ترك نماز، بزرگ ترين گناه است. نماز براى تربيت و تكامل روحى انسان ها واجب شده است، ولى برخى افراد براى گريز از انجام تكليف و پيروى از هواى نفس يا تنبلى و كسالت، آن را انجام نمى دهند. اين بندگان به جاى شكرگزارى به درگاه حق و همراهى و هم نوايى با برگ درختان سبز و زمين و زمان و پرندگان و خزندگان در مدح خداى روزى رسان، به بهانه هاى گوناگون از زير بار اين مسئوليت انسان ساز مى گريزند. گاهى مى گويند: «خداوند به نماز ما احتياج ندارد». در پاسخ بايد گفت نخستين چيزى كه در قيامت از مسلمان مى پرسند، درباره ستون دين است و براى ترك كنندگان نماز، عذاب دردناكى مقرّر شده است. آيا شايسته است انسان به دليل تنبلى و كسالت، در دسته ناسپاسان قرار گيرد و از به جا آوردن نماز كه وظيفه بندگى است، سرباز زند؟ پيامبر اعظم (صلى الله عليه وآله) در اين باره مى فرمايد:

اَوَّلُ ما يُحاسَبُ بِهِ الصَّلوةُ.(226)

نخستين چيزى كه از آن حساب رسى مى كنند، نماز است.

- پى‏نوشت‏ها -

(226) - همان، ش 979.

نوشتن دیدگاه