بسم الله الرحمن الرحيم
امر على عليه السلام امر پيامبر صلى الله عليه و آله و نهى از منكر پيامبر است
يا على... امرك امرى و نهيك اقسم بالذى بعثنى بالنبوة و جعلنى خير البرية انك لحجة الله على خلقه و امينه على سره و خليفة على عباده
يا على! فرمان تو فرمان من و نهى تو نهى من است قسم به آن خدايى كه مرا به پيغمبرى برانگخيت و بهترين مردم قرار داد! به راستى كه تو حجت خدا بر تمام مخلوقات و امين او بر رازش و نماينده او در بين بندگانش ‍ هستى.
همان گونه كه در جلسه بيست و سوم، گفته شد، پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله خطاب به اميرالمؤ منين فرمود: قال يا على؟ منقتلك فقد قتلنى و من ابغضك فقد ابغضنى و من سبك فقد سبنى لانك منى كنفسى روحك من روحى و طينتك من طينتى؛ يا على! تو به منزله شخص من هستى يعنى؛ من و تو نفس واحدى هستيم مطالبى درباره اين موضوع تقديم شد كه در روايات زيادى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله اميرالمؤ منين عليه السلام را نفس خود معرفى فرموده است و انصافان فضيلتى از اين بالاتر نيست همانگونه كه امام رضا عليه السلام به ماءمون فرمود و گذشت.
حال وقتى على با پيامبر و پيامبر با على، يكى باشد، پس هر حكمى پيامبر دارد، على هم دارد رضاى او رضاى پيامبر و دوستى او دوستى با پيامبر دشمنى با او دشمنى با پيامبر، همچنين اطاعت از او، اطاعت از پيامبر و مخالفت او، مخالفت با پيامبر و امر او، امر پيامبر و نهى او، نهى پيامبر خواهد بود.
من نمى دانم، برادران اهل سنت - مخصوصا علما و دانشمندان آنان - با نقل اين روايات و اينگونه سخنان، چه جوابى دارند و چرا اين قدر تعصب بى جا دارند و بر جدايى از اميرالمؤ منين عليه السلام اصرار مى ورزند؟
در بحارالانوار از مناقب از تاريخ طبرى به سندى از سفيان ثورى از منصور، از مجاهد از سلمان فارسى چنين نقل شده كه فرمود:
سمعت رسول الله صلى الله عليه و آله يقول: ان وصييى و خليفتى و خير من اترك بعدى ينجز موعدى و يقضى دينى على بن ابيطالب (1).
شنيدم كه پيامبر گرامى اسلام فرمود: به راستى، وصى من، و جانشين من و بهترين كسى كه مى گذارم و مى روم، تا سفارشات مرا انجام دهد و دين مرا پرداخت كند، همانا على بن ابى طالب است.
مرحوم علامه امينى عليه السلام در جلد اول (الغدير) به عنوان بلاغ و پيام، پيش از شروع به مطالب از تاريخ خطيب بغدادى (2) و حلية الاولياى حافظ ابونعيم، (3) از رسول اكرم صلى الله عليه و آله نقل مى كند كه حضرت فرمود:
عنوان صحيفة المؤ من حب على بن ابيطالب من سره ان يحيى حياتى و يموت مماتى و يسكن جنة عدن غرسها ربى فليوال عليا من بعدى و ليوال وليه و ليقتد بالائمة من بعدى فانهم عترتى خلقوا من طينتى رزقوا فهما و علما و ويل للمكذبين بفضلهم من امتى القاطعين فيهم صلتى، لاانا لهم الله شفاعتى؛
رسول اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: سرلوحه پرونده مؤ من در روز قيامت، دوستى با على بن ابى طالب است. هر كس به اين خوشنود مى شود كه مثل من در دنيا زندگى داشته باشد و مردنش همانند مردن من باشد، و در بهشت خرم عدن - كه پروردگار من كاشته است - ساكن شود، پس حتما بايد بعد از من موالى و پيرو على باشد و موالى ولى او باشد. و بايد حتما بعد از من، به امامان، اقتدا كند و به دستورات ايشان عمل كند به راستى، آنان عترت و اولاد من هستند؛ و از سرشت من خلق شده اند، و خداوند آنان را درك و دانش فوق العاده داده است واى به حال كسانى كه فضل و شرافت آنان را انكار كنند همانا چنين افرادى با من قطع رحم نموده اند، و خداوند شفاعت من را در قيامت از آنها دريغ فرمايد و نصيبشان نگرداند.
باز خدمت شما برادران عرض مى كنم كه من تعجب مى كنم اين آقايان كه خلافت بلافصل اميرالمومنين عليه السلام را نپذيرفته اند، باشد، نپذيرند، خليفه چهارمش بدانند و امامت دوازده امام را قبول نكنند، اما اين احاديث و اين همه فضايل و اين همه تاءكيد اكيد پيامبر را چگونه نقل كرده اند؟! به نظر بنده اين خود لطف الهى است كه اين احاديث و اخبار، در كتابها و گفتار آن ها بسيار و بى شمار، بر قلم و زبانشان جارى شده است، تا اتمام حجتى بر همگان باشد.
ما زمحبان على و عمر

