رهاييت بايد، رها كن جهان را
نگهدار زآلودگي، پاك جان را
به سر برشو اين گنبد آبگون را
برو بازجو دولت جاودان را
گذشت نگه است اين سراي سپنجي
برو بازجو دولت جاودان را
زهرباد، چون گرد منما بلندي
زپست است همت، بلند آسمان را
به رود اندرون،خانه عاقل نسازد
كه ويران كند سيل، آن خان ومان را
چه آسان به دامت درافكند گيتي
چه ارزان گرفت از تو عمر گران را
ترا پاسبان است چشم تو ومن
همي خفته مي بينم اين پاسبان را
سمند تو زي پرتگاه از چه پويد
ببين تا به دست كه دادي؟ عنان را
ره و رسم بازارگاني چه داني
تو كز سود، نشناختستي زيان را
يكي كشتي از دانش وعزم بايد
چنين بحر پر وحشت بي كران را
زمينت چو اژدر به ناگه ببلعد
تو باري غنيمت شمار اين زمان را
فروغي ده اين ديده ي كم ضيا را
توانا كن اين خاطر نا توان را
تواي ساليان خفته بگشاي چشمي
تواي گمشده بازجو كاروان را
مفر ساي با تيره رايي، درون را
ميالاي، با ژاژ خايي دهان را
ز خوان جهان هركه را يك نواله
بدادند وآنگه ربودند خوان را
به بستان جان تا گلي هست پروين
تو خود باغباني كن اين بوستان را
----------------------
پروين اعتصامي
