مثلاً احمد امين در فصل اول از باب شش صفحه 322 فجرالاسلام در اخبارى كه در كتب معتبره علماى خودشان راجع ‏به علم على عليه ‏السلام نقل شده، مانند حديث انا مدينة العلم و على بابها (1) و نداى سلونى قبل ان تفقدونى (2) دادن آن حضرت و كلام سلونى عن كتاب اللّه‏ فانّى اعلم ممّن نزلت وفي ايّ شيء نزلت (3) و امثال اين ها گفت‏گو مى‏ كنند و آنها را از مجعولات شيعه و واهى مى‏ دانند.
ولى عجب آن كه در صفحه بعد قول عكرمه غلام بربرى (مجهول‏ الحال را) كه مى ‏گويد: بر تفسير تمام قرآن واقفم، نقل مى‏ كند و رد نمى ‏نمايد. اين نيست مگر عين تعصب و بى ‏اطلاعى از علم درايت وحديث و يا عناد و لجاج و خبث فطرت.
در فصل اول از باب دو صفحه 131 راجع ‏به ابى ‏ذر غفارى كه دومين مرد پاك از صحابه رسول ‏اللّه‏ صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله بوده (كه خود او هم در آخر مقالش تصديق مى‏ كند كه ابى ‏ذر از پاك‏ترين اصحاب پيغمبر و مرد متقى و پرهيزكار بوده)، نسبت عقيده اشتراكى مى‏ دهد و تهمت‏ هاى ناروا به آن مرد پاك مى‏ زند و او را اتباع عبداللّه ‏بن‏ سباء يهودى مى‏ خواند!
و حال آن كه در احاديث معتبره منقوله در كتب اكابر علماى اهل‏ تسنن بسيار رسيده است كه رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و ‏آله فرمود: «خدا مرا امر نموده چهار نفر را دوست بدارم كه يكى از آنها ابى ‏ذر غفارى است.»
چنان‏چه اكابر علماى سنى از قبيل ابن‏ حجر مكى در صواعق محرقه و احمد بن‏ حنبل در مسند و شيخ سليمان بلخى حنفى در ينابيع ‏المودة و ابن ‏عبدالبر در استيعاب و ديگران نقل نموده‏ اند و در (جلسه ششم) همين كتاب ذكر گرديده.
فقط جرمى كه ابى‏ ذر غفارى و آن مؤمن موحد پاك را مبغوض احمد امين و طبرى و غيره قرارداده كه او را متهم به تبعيت ابن‏ سباء لعين و اشتراكى بخوانند آن است كه مطيع امر رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه ‏و ‏آله بوده و به امر آن حضرت تابع على عليه ‏السلام و از بيعت ابى ‏بكر سرپيچى نموده و در منزل آن حضرت معتكف گرديده و موقع تبعيد در شامات، مردم را به خلافت و امامت على عليه‏ السلام مى‏ خوانده و خلافت ديگران را برخلاف حق مى‏ دانسته و آن‏چه از رسول اكرم صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله درباره على عليه‏ السلام شنيده بود، به مردم مى ‏رسانيد. همين عمل آن مرد بزرگ صحابى سبب بغض و كينه فراوان گرديد كه او را مورد تيرهاى تهمت قرار دهند.
بديهى است كه از آثار جهل و عناد و تعصب است كه محبوب خدا و پيغمبر را اشتراكى مزدكى و تابع ابن ‏سباء لعين بدانند.
عجبا نمى‏ نويسند ابى ‏ذر تابع و شيعه خالص ‏الولاى على ‏بن ‏ابى‏ طالب عليه ‏السلام و پيرو طريقه آن حضرت به امر خدا و رسول او بوده، [اما] با كمال وقاحت و بى‏ حيايى مى ‏نويسند تابع عبداللّه‏ بن سباء لعين و اشتراكى بوده.
