نه، گمان رود كه اين مرد ديوانه مرموز فقط حملاتى به عالم تشيع داشته، بلكه در (پيرامون اسلام و) ساير مؤلفاتش حملات شديدى به اصل دين مقدس اسلام و تمام قوانين مقدسه آن دارد تا آن‏جا كه مى ‏نويسد: «دين اسلام امروز مردود است» و طريقه منحوسه خود را (پاك‏دينى) نام نهاده و پيروى از آن را امر حياتى و لازم مى ‏داند.
مثلاً نوشته چون جمعى از مسلمانان، عامل به قوانين دين اسلام نيستند يا تابع قوانين اروپايى شدند، معلوم مى‏ شود كه اين دين ارزش خود را از دست داده بايد عوض شود و واجب است مردم اسلام را بگذارند، (پاك‏دينى) مرا بپذيريد؛ چه آن كه من برانگيخته و براى سعادت اين ملت آمدم!!
مغز و كله اين مرد مرموز آن قدر خالى و گنديده بود و نمى‏ فهميد (يا مى ‏فهميد و عمداً سهو مى ‏كرد؛ يعنى مأموريت داشت كه مردم را گم‏راه و ايجاد اختلاف نمايد) كه اگر مريضى و بيماران به دستورات دكتر و طبيب حاذق عمل نكنند، دليل بر آن نيست كه دستورات طبيب فاسد و از كار افتاده و ارزش خود را از دست داده [و] بايد طبيب و دكتر را عوض نمود، بلكه بايد به وسايل مختلفه، مريضى و بيماران را وادار نمايند كه دستورات طبيب حاذق را عملى كنند و اگر عمل نمودند و در پى تمام دستورات رفتند و نتيجه نگرفتند، آن گاه بايد طبيب را عوض نمايند.
اين مرد مرموز حيّال، خيال مى‏ كرد كه اگر مردم قانون مقدس اسلام را گذاردند و پيرو قانون اروپايى شدند، دليل بر نقص قانون مقدس اسلام است و حال آن كه اين طور نيست.
اگر مريضى دستورات طبيب حاذق و دكتر بزرگ را عملى نكند و پيرو دستورات زنان همسايه گردد، دليل بر نقص دستور دكتر و عملى نبودن آن دستورات است، قطعاً نه چنين است. بلكه اين نقص به اولياى امور بر مى‏ گردد نه به اصل دستور؛ زيرا اولياى امور بيمارستان بايد مراقبت نمايد به حال بيماران كه دستورات دكتر از دوا و غذا و پرهيز و غيره هر يك به موقع خود عملى گردد و الا بيماران خود متوجه به دستورات نيستند [و] از روى جهل و نادانى پيش خود خيال مى‏ كنند هر چند روزى بايد رجوع به دكتر جديدى بكنند به خيال آن كه شايد مفيد واقع شود، فلذا هميشه حيران و سرگردانند و غالبا گرفتار شيادها شده، جان خود را از دست مى ‏دهند.
نوشته است: «قانون اسلام در هزار سال قبل مى ‏توانست اصلاح امور كند و مملكت‏ دارى نمايد، ولى امروز با قانون اسلام نمى ‏شود مملكت ‏دارى نمود!»
براى اثبات نادانى و وارو [نه] نشان دادن و سفسطه‏ بازى و مغلطه ‏كارى اين مردم مرموز، پسنديده است، نظر كردن به خاك حجاز كه دولت سعودى با اين كه با تمام ممالك خارجه ارتباط دارد و براى استخراج معادن، خارجى ‏ها در مملكت او بسيارند، ابداً توجهى به قوانين اروپايى ندارد و بلكه در سرتاسر مملكت حجاز قانون قرآن مجيد حكم‏فرماست.(5) به همين جهت در ميان آن مردمان بى ‏سواد و برهنه و عريان (از جميع شؤون تمدن امروزى چنان امنيت قابل توجهى موجود است كه در اروپا حتى در مملكت سوئيس كه معروف به عدالت و صحت عمل مى ‏باشند) هم وجود ندارند.
نوشته است: «يكى از دلايلى كه مى‏ رساند قانون اسلام و دستورات آن امروزه در دنيا عملى نيست، آن است كه در دنياى كنونى دست دزد را نمى ‏برند و حال آن كه در قانون اسلام حكم به قطع يد سارق نموده است.»
