بخش دوم: فاطمه سلام الله عليها از ديدگاه روايات ((6))
موضوع ششم از مناقب مشترك حضرت زهرا(ع) با پيامبر اكرم (ص) و اميرالمونين و حسنين عليهم السلام، تقريبا نظير آن فضائلى ست كه در موضوع پنجم بيان شد.
((ابن عباس)) روايت مى كند:
((ان رسول الله صلى الله عليه وآله كان جالسا ذات يوم، و عنده على، و فاطمة، والحسن، والحسين. فقال: اللهم انك تعلم ان هولاء اهل بيتى، و اكرم الناس على، فاحبب من احبهم، و ابغض من ابغضهم، و وال من والاهم، و عاد من عاداهم و اعن من اعانهم و اجعلهم مطهرين م كل دنش، معصومين من كل ذنب، و ايدهم بروح القدس ‍ منك)) ((روزى پيامبر اكرم (ص) نشسته بودند و على، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام نيز حضور داشتند دعاى آن حضرت در ميان آن جمع چنين بود: بارلاها، تو خوب مى دانى كه اينان خاندان من، و عزيزترين مردم نزد منند، پس محبان و دوستانشان را دوست بدار، با دشمنانشان دشمنى فرما، و يارانشان را اهانت بنما، اينان را از جميع ناپاكيها پاك و مبرا بدار، از جميع گناهان بر كنار و مصون و محفوظ نگاهدار، و از جانب خود باروح القدس تاءييدشان فرما))
روايات بسيار از ائمه اطهار سلام الله عليهم در موارد مختلف نقل شده است كه مى فرمايد: معصومين (ع) روحى دراند غير از روح عموم بشر، كه هيچ انسانى در داشتن اين روح (كه در جميع اخبار آن را روح القدس) مى نامند، همرديف نيست.
روح القدس، همان روحى است كه در سايه آن، پيامبر اكرم (ص) صاحب ولايت است. اين همان روح قدسى است كه با داشتن آن على سلام الله عليه، حسنين، و امامان ديگر از اولاد حسين عليهم السلام بر همه مردم ولايت دارند، اين همان روح است كه به تاءييد پيامبر اكرم حضرت صديقه سلام الله عليها نيز دارنده آن است، و با داشتن اين روح، آن حضرت هم ((ولية الله)) مى باشد.
((ابن عباس)) روايت را از قول پيغمبر اكرم (ص) چنين ادامه مى دهد:
((يا على انت امام امتى و خليفتى عليها بعدى، وانت قاتد المومنين الى الجنة، و كانى انظر الى ابنتى فاطمة، قد اقبلت يوم القيامة على نجيب من نور، عن يمينها سبعون الف ملك، و عن يسارها سبعون الف ملك، و بين يديها سبعون الف ملك، و عن خلفها سبعون الف ملك، تقود مومنات امتى الى الجنة، انت قائد المومنين الى الجنة و فاطمة نسقود مومنات امتى الى الجنة، وانها السيدة نساء العالمين فقيل يا رسول الله،اهى سيدة نساء عالمها؟ فقال: ذلك مريم بنت عمران فاما ابنتى فاطمة، فهى سيدة نساء العالمين من الاولين و الاخرين، و انها لتقوم فى محرابها فيسلم عليها سبعون الف ملك من - الملائكة المقربين، و ينادونها بما نادت به الملائكة مريم فيقولون: يا فاطمة: ((ان اله اصطفاك و طهرك و اصطفاك على نساء العالمين)) ثم التفت الى على فقال: يا على ان فاطمة بضعة منى. وهى نور عينى، و ثمرة فوادى، يسوونى ما اساءها و يسرنى ما سرها، و انها اول من يلحقنى من اهل بيتى، فاحسن اليها بعدى... فقال: اللهم انى اشهدك انى محب لمن احبهم، و مبغض لمن الغضهم، وسلم لمن سالمهم، و حرب لمن حاربهم و عدولمن عاداهم، و ولى لمن والاهم)) ((يا على، بعد از من، جانشين من، و امام و رهبر امت منى، تو پيشقدم و پيشرو اهل ايمان به سوى بهشتى، و گوئى اكنون در نظرم مجسم است و مى بينم كه دخترم فاطمه در روز قيامت سوار بر شترى از نور است، در حالى كه هفتاد هزار ملك از جانب راست، هفتاد هزار از طرف چپ او، هفتاد هزار از پيش روى و هفتاد هزار از پشت سر او همراهيش مى كنند. او پيشگام زنهاى مؤ من است كه همراهش به سوى بهشت مى روند، ياعلى، تو پيشواى مردان مؤ من امتى منى، و دخترم فاطمه سالار زنان با ايمان امت من و رهبر آنان به سوى بهشت است، بدرستيكه او بانوى بانوان جهان است.
