مرحوم علامه مجلسى در بحار مى ‏فرمايد:
ثم جاء شمر و سنان بن انس و الحسين (عليه السلام) باخر رمق يلوك لسانزه من العطش و يطلب الماء...
يعنى شمر باتفاق سنان بن انس به قصد جدا كردن سر حضرت آمدند و آن سرور در لحظات آخر جان دادن بود و از شدت تشنگى زبان در دهان مباركش مجروح شده بود با اين حالت طلب آب مى ‏كرد فضربه شمر لعنه الله برجله، همينكه شمر حرامزاده نزديك كشته بخون آغشته حضرت رسيد با پاى چكمه دار لگدى به حضرت زد و گفت:
يابن ابى تراب ألست تزعم ان اباك على حوض النبى يسقى من احبه فاصر حتى تأخذ الماء من يده، اى پسر ابو تراب آيا تو اعتقاد نداشتى كه پدرت على ساقى حوض كوثر است و هر كس را كه بخواهد سيراب كند، مى ‏كند اگر چنين است پسر صبر كن تا من ترا بكشم و تو بروى آب از دست پدرت على بنوشى.
ثم قال لسنان: اجتز رأسه قفاء، پس شمر به سنان لعنة الله عليهما گفت: با همين حالت كه حسين افتاده سرش را از قفاء جدا كن.
سنان گفت: من اين كار را نمى ‏كنم و خون پسر پيغمبر را بگردن نمى ‏گيرم و گريبانم را بدست پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) نمى ‏دهم.
شمر در غضب شد و دشنام به سنان داد و با پاى چكمه دار بر روى سينه مجروح حضرت نشست و محاسن پرخون امام (عليه السلام) را بدست گرفت، امام فرمود: يا شمر تقتلنى ولم تعرف من انا؟
اى ظالم مرا مى ‏كشى و نمى ‏دانى كيستم؟
شمر گفت: مى ‏دانم و تو را نيك مى ‏شناسم، جد و پدر و مادرت را از همه بهتر مى ‏شناسم، پس دشنامى  به حضرت داد و سپس گفت:
تو را مى ‏كشم و اصلا در دل ترس ندارم فضرب بسيفه اثنى عشر ضربة ثم جز رأسه الشريف بعد از زدن دوازده ضربت آنوقت سر حضرت را بريد كه زمين به لرزه در آمد.
تذكر و تنبيه
اخبار و روايات در كيفيت قتل امام (عليه السلام) مختلف است آنچه مستند و مدرك معتبر دارد آن است كه‏
اولا: حضرت را ذبح كردند.
ثانيا: سر مبارك آن سرور را از قفا بريدند.
اما مدرك و مأخذ ذبح شدن حضرت:
از فرموده امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشريف در زيارت معروفه مى ‏توان اين معنا را استفاده كرد و روايت مزبور را دليل و مدرك قرار داد، امام (عليه السلام) در يكى از فقرات اين زيارت نامه طويل مى ‏فرمايند:
و الشمر جالس على صدرك و مولغ سيفه على نحرك قابض على شيبتك بيده ذابح لك بمهنده...(75)
يعنى: شمر روى سينه تو نشسته بود و شمشيرش را به حنجر تو فرو برد و ريش غرقه بخون تو را بدست گرفته بود و با شمشيرش تو را ذبح مى ‏كرد.
و نيز روايات متعددى نيز در اين باره وارد شده‏اند كه جملگى بالصراحه دلالت دارند بر اينكه حضرت مولى الكونين ابا عبدالله الحسين صلوات الله و سلامه عليه به نحو ذبح شهيد شدند از جمله اين روايات، خبر ريان بن شبيب است از حضرت ثامن الحجج (عليه السلام) كه امام (عليه السلام) در يكى از فقرات اين حديث به وى فرمودند:
يابن شبيب ان كنت باكيا لشى‏ء فابك للحسين بن على بن ابى طالب (عليه السلام) فانه ذبح كما يذبح الكبش.(76)
يعنى: اى پسر شبيب اگر خواستى براى چيزى گريه كنى پس براى حسين بن على بن ابيطالب (عليه السلام) گريه كن زيرا او را مانند گوسفند سر بريدند.
و اما مدرك جدا كردن سر مبارك از قفا:
روايات متعددى بر اين معنا دلالت دارند از جمله روايتى است كه مرحوم مجلسى آن را در بحار نقل فرموده و در دو فقره آن از بانوى دو عالم عليا مخدره حضرت زينب خاتون سلام الله عليها تصريح به اين معنا شده است در موضعى از اين روايت خانم مى ‏فرمايند:
هذا حسين مجزوز الرأس من القفا، مسلوب العمامة و الرداء....(77)
در موضع ديگر فرموده:
هذا حسين بالعراء صريع بكربلاء، مجزوز الرأس من القفاء مسلوب العمامة و الرداء...(78)

نوشتن دیدگاه