آن بيچاره بدبخت مانند صد هزار مردم بى‏ فكر و مقلد غلط گمان كرده و مى‏ كنند كه هر عملى كه مورد پسند اروپايى‏ ها قرار گرفت، تمام روى قواعد علم و عقل است و حال آن كه چنين نيست. بسيارى از قوانين در اروپا مورد عمل قرار گرفته كه جز ضرر از آن چيزى نمى ‏بينند از جمله [اگر] همين حكم سارق و دزد را كه محل استشهاد اين مرد مرموز عجيب است، مورد دقت قرار دهيم، مى‏ بينيم از زمانى كه اين حكم را تغيير دادند، امنيت از مملكت ما رخت بر بسته، دزدى‏ هاى كوچك و بزرگ به قدرى فراوان شده كه شب و روز خفيه و آشكار مردم امنيت ندارند.
اولاً ايمان كه اصل و پايه هر چيزى است از ميان مردم برداشته شده كه هر بشرى با توجه به مبدأ و معاد و ترس از روز حساب، دست به عمل زشت و خيانت به مال مردم و دزدى نزنند.
ثانياً دزدها مطمئنند كه اگر به رشوه و دادن حق و حساب از مجازات درنرفتند، چند ماهى بيشتر در زندان نخواهند ماند؛ آن هم زندانى كه براى آنها به منزله مدرسه كار است؛ چون دزدها را كه در حبس مجرد نمى‏ برند، بلكه عده بسيارى از دزدها [كه] در يك سالن زندگانى مى ‏كنند، در تمام مدت حبس بی‏كار ننشسته، رموز و اسرار دزدى را به يك‏ديگر آموخته، وقتى از زندان خلاص شدند، دزد هنرمند و ورزيده ‏اى گرديده، باز به جان ملت مى‏ افتند.
بر فرض در تهران به واسطه مراقبت پليس نتوانند بمانند به ساير بلاد مى ‏روند. ايران نتوانستند عملى كنند، به ساير ممالك مى‏ روند؛ تغيير صورت و لباس مى‏ دهند و باعث بدبختى ملت‏ ها مى ‏شوند. چنان‏چه دزدهاى بين المللى بسيارند كه تمام ممالك دنيا از دست آنها عاجز و در پى آنها هستند و از گرفتن آنها عاجزند. ولى اگر به حكم آيه 38 سوره 5 (مائده) «وَ السّارِقُ وَ السّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُما جَزاءً بِما كَسَبا نَكالاً مِنَ اللّه‏ِ»  قطع يد عملى مى شد [و] دست دزد را مى ‏بريدند، مانند سابق امنيت مالى برقرار مى‏ شد.
بريدن دست دزد اقلاً دو اثر نيكو در جامعه دارد:
يكى آن كه دزد بى ‏دست در هر كجاى دنيا برود، چون نشانى دارد، به دست بريده او نگاه كرده، او را مى ‏شناسند ولو به هر صورت و لباس درآيد، از او اجتناب مى ‏نمايند و ديگر احتياجى به پليس و پاسبان نيست كه او را تحت نظر بگيرند، بلكه تمام عملياتش تحت نظر افراد مردم است و از او كاملاً دورى مى‏ نمايند؛ به همين جهت زندگانى اجتماعى او در همه جا در خطر مى ‏افتد.
اثر ديگرى كه دارد آن كه اگر افراد ديگرى خيال چنين عمل زشتى داشته باشند، چون مى‏ دانند دست عزيزشان حتما قطع مى‏ شود و بعد از دو مرتبه تكرار عمل، حياتشان در معرض خطر [قرار مى‏ گيرد] و حكم اعدام درباره آنها جارى مى‏ گردد، قطعا به دنبال چنين عمل شنيع ننگينى نمى ‏روند. بالنتيجه مردم راحت [مى‏ گردند] و امنيت اجتماعى حاصل مى ‏شود، چنان كه در مملكت حجاز كه امروز اين حكم عملى مى‏ شود، دزدى ابدا وجود ندارد. ولى در سراسر ممالك اروپا و امريكا و غيره كه دست دزد را نمى‏ برند، دزدى ‏هاى علمى و غيرعلمى بسيار رواج دارد.
پس احكام اسلام عملى است، اجرا بنمايند تا نتيجه بگيرند. عمل نكردن به قوانين اسلام مايه بدبختى و بيچارگى است.