نوشته ‏ها وتهمت‏ هاى اين قبيل نويسندگان است كه بهانه به دست دشمن‏ هاى دين داده و راهى براى تبليغات آنها باز نموده، چنان‏چه شنيده مى ‏شود كمونيست‏ هاى عرب (شيوعى‏ ها) مخصوصا مصرى‏ ها براى جلب قلوب جوانان بى‏ خبر و بى‏ خرد مسلمانان، به همين نوشته ‏ها استناد جسته، مى ‏گويند و مى‏ نويسند [كه] دين اسلام دين كمونيستى است؛ به دليل آن كه ابى‏ ذر غفارى از اصحاب پاك پيغمبر اسلام مردم را امر به اشتراك مى‏ نموده!
اين جاست كه بايد گفت: آتش به جان شمع فتد كين بنا نهاد. خداوند بشكند دست و قلمى كه چنين تهمت ‏هاى ناروا و نسبت‏ هاى دروغ را [از] روى تعصب، به اصحاب پاك ‏رسول ‏اللّه‏ صلى‏ الله‏ عليه‏ و ‏آله بدهند تا بهانه ‏اى به دست دشمن‏ ها افتاده، وسيله تبليغات براى عقايد باطله خود قرار دهند.
عجبا مى ‏نويسند: چون ابى ‏ذر در شامات به اغنيا [و] متمولين مى‏ گفت: با فقرا مساعدت و مواسات كنيد (اگر پول‏ ها را جمع كنيد و نگه‏دارى نماييد، روز قيامت با همين سيم و زرها سر و صورت و پشت و پهلوى شما را داغ مى‏ كنند)، پس از اين جهت اين عقيده اشتراكى شبيه آيين مزدكى مى‏ باشد!
اولاً ما در آن زمان نبوده و نمى‏ دانيم آن جناب چگونه بياناتى مى‏ نموده، بديهى است قلم در دست دشمن بوده، هر چه خواسته نوشته. حاكم شام اعدا عدو على ‏بن‏ ابى‏ طالب عليه‏ السلام قطعا نمى‏ خواسته عمليات تبعيد شده خليفه عصر و دوست و طرف‏دار على عليه ‏السلام و موحد پاك حقيقى را به خوبى جلوه دهد.
ولى [اگر] همين عبارتى را كه صاحب فجرالاسلام نوشته، مورد دقت قرار داده، بخواهيم قضاوت كنيم، مى ‏بينم عين ترجمه قرآن مجيد است كه در آيه 34 و 35 سوره 9 (توبه) خداى متعال مى‏ فرمايد: «وَ الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللّه‏ِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ * يَوْمَ يُحْمى عَلَيْها فِي نارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوى بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ هذا ما كَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ».(4) عوض آن كه از روى علم و انصاف تصديق كنند كه اين عقيده محمدى است طبق صراحت قرآن مجيد، [نه اين كه] روى غرض‏رانى و تعصب جاهلانه، يك رجل موحد كامل، مانند ابى‏ ذر غفارى را سست‏ عقيده و فريب‏ خورده عبداللّه‏ بن‏ سباء ملعون قرار دهند و به جامعه عوام او را مزدكى و اشتراكى معرفى نمايند، و حال آن كه ديگران از اكابر علماى عامه نوشته ‏اند ابى‏ ذر فقط همين آيه را بر اهل شام قرائت مى ‏نموده.
واى بر احمد امين! از آن روزى كه محكمه عدل الهى تشكيل گردد (اگر معتقد به آن روز باشد) و در مقابل خود پيرمرد نود ساله مؤمن [و] موحد از اصحاب خاص و محبوب رسول‏ اللّه‏ صلى ‏الله ‏عليه ‏و‏ آله را ببيند، نمى ‏دانم از اين تهمتى كه زده چه جوابى خواهد داد!
واقعا جاى تعجب است كه اين اشخاص از طرفى انتقاد از شيعه مى‏ نمايند كه چرا بر بعضى از اصحاب پيغمبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و ‏آله خرده ‏گيرى مى ‏نمايند. و انتقاد مى‏ كنند و حديث اصحابى كالنجوم را به رخ ما مى‏ كشند كه نبايد به اصحاب پيغمبر توهين و يا انتقادى نمود، ولى خودشان هرچه مى‏ خواهند به اصحاب پيغمبر مى‏ گويند و مى‏ نويسند؛ حتى نسبت كفر و شرك به آنها مى ‏دهند [اما] احدى حق جواب به آنها نبايد داشته باشد!
