من آن كنيز خدايم كه يار طاهايم
منم كه مادر امّ الائمه زهرايم
به افتخار كنيزي مصطفي اين بس
كه من شريك نبي در نشاط و غمهايم
خداست شاهد حالم كه من چهها ديدم
اگر چه شاد ز يك عمر امتحانهايم
گهي به شعب ابي طالبم گواه بلا
گهي ستم كش اهل حجاز و بطحايم
اگر بهشت برين جايگاه شأن من است
براي اينكه به دنيا مطيع مولايم
ز نيش طعنه نمامهاي آل قريش
هنوز وارث درد و بلاست زهرايم
تمام هستي خود را به عشق بخشيدم
به عشق اينكه به بيت نبي است مأوايم
ولي چه زود شنيدم پس از من و احمد
حريم عشق بسوزد به دست اعدايم
ستم به فاطمهام از قديم عادت داشت
از آن زمان كه به دل بود انيس غمهايم
هميشه فاطمه ميگفت از درون با من
كه من يگانه معين تو در بلاهايم
خدا گواه بسوزم از اين كه در غم و درد
نبود سايه من بر سر تو، اي وايم
مرا كفن ز بهشت آيد اي خداي حسين
اگر چه مادر آن بي كفن به صحرايم
منبع : سایت حضرت خدیجه