اسلام به ذات خود ندارد عيبى

اگر مسلمانان مانند بيماران خودسر، تنبل و تن ‏پرور و جاهل شدند، چه ربطى به اصل دين دارد؟ قرآن مجيد مردم را امر به كار نموده، امر به تدبير و تفكر و تعقل نموده. سعى و عمل يكى از دستورات مهمه دين مقدس اسلام است.
قانون مجرى مى ‏خواهد. در ازمنه سالفه اجراى قانون مى‏ كردند، عملى مى‏ شد، امروز هم بكنند عملى خواهد شد. چنان‏چه حجازى‏ ها عمل مى‏ نمايند و نتيجه مى‏ گيرند. اين خود حجتى است براى تخطئه ‏كنندگان دين كه بدانند قوانين دينى در هر دوره‏ اى اجرا شود، عملى مى‏ باشد.
بديهى است قانون براى مردم است نه مردم براى قانون. پس قانون را بايد عملى نمود و روى هواى نفس نبايد وضع قانون نمود، بلكه روى صلاح ظاهر و باطن مردم بايد قانون وضع شود و قانون‏گذارى كه بتواند به ظاهر و باطن و صورت و معناى مردم احاطه داشته باشد، جز ذات اقدس پروردگار نمى ‏باشد. پس قوانين الهى را كه روى صلاح مردم وضع شده، اجرا نمايند تا اثرات صالحه آن را ببينند.
مثلاً يكى از احكام مهمه اجتماعيه اسلاميه حليت بيع و شرا و حرمت ربا است. چنان‏چه در آيات چندى اين معنى را واضح مى‏ نمايد و صريحا مى ‏فرمايد: «وَ أَحَلَّ اللّه‏ُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبا».(7)
چون ربا ايجاد تنبلى مى ‏نمايد و باعث تمركز سرمايه‏ ها در افراد معدود و سبب بيچارگى عامه مردم مى ‏باشد، حرام گرديده است.
آيا اگر دنياى جهل و نادانى، [و] ماديت معاملات ربوى را معمول داشتند و بنگاه‏ ها و مؤسسه‏ هاى ربوى ايجاد نمودند، مسلمانان هم كوركورانه بايد تقليد نمايند، به دليل آن كه مردم هواپرست سرمايه‏ دار پيروى از آنها نمودند؟
آيا عمليات يك دسته از مردمان مادى سرمايه‏ دار بايد سبب برطرف شدن حكم مسلم الهى و حليت ربا گردد، دولت‏ ها و ملت‏ ها عمل بنمايند تا نتيجه حاصل گردد؟(8)
مثلاً يكى از احكام حافظ اجتماع در اسلام، حكم حرمت مشروبات الكلى و منع مسكرات است كه مورد قبول عقل و نقل و طب و دانش است.
ولى چون اروپا آزادى مسكرات داده و مسلمانان شهوت‏ران هم روى نمودند (به عقيده و ميل آقاى كسروى) بايد اصل اين حكم عقلانى از ميان برود تا فساد اخلاق در جامعه زياد گردد دولت و ملت در زحمت جبران‏ ناپذير افتند (چنان‏چه افتاده‏ اند) بديهى است عندالعقلا جواب منفى است. ولى برانگيخته ‏اى كه خود معتاد به اين عمل بوده و مغز سرش فاسد و گنديده گرديده، هر اندازه دانا هم باشد، نمى‏ تواند پى به مضراتش ببرد.
و از همين قبيل است جميع احكام اسلام كه روى قواعد عقليه برقرار گرديده. بديهى است قواعد عقلانى برخلاف هواهاى نفسانى است و البته مردمان حيوان‏ صفت كه دم از عقل و خرد مى‏ زنند و از آثار آن بى‏ خبرند، نمى‏ توانند زير بار قواعد عقلانى واحكام الهى بروند، لذا آنها را عملى نمى ‏دانند. و حال آن كه يگانه قانونى كه روى قواعد عقل و خرد اسباب سعادت بشر است، قانون مقدس اسلام است و بس.