اگر تبعيض بد است، همه ‏جا بايد بد باشد و اگر انتقاد جايز است، چرا وقتى شيعيان مطابق آن‏چه علماى تسنن در كتب خود نوشته ‏اند، مى ‏نويسند يا نقل مى ‏نمايند، مشرك مى‏ شوند و آنها را رافضى مى ‏خوانند ولى وقتى خودشان نوشتند و از صحابه خاص پيغمبر صلى‏ الله‏ عليه ‏و ‏آله و محبوب آن حضرت (بنا بر روايات منقوله خودشان) انتقاد مى ‏كنند، بلكه توهين نموده و نسبت شرك و بى ‏دينى مى‏ دهند، صحيح و به جا مى ‏باشد؟ درد دل‏ ها بسيار است؛ بگذاريم و بگذريم.
در فصل دوم باب هفت تهمت‏ ها و نسبت ‏هاى ناروايى به شيعيان مى‏ دهد؛ از جمله عقايد غلات لعنهم اللّه‏ را به شيعيان پاك موحد نسبت مى ‏دهد و حال آن كه بين عقايد شيعه جعفرى اثناعشرى با غلات فرق بسيار است و اين مرموز از روى تعصب يا غرض‏رانى يا بى ‏اطلاعى، به شيعيان پاك و پيروان اهل ‏بيت طهارت عليهم ‏السلام تهمت مى ‏زند.
براى روشن شدن مطلب و پى بردن به غرض‏رانى او مراجعه شود در (جلسه دوم) و نيز در (جلسه سوم) همين كتاب تا بدانيد شيعيان پاك، غالى نيستند بلكه مسلمانان و مؤمن [و] موحد پاك مى ‏باشند.
در اوايل همان فصل نوشته شيعيان قائل به خلافت على عليه ‏السلام گرديدند و حال آن كه هيچ دليل و نصّى از آيه و حديث صراحت بر اين امر نداشته ـ جوابش در (جلسه پنجم) و نيز در (جلسه نهم) همين كتاب موجود است؛ مطالعه نماييد.
و نيز در همان فصل نوشته عقيده به وصايت على عليه ‏السلام از جعليات شيعه است. جوابش در (جلسه هشتم) و در (جلسه دهم) همين كتاب داده شده؛ مراجعه نماييد تا دكتر مفترى را بشناسيد.
با آن كه در افضليت على عليه‏ السلام بر صحابه قول ابن ‏ابى‏ الحديد معتزلى را در همان فصل نقل نموده، مع‏ذلك روى تعصب يا غرض و عناد، آن را انكار مى‏ نمايند و ابن ‏ابى‏ الحديد را شيعه معتدل مى‏ خواند و حال آن كه اين حرف غلط است. اگر مى‏ گفت، سنى معتدل و منصف، مناسب‏ تر بود والا شيعه معتدل معنى ندارد.
و قول به افضليت على عليه ‏السلام از جميع صحابه اختصاص به ابن ‏ابى‏ الحديد ندارد و به حول وقوه پروردگار متعال، افضليت آن حضرت را نه بر صحابه، بلكه بر انبياى عظام در (جلسه هفتم) و در (جلسه نهم) و در (جلسه نهم) و در (جلسه دهم) همين كتاب به نحو اتم و اكمل واضح نموده‏ ايم.
و در آخر همان مقال، تهمت ديگرى به شيعيان مى‏ زند كه على عليه ‏السلام را افضل از خاتم ‏الانبياء صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله مى ‏دانند و مى ‏گويند [كه] خدا حلول در على عليه ‏السلام كرده و با جسم على عليه‏ السلام يك‏سان است!
واقعا جاى بسى تأسف است! چگونه اشخاص راضى مى‏ شوند دين و ايمان خود را ملعبه هوا و هوس قرار دهند؟
عقايد غلات على ‏اللهى كجا و شيعيان پاك‏ عقيده موحد كجا. اگر احمد امين يك كتاب از علماى شيعه اماميه ارائه داد كه در آن كتاب اين عقايد نسبت‏ داده موجود باشد، ساير گفتارهاى او همه صحيح است و اگر نياورد (و هرگز نخواهد آورد) پس در مقابل همان علماى مصرى و هم‏كارهاى خودش سر به زير شود كه چنين مطالب بى‏ جايى را ناروا نوشته و امر را وارو نشان داده و عقايد غلات على ‏اللهى و حلولی ها را به شيعيان پاك ‏عقيده نسبت داده.