حشر محبان على با على

مرحوم سيد ابوالقاسم شرف الدين - از علماى شيعه لبنان - كتاب بسيار شيرين و جالبى دارد به نام المراجعات كه در آن، نامه هايى كه بين ايشان و شيخ سليم - استاد و رئيس دانشگاه الازهر مصر - رد و بدل شده، جمع آورى شده است و يك صد و دوازده نامه است و انصافا از بهترين مناظرات بين شيعه و سنى است كه با روحى پاك و سعه صدر و علم واسع هر دو به بحث پرداخته اند.
او مى فرمايد: من امضا مى كردم: ش هم اشاره به اسمم بود: شرف الدين، هم به مذهبم شيعه، و ايشان امضا مى كرد س كه هم اشاره به اسمش سليم هم، به مذهبش سنى بود. در اين كتاب عقايد شيعه به طور مستدل و منطقى و همه پسند، بيان گرديده است و اتمام حجت كاملى است براى هر كس كه تعصب را كنار بگذارد، و حق و حقيقت را جستجو نمايد. شيخ سليم در يكى از نامه ها اعتراف مى كند كه درباره عقايد شيعه اماميمه اطلاعاتى نداشتم و حتى حاضر به مذاكره و ديدار آنها، نبودم؛ ولى از اطلاعات وسيع سيد بزرگوار شرف الدين از كتب سنى (از حديث و تفسير و تاريخ) تعجب كردم.
او درباره حديث غدير من كنت مولاه فهذا على مولاه اول تشكيك در سند مى كند و بعد از آنكه مرحوم سيد، اثبات مى كند كه اين حديث از متواترات و مسلمات است تشكيك در دلالت و معناى مولا مى كند و مى گويد: مولا به معنى دوست است.
تا اين كه سيد - در نامه 85 صفحه 216 مفصلا اثبات مى كند كه قراين لفظى و ادله عقلى موجب مى شود كه انسان قطع و يقين پيدا كند بر اينكه رسول اكرم صلى الله عليه و آله در آن روز قطعا خواسته است خلافت بلافصل اميرالمؤ منين عليه السلام را براى مردم بيان كند و حجت را تمام نمايد؛ بنابراين مرحوم شيخ سليم - در نامه 59 - اعتراف مى كند: قد حصحص الحق فانكشف قناع اشك؛ حقيقت كاملا روشن شد و پرده ها كنار رفت.
----------------------------------------------
1-بحارالانوار، ج 38، ص 1
2-ج 4، ص 410
3-ج 1، ص 86
------------------------------------------
سيد محمد على جزايرى (آل غفور)

نوشتن دیدگاه