قطعاً اگر احكام اسلام مجرى داشت و اولياى امور محو ظواهر نمى‏ گرديدند و تحت تأثير غربى‏ ها قرار نمى‏ گرفتند و قوانين اسلام را طابق النعل بالنعل عملى مى‏ نمودند، مخصوصاً باب قصاص را در همه جا مورد عمل قرار مى‏ دادند، مى‏ ديدند چگونه امنيت قضايى و حيات اجتماعى برقرار مى ‏شد؛ چنان‏چه در آيه 179 سوره 2 (بقره) مى‏ فرمايد: «وَ لَكُمْ فِي الْقِصاصِ حَياةٌ يا أُولِي الْأَلْبابِ» (9) چنان‏چه هشت‏صد سال تمام اولياى امور قوانين مقدسه اسلامى را مورد عمل قرار دادند، گوى سبقت را از همگان ربوده، سيادت بالاستقلال جهان از آن آنها بود و از زمانى كه تمدن غربى‏ ها آنها را تحت نفوذ خود قرار داد و محو زرق و برق ظاهر فريبنده گرديدند، سيادت و سعادت را از دست دادند.
آن‏چه گفتم من به قدر فهم توست

در اين جا حرف بسيار است؛ بگذارم و بگذرم. مى ‏ترسم، چنان‏چه جلو قلم را رها كنم و وارد مباحث علمى و عملى و اجتماعى اسلام گردم مانند مقدمه ابن‏ خلدون، طولانى و كتاب على‏ حده گردد و از وضع مقدمه ‏نويسى خارج. به همين مقدار كه طولانى شد ناچار و بى ‏اختيار بودم و از ارباب ذوق و خرد معذرت مى‏ خواهم.
ولى در خاتمه به برادران جوان عزيزم توصيه مى ‏نمايم خودتان را زود تسليم اشخاص ننماييد و هر كلامى را باور نكنيد و به دنبال هر صدا به خيال صدا نرويد. هركس راجع به دين مقدس اسلام و مذهب حقه تشيع حرفى زد و شبهه و اشكالى نمود، برويد از اهلش كه علما و مبلغين پاك مى ‏باشند، سؤال كنيد تا در چاه ضلالت نيفتيد. بازى‏گران و دين‏ سازان شما را فريب ندهند؛ زيرا آنها اشخاصى هستند كه مى‏ خواهند استقلال شما را متزلزل و در استعمار، بلكه استحمار بيگانگان وارد كنند. لذا سعى مى‏ كنند با جملات فريبنده، اباطيلى را به صورت حق جلوه دهند و شما را به دين و مذهب و علما و مبلغين و متدينين، بدبين نمايند، سنگ تفرقه در شما بيندازند و به نام اصلاح در دين و جلوگيرى از خرافات، شما را از اصل دين و مذهب دور نمايند و نتيجه خود را كه تفرقه و جدايى و بدبينى به يك‏ديگر است، بگيرند [و] اسباب حكومت وآقايى بيگانگان را فراهم نمايند؛ زيرا يگانه چيزى كه ما را از هر قوم و ملت به دور خود جمع مى ‏كند و دست اتحادمان را به هم مى‏ دهد، دين و مذهب است. اين قبيل اشخاص مى ‏خواهند از همين راه به نام دين و مذهب و اصلاح در دين و اتحاد مسلمين، مسلمانان را از هم جدا و سياست بيگانگان را بر گرد[ه] بيچارگان وارد نمايند.
«اى بسا ابليس آدم‏روى هست

آن قدر بدانيد كه ارباب اباطيل پيوسته بر اباطيل خود لباس حق مى ‏پوشانند تا جامعه را فريب داده، در دام بدبختى انداخته و زمينه را براى سياست‏مداران باطل، آماده ساخته و از سعادت و سيادت ابدى بازدارند. مردمان فهميده و بيدار بايد با حربه عقل و علم و منطق، پرده اباطيل را پاره نموده و خود را از منجلاب ضلالت و گم‏راهى نجات بدهند.