اگر بخواهم به تمام جملات بى‏ پر و پاى او جواب بدهم، مطلب طولانى شده و مقدمه از اصل كتاب مفصل‏ تر مى ‏گردد.
خلاصه آن‏چه نسبت به عقايد شيعه داده، تهمت و دروغ محض است. كتب علماى شيعه اكثرا چاپ و در دست‏رس عموم قرار گرفته، مطالعه كنيد تا مغرض مفترى را بشناسيد.
اگر فرقه ‏اى به نام شيعه قائل به حلول و اتحادند در نزد ما جز غلات مى‏ باشند و ابدا شيعه محسوب نمى ‏گردند.
روى غرض يا بى ‏اطلاعى اين دو فرقه كاملاً متمايز را به هم مخلوط نموده و شيعه را در دنيا به بدنامى معرفى مى ‏نمايند و حال آن كه علماى بزرگ شيعه كتاب‏ ها بر رد آن ها نوشته ‏اند.
اگر غلات خود را شيعه بخوانند، بايد نويسنده منصف عقايد آنها را با عقايد شيعيان مطابقه كنند و خود قضاوت عادلانه نمايد؛ وقتى ديد عقايد فريقين مطابقت ندارد، تشيع آن ها را تكذيب نمايد؛ نه آن كه برخلاف تثبيت و تنقيد نموده و تمام شيعيان موحد پاك را غالى و مشرك بخواند.
كبار از علماى شيعه هر يك كتاب مستقلى در عقايد نوشته ‏اند؛ از قبيل مرحومين صدوق و مجلسى و علامه حلى و ديگران ـ عليهم الرحمة والرضوان ـ مطالعه نماييد تا كذاب مُفترى را بشناسيد.
و در (جلسه سوم) همين كتاب مختصرا ما عقايد شيعه را ذكر نموده ‏ايم؛ مراجعه كنيد تا بدانيد شيعيان، مشرك و غالى و تابع ابن ‏سباء ملعون يهودى نيستند.
اگر ما هم بى‏ انصاف و مغرض و يا بى ‏اطلاع بوديم، اختلاف عقايد مذاهب اربعه (حنفى، مالكى، حنبلى، شافعى) وفتاواى بى‏ ربط امامان آنها در اصول و فروع مخلوط نموده، تمام سنى‏ ها را جز مجسمه و گم‏راهان و مشركين به شمار مى‏ آورديم.
مثلاً عقايد مجسمه اشاعره و حنابله و حشويه را كه شهرستانى هم در ملل و نحل نقل نموده، پاى عموم حساب مى‏ كرديم [و] مى ‏گفتيم سنى‏ ها همگى قائل به جسميت و رؤيت خدا و مشرك و كافر هستند.
اگر چنين مى ‏گفتيم: قطعا خلاف گفته و حتما مغرض بوديم؛ زيرا عقايد عموم اهل ‏تسنن كجا و عقيده به تجسم و رؤيت كه بعض از آنها قائلند كجا.
اگر در ميان اهل ‏تسنن جمعى كراميه، مشاركيّه [و] حوريّه مجسمه، قائل به خرافات در عقايد گرديده، ربطى به مذهب عموم اهل‏ سنت ندارد.
نويسنده منصف همه را مخلوط نمى‏ نمايد كه تمامى آنها را به يك چشم ببيند و همه را فاسد و كافر بداند.
آيا انصاف است فتاواى نادره ‏اى كه از ائمه اربعه اهل ‏تسنن (ابوحنيفه و مالك و شافعى و احمد بن‏ حنبل) رسيده، به دست گرفته و مخلوط به هم نموده و تمام جامعه اهل‏ تسنن را اهل بدعت و فاسد بخوانيم؟
از قبيل حكم به مباح بودن گوشت سگ و وضو گرفتن با نبيذ و سجده نمودن به نجاست خشك و نكاح نمودن پدر، دخترش را به زنا و مواقعه با محارم به وسيله پارچه حريرى كه بر آلت تناسلى بپوشانند و نكاح امرد در سفر و غير آنها!