عرض شد يا رسول الله، آيا بانوى بانوان در زمان خودش؟ پيامبر فرمود:
سيده زنان در زمان خودش مريم بنت عرمان بود، ولى دخترم فاطمه بانوى بانوان جهان و سرور زنهاى عالم از اولين و آخرين است.
اين فاطمه است كه آنگاه كه در محراب عبادت مى ايستد، هفتاد هزار فرشته مقرب بر او سلام و درود مى فرستند، و ندا مى كنند يا فاطمه، خداى تعالى تو را از ميان جميع زنهاى عالم انتخاب كرد، و ترا از همه آلودگيها پاك و منزه گردانيد. آنگاه رسول اكرم (ص) رو به سوى على (ع) كرد و فرمود:
يا على (ع)، بدرستيكه فاطمه (ع)، پاره اى از تن و جان من است، اوست نور چشم من، و ميوه قلب من، آنچه زهراء(ع) را ناپسند آيد، مرا نيز ناپسند است، و آنچه او را مسرور كند، مرا هم شاد و خرسند مى نمايد، او نخستين كسى است كه از خاندان من كه به من خواهد پيوست، يا على (ع)، بعد از من، تا توانى به او نيكى كن، سپس پيامبر اكرم (ص) اين چنين دعا نمودند: بارلاها، من تو را گواه مى گيرم، كه دوست مى دارم آن كسى را كه اينان را دوست بدارد و دشمن مى دارم شخصى را كه با اينان دشمنى كند، با هر كسى كه با اين چهر تن در جنگ باشد من نيز با او در ستيزم، و هر فردى با اينان از در صلح و آشتى در آيد، من هم با او در سلم و صفا خواهم بود.))
بار ديگر تكرار مى كنيم، با در نظر گرفتن روايت شريفه مذكور، حضرت صديقه سلام الله عليها به طور يقين صاحب ولايت كبرى است زيرا هرگز معقول نيست، كه دشمنى و يا دوستى با او همانند عدوات و يا محبت نسبت به پيامبر باشد و آنچه فاطمه (ع) را غمگين و يا مسرور مى گرداند، حضرت رسول (ص) را نيز محزون و يا شد نمايد، ولى او صاحب مقام ولايت نباشد.
و اگر حضرت صديقه سلام الله عليها در ولايت، در عصمت، و در جميع حالاتش رديف پدر و همسر و دو فرزندش حسنين نمى بود، هرگز پيامبر اكرم (ص) مطالب مذكور را بيان نمى كرد. رسول خدا(ص) كه سخن بى حساب و گزاف و بيهوده نمى گويد، تمام گفتارش (( ما ينطق عن الهوى، ان هوالاوحى يوحى)) است، آنچه مى گويد وحى الهى است، آنهم در مقامى كه خدا را شاهد سخنان خود قرار مى دهد.