«من آن‏چه شرط بلاغست با تو مى ‏گويم

در خاتمه به مقتضاى كلام معجز نظام رسول ‏اللّه‏ صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله كه فرمود: من لم يشكرالمخلوق لم يشكر الخالق (10)، بر داعى مسكين علم و عمل فرض و واجب بود كه از آقايان دوستان و فضلا و دانش‏مندان و محبين خاندان رسالت و اهل ‏بيت طهارت عليهم‏ السلام و موالى خود كه در تهيه وسايل مادى اين كتاب (ولايت) سعى بليغ و كمك شايانى نمودند، ياد نمود و هر يك را به فراخور حال و لياقت و استعداد، مدح و ثنا نمايم تا اقلّ شكرانه عمل را به جاى آورده باشم، ولى متأسفانه چون اشخاصى پاك و بى ‏آلايش و مايل به خودنمايى نبودند، از داعى درخواست نمودند، بلكه جداً امر فرمودند كه نام آن بزرگ‏واران برده نشود چه آن كه معامله با مقام ارج‏مند صاحب ولايت نمودند فلذا تقاضاى عوض جز از ذات ذوالجلال حق توسط مولانا و مولى ‏الكونين ـ صلوات‏ اللّه‏ عليه ـ نداشتند.
ناچار دست نياز به درگار خالق بى‏ نياز برداشته و از كرم بلاانتهاى كريم عليم مسئلت مى ‏نمايم كه توفيق سعادت جاودانى به آنان عنايت [فرمايد] و به اعطاى خير و بركت و عوض در دنيا، به توفيقات و تأييدات شايسته وكرامت ازلى خود موفق و مؤيد [بدارد] و در آخرت با خاندان رسالت و اهل‏بيت طهارت عليهم ‏السلام محشور [فرمايد] و نام نيكشان را الى ‏الابد باقى و پايدار و بر اين شيوه مرضيه مستدام بدارد و اين عمل را از آنان قبول [فرمايد] و ذخيره و سرمايه ابدى اخروى قرار دهد ـ يرحم اللّه‏ عبداً قال آمينا.
وانا العبد الفاني محمد الموسوي سلطان الواعظين الشيرازى
*************************
1-به درستى كه على بن ابى‏ طالب عليه‏ السلام اولا به تصرف بر هر مؤمن و مؤمنه است. آن گاه فرمود به على عليه ‏السلام تو از منى و من از تو؛ جنگ مى ‏كنى بر تأويل قرآن هم‏چنانى كه من جنگ كردم بر تنزيل (قرآن) و تو از من به منزله هارونى از موسى و من در سلم و سلامتم با كسى كه با تو از در سلم و سلامت باشد و در جنگم با كسى كه با تو در جنگ است و تويى عروة ‏الوثقى و تويى بيان ‏كننده هر چيزى كه مشتبه مى شود بر آنها بعد از من و تويى امام و ولى هر مؤمن و مؤمنه بعد از من (اين كلمه بعدى كه در بسيارى از اخبار رسيده براى اهل بصيرت و انصاف واضح مى ‏نمايد كه كلمه مولا به معناى اولا به تصرف است نه به معناى محب و ناصر كه اهل ‏تسنن گمان نموده ‏اند و اگر به معناى محب و ناصر بود جمله بعدى معنى نداشت؛ زيرا دوستى على و نصرت او در حيات و ممات پيغمبر بايستى عملى باشد نه فقط بعد از پيغمبر صلى ‏الله ‏عليه‏ و‏ آله او را دوست بدارند و يارى بنمايند. پس كلمه مولا به معناى اولا به تصرف است كه در زمان حيات رسول ‏اللّه‏ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله خود اولا به تصرف است و بعد از وفات آن حضرت اين مقام مقدس را على عليه ‏السلام واجد است).
و درباره تو نازل گرديده (آيه 3 سوره 9، توبه) يعنى ندايى است از خدا و رسول سوى مردم روز حج اكبر (اشاره است به بردن على عليه ‏السلام آيات اول سوره برائت را و قرائت نمودن بر اهل مكه) و تويى عمل‏ كننده به سنت من و برطرف‏ كننده بدعت ‏ها از امت من و من اول كسى بودم كه بدعت ‏ها را برطرف نمودم و تو با منى در بهشت و اول كسى كه وارد بهشت مى ‏شود من و تو و حسن و حسين و فاطمه عليهم‏ السلام هستيم و خداوند وحى نمود كه فضيلت و مقام تو را خبر دهم؛ پس برخاستم بين مردم (در روز غدير) و رسانيدم به آنها آن‏چه را كه خداوند به من امر نموده بود. تبليغ او را اين است (معنى) فرموده حق‏ تعالى كه: اى پيغمبر و رسول (مكرم) برسان (به مردم) چيزى را كه نازل گرديده به تو از جانب خدا تا آخر آيه شريفه (ينابيع ‏المودة، ج 3، ص 277).
