مرحوم حاجى نورى رضوان اللّه تعالى عليه در دارالسلام مى فرمايد:
يكى از علماى نجف نقل فرمود: كه در منزل كبوترى داشتيم ، گربه اى هم گاهى اوقات به منزل رفت و آمد مى كرد، روزى گربه به كبوتر مذبور كه مورد علاقه ما بود حمله كرد و او را گرفت و برد و خورد، بچه ها هم تعقيبش كردند ولى نتوانستند او را دريابند.
من هم عصا را نزديك خودم گذاشته بودم كه وقتى گربه رسيد او را تنبيه كنم ، اما تا چند روز نيامد چون شعور دارد هشيار است مى فهمد جائيكه دزدى و خيانت كرده نبايد به اين سادگى ها آفتابى شود، يكروز متوجه شدم كه آهسته آهسته مى آيد خيلى مقدس وار عمل به احتياط ميكند، خودم را پنهان كردم كه نفهمد در كمينش ‍ هستم و فرار كند، داخل حجره شد خودم را پشت پرده پنهان كردم ، وارد كتابخانه شد من هم داخل شدم و درب را بستم ، گربه متوجه شد كه در بسته شده ، من هم با عصا به او حمله ور شدم متوجه شد كه كار از كار گذشته و اين طرف و آن طرف رفتن فايده اى ندارد، يكمرتبه جستن كرد و رفت روى كتابها در آنجا يك لعل قرآن بود دستها و پوزه اش را روى قرآن گذاشت و به اصطلاح به قرآن پناهنده شد.
من وقتى كه ديدم حيوان به قرآن پناهنده شده ، چوب را كنار و در اطاق را باز كردم تا برود، گربه هم آهسته بيرون جهيد ولى توبه صادقانه اى كرد، چون از آن روز ببعد ديگر در خانه ماخيانت نكرد، نه كبوتر و نه ماهى و نه گوشت ... هيچ چيز را ديگر نبرد.
اينست وضع حيوانات !! اى انسانها متوجه خود باشيد اگر توبه كردى ديگر گناه نكنيد.
غير از تو گرخداى دگر بود سوى او
مى بُردَمى پناه و ليكن خدا توئى
هم ترسم از تو هم بتو هستم اميدوار
مقصود از نتيجه خوف و رجا توئى
بر ما مبين اگر همه در خواب غفلتيم
بر خود مبين كه رافع هر ابتلا توئى
-------------------------------
علی میر خلف زاده

نوشتن دیدگاه