گوئى پيامبر اكرم (ص) از جانب خدا ماءمور به ابلاغ اين مراتب و فضائل است، كه خدا را گفتار خويش گواه مى گيرد، چنان كه در انجام نبوت و ابلاغ رسالتش، در مواقف متعدد شاهد قرار داده است، و از مردم نيز اقرار و اعتراف مى خواهد، و مى پرسد و خواستار جواب صريح آنان مى باشد: ((هل بلغت؟، بلى بلغت)) سؤ ال مى فرمايد آيا رسالت خودم را انجام دادم؟، و سپس جواب مى شنود: بلى ابلاغ كردى. همان گونه كه در غديرخم هنگام ابلاغ ولايت اميرالمؤ منين على سلام الله عليه، خدا را شاهد مى گيرد و از مردم، اعتراف و اقرار مى خواهد... اللهم اشهد... بارالها شاهد باش... چنين به نظر مى رسد كه وجود مقدس پيامبر(ص) پيوسته خود را مسئول و ماءمور ابلاغ ولايت فاطمه عليهاسلام نيز مى داند، و گوئى احساس مى كند كه همواره مورد سؤ ال و بازخواست حضرت حق تبارك تعالى است كه آيا ولايت زهرا(ع) را ابلاغ كردى يا نه، لذا آن حضرت به طور مكرر، در گفتار خويش ضمن برشمردن فضائل فاطمه سلام الله عليها و تشريح شئون ولايتى او، بارها خدا را گواه مى گيرد كه بارلاها، شاهد باش ‍ آيا ولايت زهرا(ع) را ابلاغ كردم؟ آيا پيغام را رساندم؟ حق مطلب را بخوبى ادا كردم؟...
نتيجه ديگرى كه مى توان از روايت مذكور گرفت اين است كه حضرت رسول (ص) در قسمتى از سخنانش خطاب به على (ع) چنين مى فرمايد:
آنها اول من يلحفى من اهل بيتى... فاحسن اليها
يعنى يا على اول كسى كه از خاندان من به من ملحق خواهد شد.
دختر فاطمه (ع) است، پس تا توانى به او نيكى بنما.... و اين وديعه رسالت را نگهدارى كن... لذا مى بينيم قصد اميرالمؤ منين سلام الله عليها هميشه و در تمام حالاتش برآوردن خواهش پيامبر اكرم (ص) و در نتيجه تحصيل رضايت و آسايش خاطر زهراى اطهر است، البته نه تنها از اين جهت كه همسر والامقام او دختر گرامى رسول خدا(ص) است، بلكه بيشتر از اين نظر كه فاطمه سلام الله عليها ((ولية الله)) است و على (ع) خود را نسبتت به او موظف و مسئول و متعهد مى داند، و متقابلا حضرت زهرا(ع) نيز نسبت به اميرالمؤ منين كه ((ولى الله)) است، عينا همين احساس وظيفه و مسئوليت را به حد اعتلى دارا مى باشد و اين دو وجود مقدس، هر يك در حفظ و نگهدارى و مراعات شخصيت آن ديگر كمال سعى و كوشش را به كار برده اند.
ليكن اگر اين مطلب به دقت مورد بررسى و مطالعه قرار گيرد، روشن مى شود كه حالات دفاع و مجاهدت زهرا سلام الله عليها در حفظ و صيانت اميرالمؤ منين سلام الله عليه بى نظير و بسيار فوق العاده است، و تحقيقا اگر پيامبر اكرم (ص) نگاهدارى و دفاع از حريم ولايت اميرالمؤ منين (ع) را مؤ كدا به زهرا عليها سلام سفارش مى كرد (كه سفارش ‍ فرموده است)، هرگز رفتارى بهتر و برتر از روش فاطمه عليهاسلام امكان پذير نبود.
از خود گذشتگى، و فداكارى و ايثار او در مراقبت و نگهدارى شئون ولى الله الاعظم اميرالمؤ منين (ع) بى نظير بود، زهرا سلام الله عليها در اين راه وجود خود را كاملا فراموش كرده بود و همواره همت والاى او مصروف حفظ حرمت على عليه السلام و پيوسته در فكر كمال مراقبت و حسن انجام تعهد اسلامى خود در برابر مقام منيع ولايت بود و همين توجه بى نظير و بصيرت و معرفت كامل فاطمه (ع) نسبت به شئون ولايت همسر عالى مقامش نشانگر مرتبه عالى ((ولية الهى)) خود آن حضرت مى باشد.
---------------------------------
گفتار علامه امينى
به كوشش: حبيب چايچيان

نوشتن دیدگاه