خانواده

هر انسانى در برابر خود و جامعه انسانى خود متعهد و مسؤول مى‏باشد. چنانچه قرآن مى‏فرمايد: «اِءنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولـئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْؤُولاً؛ گوش و چشم و دل، همگى در برابر كارهايى كه انجام داده‏اند مسؤولند، از آنها سوال مى‏شود».[1] آرى! هر سخنى كه مى‏گوييم، ثبت و ضبط مى‏شود و هر گامى كه بر مى‏داريم در حساب ما نوشته مى‏شود و مسؤول تمام اعمال و قضاوتها و اعتقادات خود هستيم.
اين مسؤوليت عام است؛ يعنى هم شامل زنها مى‏شود و هم شامل مردها. زنها و مردها در برابر اعمالى كه انجام مى‏دهند چه در خانواده و چه در اجتماع، مسؤول هستند و در برابر كوچك‏ترين تخلف و عدم مسؤوليت بايد در پيشگاه الهى در قيامت حساب پس بدهند. در آنجا حتى اعضا و جوارح انسان عليه او گواهى مى‏دهند.
«حَتَّى إِذَا مَا جَاؤُوهَا شَهِدَ عَلَيْهِمْ سَمْعُهُمْ وَأَبْصَارُهُمْ وَجُلُودُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ؛ چون همه بر دوزخ رسند، آن هنگام گوش و چشمها و پوست بدنها بر جرم و گناه آنها گواهى مى‏دهند».[2]
دين اسلام در مسائل اجتماعى همواره برنامه‏هايى را ارائه مى‏دهد كه منش و شيوه زندگى اجتماعى درست را تأمين مى‏كند و به ارائه روشهايى مبادرت مى‏ورزد كه موجب تحكيم روابط اجتماعى و آرامش روانى انسان در زندگى فردى اجتماعى مى‏گردد.
------------------------------------------
[1] ـ سوره اسراء: آيه 36.
[2] ـ سوره فصلت: آيه 20.

نوشتن دیدگاه