آن شب زمین هوای بهشتی دوباره داشت
آغوش آسمان به بغل ماهپاره داشت
چشمان ابر روی زمین را گرفته بود
هر قطره با خودش سبدی پرستاره داشت
دست ملک قصیده ای از نور می نوشت
واژه به واژه حرف غزل استعاره داشت
باز عطر سیب و بوی بهار و شمیم یاس
بر بارش دوباره كوثر اشاره داشت
این بار حق به دامن موسی عطا نمود
آن كوثری كه بال ملك گاهواره داشت
این سیب سرخ سیب بهشت پیمبر است
این دختر یگانه موسی بن جعفر است
مثل بهار بود هوای رسیدنت
باران چكید از رد پای رسیدنت
در پشت درب خانه تان جمع میشوند
خیل فرشتگان كه برای رسیدنت
آماده اند از طرف ذات كردگار
خود را فدا كنند فدای رسیدنت
خاك بهشت بهر قدمگاه تو كم است
آغوش نجمه بود سرای رسیدنت
قلب برادرت ز تب شوق آب شد
در التهاب ثانیه های رسیدنت
در چشم خویش ذوق خدا را نگاه کن
گلخنده امام رضا را نگاه کن
از آن زمان كه خواهر سلطان ما شدی
بانو ، شما ملیكة ایران ما شدی
از آسمان وجود تو بر ما نزول كرد
تا كوثر دوباره قرآن ما شدی
منت گذاشت بر سر ما ناز مقدمت
وقتی كه آمدی تو و مهمان ما شدی
با هر قدم به سینه ما جا گرفته ای
یعنی تو صاحب دل ما جان ما شدی
بانی خیر و بركت این خطه گشته ای
وقتی نسیم سبز بیابان ما شدی
یعنی فقط نه جزء محبان حیدریم
«از شیعیان كشور موسی بن جعفریم»
وقتی تویی كه آینه ذات كوثری
زیبد به خادمان حریمت پیمبری
عصمت به پای عصمت تو سجده می كند
معصومه ای و عصمت كبرای دیگری
ای زینبی كه عالمه بی معلمی
زین رو كنی به شهر خودت علم پروری
ما هرچقدر شعر و غزل نذرتان كنیم
تو بازهم از آنچه كه گفتیم برتری
بی تو كمیت محشریان لنگ می شود
یك وقت اگر كه روی به محشر نیاوری
زهرا شدی و شمس فروزان شیعه ای
زهرا شدی و روز قیامت شفیعه ای
خود ظلمتیم ، اگرچه سپیدیم با شما
یأسیم اگر ، سراسر امیدیم با شما
مست اجابتند دعاها کنارتان
ما حاجت نداده ندیدیم با شما
وقتی حدیث ها تو را حرف می زنند
جز وصف فاطمه نشنیدیم با شما
در قاب عکس خالی آن قبر گمشده
تصویری از بهشت کشیدیم با شما
پس آمدیم و زائر آن بی نشان شدیم
یعنی که تا مدینه رسیدیم باشما
امشب كه عشق می پرد از كنج سینه ام
در محضر تو زائر شهر مدینه ام
شاعر : محمد بیابانی
