پس از آنكه شمر ملعون سر مطهر سيدالشهداء (عليه السلام) را جدا كرد از روى سينه امام (عليه السلام) برخاست و بلافاصله آن سر غرقه بخون را بر نيزه بلندى زد و به آواز بلند گفت: الله اكبر.
چشم لشگر كفركيش عمر سعد كه به سر مطهر افتاد تمام با صداى بلند تكبير گفتند.
سرّ اينكه شمر ناپاك سر مطهر را بر سر نيزه بلند زد اين بود كه تمام سپاه آن را ببينند و آسوده شوند، اين بود كه همه تكبير گفتند، بارى بعد از بريدن سر مبارك امام (عليه السلام) زمين شروع كرد بلرزيدن وامتلاء الجو بالاصوات يعنى فضا از صداها بلند بود و زلزلت الارض واظلمت السموات و انكسفت الشمس بحيث بدت الانجم خوشيد چنان تيره و تار شد كه ستارگان ظاهر شدند و قطر من السماء الدم سبع قطرات، هفت قطره خون از آسمان باريد و منادى از آسمان نداء كرد:
قتل والله الامام بن الامام اخ الامام الحسين بن على، قتل والله الهمام بن الهمام الحسين بن على.
از حضرت مولانا الصادق (عليه السلام) مروى است كه مردى در لشگر عمر سعد ملعون نعره كشيد، گفتند: تو را چه مى ‏شود؟
جواب داد به چشم خود رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) را مى ‏بينم كه ايستاده يك نگاه به حسين (عليه السلام) و يك نگاه به شما لشگر مى ‏نمايد و من مى ‏ترسم عذاب نازل شود.
مردم او را ملامت مى ‏كردند و مى ‏گفتند: اين مرد ديوانه شده.
راوى از حضرت سوال كرد: آن صيحه و ناله كننده كه بود؟
فرمود: من او را جبرئيل مى ‏دانم كه از فقد مخدوم خود ناله مى ‏كرد و اگر مى ‏خواست به يك صيحه تمام عالم را هلاك كند مى ‏توانست.

نوشتن دیدگاه