2-يا على! بپرهيز از كينه‏ هايى كه در سينه ‏ها پنهان است و ظاهر نمى‏ كنند آن را مگر بعد از مردن من. آنها كسانى هستند كه لعنت مى‏ كند آنها را خدا و هر لعنت‏ كننده! پس گريه كرد پيغمبر و فرمود كه جبرئيل مرا خبر داده است كه آنها ظلم مى ‏كنند به على و اهل ‏بيت من و اين ظلم باقى مى‏ ماند تا آن كه قيام نمايد قائم آل محمد و بلند شود سخن آنها و اجتماع نمايند امت من بر دوستى آنها و دشمن آنها كم باشند و كاره و بى‏ ميل به آنها ذليل باشند و زياد شود مدح ‏كنندگان آنها و آن در زمانى خواهد بود كه شهرها تغيير پيدا مى ‏نمايد و مردم ضعيف گردند و از فرج ظهور مأيوس شوند. پس در آن وقت ظاهر مى‏ گردد قائم مهدى از فرزندان من و قيام مى ‏نمايد و ظاهر مى ‏كند خداوند به آل محمد عليهم‏ السلام حق را و به شمشيرهاى آنها باطل را از ميان مى‏ برد و مردم چه با كمال رغبت و ميل و چه با خوف و ترس تبعيت مى ‏نمايند آنها را. پس از آن فرمود: «اى گروه مردم بشارت باد شما را به فرج. پس به درستى كه وعده خداوند حق است و رد نمى‏ شود قضاى او و اوست حكيم و داناى آگاه. به درستى كه فتح خداوند نزديك است.» ينابیع ‏المودة، ج 3، ص 279.
3-فرائدالسمطين، ج 4، ص 332، ح 562.
4-كسى كه منكر خروج حضرت مهدى باشد، محققا كافر است به آن‏چه نازل گرديده بر محمد صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ينابيع ‏المودة، ج 3، ص 295.
5-روشن است كه منظور مؤلف محترم از قانون‏ هاى حاكم بر كشور عربستان همان برداشت‏ هاى صرف علماى آن‏ها از قرآن، بدون بهره ‏گيرى از تعاليم ارزشمند اهل بيت عليهم ‏السلام است و آن‏ها بر خلاف كلام گوهربار رسول خدا  صلى‏ الله ‏عليه‏ و‏ آله در حديث ثقلين كه قرآن و اهل بيت را در امانت آن حضرت شمرده شده است كه مسلمانان با تمسك به هر دوى آن‏ها به سعادت خواهند رسيد، ليكن وهابيان فقط با تمسك به ظاهر قرآن در پى تبيين مسائل اسلام و قوانين آن هستند!!
6-دست مرد و زن دزد را به كيفر اعمالشان كه آن خيانت به مال مردم است ببريد، اين عقوبتى است كه خدا بر آنان مقرر داشته.
7-حلال نموده خداوند بيع را و حرام نموده ربا را. سوره بقره، آيه 275.
8-در اين موقع كه چاپ دوم كتاب را مشغوليم، به مناسبت مطلب فوق لازم دانستم پيش‏آمد جديدى را يادآور شوم كه چند ماه قبل، ملك‏ سعود پادشاه حجاز به مناسبت دعوت رئيس‏ جمهور امريكا رسما مسافرتى به آن مملكت نمود. تمام جرايد دنيا نوشتند و راديوها گفتند كه رئيس ‏جمهور امريكا پيشنهاد كرد كه دولت امريكا به شما وام مى ‏دهد و در مدت طولانى با سودش مستهلك مى‏ نمايد. ملك سعود گفت: «از قبول اين وام معذورم چون معاملات ربوى در دين اسلام حرام است.»
اين عمل و گفتار پادشاه حجاز سبب شد وام دادن بدون سود. «فَاعْتَبِرُوا يا أُولِي الْأَبْصارِ»؛ پس قوانين اسلام قابل عمل واجرا مى ‏باشد.
9-اى صاحبان عقل و خرد! حكم قصاص براى حيات شماست.
10-كسى كه شكرانه محبت‏ هاى مخلوق را به جاى نياورد، شكرانه حق را به جاى نياورده. (اعيان ‏الشيعه، ج 4، ص 440).

نوشتن دیدگاه