پيامبرصلى الله عليه وآله برنامه هجرت به‏مدينه را ترتيب داد. آن‏حضرت يارانش رايكى پس از ديگرى به دور از چشم قريش، به سوى مدينه رهسپار مى‏كرد.

وقتى كفار از اين حركت آگاه شدند، باخود گفتند: اگر مسلمانان درمدينه گرد آيند، پايگاه نيرومندى برضد ما ايجاد خواهند كرد و جان‏ومال ما را به شدّت تهديد خواهند نمود.

در جستجوى راه چاره‏اى برآمدند تا مسلمانان را از راه تشويق ‏و دلجويى و يا تهديد از هجرت به مدينه بازدارند. امّا مسلمانان بااستفاده از تاريكى شب از چنگال قريش مى‏گريختند. كفار با خود مى‏گفتند: "محمد هنوز در چنگ ماست و چيزى مانع از دسترسى ما به اونيست. اگر او بتواند به مدينه هجرت كند و يارانش را به دور خود گردآورد كشتن او براى ما بسيار مشكل خواهد شد". بنابراين در"دارالندوة" گرد آمدند و درباره اين مسأله به مشورت پرداختند. درنهايت تصميم گرفتند از هر قبيله يك نفر داوطلب شود و سپس همگى به‏ يكباره بر پيامبر يورش برند و او را بكشند و خون او را به گردن همه‏قبايل عرب اندازند و بدينوسيله آن را پايمال كنند. در اين صورت بنى‏هاشم هم نمى‏توانست تنها يك قبيله را مسئول قتل پيامبر بشناسد و دست‏به انتقام گشايد.

كفار از هر قبيله فردى انتخاب كردند. آنان خانه پيامبر را در محاصره‏خود گرفتند. امّا وحى بر پيامبر فرود آمد، و آن‏حضرت را از طرحها وبرنامه‏ هاى قريش آگاه كرد و به او فرمود تا شبانه شترى اختيار كند و به‏سوى مدينه هجرت نمايد.

پيامبر، حضرت على عليه السلام را در بستر خويش خواباند تا كفار گمان برندكه آن‏حضرت در خانه آرميده و چون سرگرم نگهبانى از آن‏حضرت‏ شدند، وى از راهى ديگر بگريزد. امام على عليه السلام در بستر پيامبر آرميد وچشم به راه سرنوشت دوخت. درهمين حال پيامبر در تاريكى شب به‏سوى غار "ثور" حركت كرد و چند روز در آنجا به سر برد و سپس ازبيراهه به سوى مدينه روانه شد تا مبادا قريش يا مزدورانشان كه به طمع‏ گرفتن جايزه براى دستگيرى محمد به تعقيب آن‏حضرت پرداخته بودند،وى را دستگير كنند.

نوشتن دیدگاه