كه اينك در مقام شرح و تفصيل تمامى آن فتاواى وارده و رد آنها نيستم [بلكه] من باب نمونه وشاهد اشاره شد.
اگر احمد امين مغرض و يا بى‏ اطلاع و مغلطه ‏كار نبوده، در صفحه 132 و صفحه 134 تهمت‏ ها به شيعيان نمى‏ زد و نمى ‏گفت كه «شاه‏ پرستى زردشتى‏ هاى ايرانى داخل مذهب شيعه شده، به همين جهت اطاعت امام را مثل اطاعت خدا واجب مى‏ دانند.»
جواب اين تهمت ‏ها را در (جلسه دهم) همين كتاب بخوانيد تا بدانيد كه وجوب اطاعت امام در طريقه حقه اماميه از شاه ‏پرستى ايرانيان قديم (به قول او) گرفته نشده، بلكه از كتاب خداى متعال (قرآن مجيد) و احاديثى كه علماى بزرگ خودشان نقل نموده ‏اند، اخذ گرديده است؛ گذشته از منقولات متواتره نزد اكابر علماى شيعه.
در صفحه 318 انكار نصوص مى ‏نمايد و مى‏ گويد: «پيغمبر تعيين خلافت ننموده و نامى از خلافت نبرده و امر را به رأى امت واگذار نموده.»
اولاً جواب اين انكار از در (جلسه پنجم) و در (جلسه هشتم) و در (جلسه هشتم) همين كتاب داده شده است.
ثانياً خوب بود آقاى احمد امين با كمك گرفتن از تمام علماى تسنن معين مى ‏نمودند كه در كجا رسول اكرم صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله امر خلافت را براى امت واگذار نموده و چنين دستورى داده؟
ما كه اسناد نص خلافت و دلايل خود را در اصل كتاب ذكر نموده ‏ايم. خوب بود آقايان هم يك سند ذكر مى ‏نمودند كه پيغمبر صلى‏ الله‏ عليه ‏و ‏آله فرموده باشد، امر خلافت را به رأى امت واگذار نمودم كه خودشان جمع گردند و تعيين خليفه نمايند.
فقط آقايان اهل ‏تسنن يك جمله دارند كه با آب و تابى آن را نقل مى ‏نمايند كه رسول اكرم صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله فرمود:«لا تجتمع امتي على الضلال».(5) پس به همين دليل اجماع امت در خلافت اثبات حق مى‏ نمايد.
جواب از اجماع و اين دليل پوچ آنها را هم در (جلسه هفتم) همين كتاب مطالعه فرماييد تا حق آشكار گردد.
در صفحه 322 گويد: «شيعيان از قول على عليه ‏السلام جعل كرده ‏اند كه فرمود: سلوني قبل ان تفقدونى».(6) جواب اين جمله مفصلاً در (جلسه دهم) همين كتاب موجود است. مطالعه فرماييد تا بدانيد احمد امين چگونه غرض‏ ورزى نموده يا بى ‏اطلاع بوده و نمى‏ دانسته كه شيعيان هرگز جعل ننموده ‏اند، بلكه علماى عامه كه به مراتب اعلم و اكمل از استاد احمد امين بودند، نقل نموده ‏اند.
نيز گويد: «شيعيان اماميه گويند: امام منتظرى خواهد آمد واين از بدع عقايد آنها مى‏ باشد!»
خوانندگان محترم راجع‏ به اين موضوع مراجع كنند در (جلسه دهم) همين كتاب و هم‏چنين در آخر همين مقدمه، اخبارى از علماى عامه و عقايد آنها بر اثبات مرام نقل نموده ‏ايم. مطالعه كنيد تا مغلطه‏ كار سفسطه ‏باز را بشناسيد.
خوب است سخن كوتاه كنيم و بيش از اين در اطراف دروغ‏ هاى شاخ‏ دار و تهمت‏ هاى عجيب آن مرموز بى ‏انصاف بحث ننماييم.
