعيه به معظم له مراجعه مي نمودند. پس از گذشت يك سال ونيم مجدداً جهت پيوند رشته هاي گسسته ي علمي وكارهاي تحقيق نيمه تمام به نجف اشرف بازگشتند تا فعاليتهاي درس وتدريسي خود را به نحو احسن به اتمام برسانند.

در سال 1396 هـ ق رژيم حاكم بر عراق طي حكم جابرانه اي تصميم گرفت تا حوزه ي علميه ي نجف اشرف را از ميان ببرد. در آن زمان فرمان تبعيد علماء و طلاب ايراني، هندي، ترك، پاكستاني وافغاني به بهانه ياجنبي بودن آنها صادر شد. از طرفي عده أي از افراد موجّه به زندان افكنده شده ويا تحت شرايط سخت قرارگرفتند. از جمله حضرت آيت الله مفتي الشيعه همراه با جمع زيادي از استاتيد وعلماء پس از چند روز زنداني عمومي وانفرادي به سوي ايران اخراج شدند. معظم له پس از ورود به ايران در حوزه ي علميه ي قم در جوار كريمه ي اهل بيت حضرت معصومه (س) اقامت گزيدند تا به وظايف شرعيه اعم از تدريس وتهذيب وتأليف ورفع نيازهاي مردم وحلّ مشكلات اجتماعي آنان اقدام نمايند.