مردمان منصف پاك‏دل مى‏ دانند كه شيعيان طبق دستورات پيشوايان دين خود (رسول اكرم و امام از عترت طاهره آن حضرت سلام ‏اللّه‏ عليهم اجمعين) بهترين دين پاك توحيدى را دارند و بين عقايد يهود و نصارا و مجوس و غلات و اسلام، به خوبى فرق مى‏ گذارند و انتخاب احسن نموده، دين پاك توحيدى اسلام را خالى از خرافات قبول نموده ‏اند.
مطلب را در همين جا ختم مى‏ كنيم و مناسب اين مقام شعر اديب پارسى ‏زبان را كه بسيار نيكو سروده ذكر مى ‏نماييم كه گويد:
اى مگس عرصه سيمرغ نه جولان‏گه توست

و اما كلمات و گفتارهاى كسروى تبريزى به قدرى متشتت و مانند خود او درهم و برهم است كه به گفتار مجانين و بُلها (كه گاهى فحش مى‏ دهند و گاهى پرت و پلا مى ‏گويند) شبيه‏ تر است تا به كلمات عاقل منطقى كه محتاج به جواب باشد.
*************************
1-من شهر علمم و على دروازه آن است. مستدرك، ج 3، ص 126.
2-سؤال كنيد از من قبل از اين كه مرا نيابيد. كنزالعمال، ج 13، ص 165.
3-سؤال كنيد از من از كتاب خدا، پس به درستى كه من داناترم براى چه كس نازل گرديده و در چه چيز نازل شده. كنزالعمال، ج 2، ص 565.
4-آنان كه جمع و ذخيره مى‏ كنند طلا و نقره را و انفاق نمى ‏كنند در راه خدا، پس بشارت ده آنها را به عذابى دردناك! در آن روزى كه گرم كرده و گداخته شود در آتش دوزخ؛ پس داغ كرده شود به آن طلا و نقره ‏هاى گداخته پيشانى ‏ها و پهلوها و پشت‏ هاى ايشان و گويند اين است آن‏ چه جمع و ذخيره نهاده بوديد براى خودتان.
و آن‏چه در اخبار و تفاسير فريقين رسيده، مخصوصا اكابر علماى عامه مانند امام فخر رازى در تفسير مفاتيح الغيب (ج 16، ص 43) و ديگران، ذيل اين آيه شريفه، قضيه را نقل مى ‏نمايند، آن است كه ابى ‏ذر غفارى در شامات مقابل متمولين، همين آيه مذكوره را مى‏ خوانده، چون با معاويه اختلاف عقيده پيدا نموده و گفتار ابى‏ ذر برخلاف ميل و سياست حكومت او بود و زير بار ميل او هم نمى‏ رفت، لذا سعايت ‏نامه براى عثمان نوشت و امر را برخلاف جلوه داد. فلذا امر به عثمان صادر شد، ابى ذر را به طريقى كه در جلسه ششم همين كتاب نوشته شده، به مدينه آوردند و از آن‏جا به ربذه تبعيد نمودند. چنان‏چه در خبر زيد بن وهب كه عموم مفسرين فريقين حتى امام فخر رازى هم نقل نموده، اين قضيه واضح وآشكار است كه ابى ‏ذر بر اهل شام آيه زكات را قرائت نمود (نه دعوت به مسلك اشتراكى)، منتها معاويه مى‏ گفت: «اين آيه درباره اهل‏ كتاب است.» ابى‏ ذر مى‏ فرمود: «درباره آنها و ما وارد آمده.» معاويه از اين گفتار رنجيده و متوحش شد و براى او پاپوشى ساخت كه منجر به مرگ او گرديد.
و هيچ ‏يك از علماى عامه چنين نسبتى را كه احمد امين به آن مرد پاك موحد داده، نداده ‏اند، بلكه برخلاف اين عقيده، حقايقى نوشته ‏اند كه ابى ‏ذر به واسطه قرائت آيات قرآن مردم را امر به اجراى احكام اسلام مى ‏نموده كه از جمله اداى زكات بود.
5-امت من اجتماع بر گم‏راهى نمى ‏نمايند.
6-سؤال كنيد از من قبل از اين كه مرا نيابيد.

نوشتن دیدگاه