ƒ213 «فَلا تَدْعُ مَعَ اللهِ إِلهاً آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ»
 
ترجمه :
213. پس نخوان با پروردگار خود خداى ديگرى، پس مى‌باشى از عذاب شدگان.
 
تفسير :
[اشاره خداوند به پيامبر براى قطع طمع كفار و انذار مسلمين]
اين آيه شريفه خطاب به پيغمبر است و اين خطاب دو نكته دارد: يكى، رفع طمع مشركين كه مى‌گفتند اگر به آلهه ما موافقت كردى، ما تو را عزت مى‌گذاريم و اطاعت مى‌كنيم و رئيس خود قرار مى‌دهيم كه دست از توحيد بردارى. و نكته ديگر اينكه، خداوند مى‌فرمايد كه اگر تو كه اشرف مخلوقات من هستى مشرك شدى و اله ديگرى با من اختيار كردى هرآينه به عذاب من گرفتار خواهى شد، چه رسد به ديگران كه شرك به خدا استحقاق عذاب دارد ولو اينكه وجود مقدس او از جميع معاصى معصوم است و محال است از او كوچكترين معصيتى صادر شود يا در مخيله او خطور كند، چه رسد به شرك كه اعظم معاصى است، چنانچه اميرالمؤمنين در خطبه شريفه مى‌فرمايد : «أوَّلُ الدِينِ مَعرِفَةُ اللهِ، وَ كَمالُ مَعرِفَتِهِ التصديقُ به، وكمالُ التصديقِ به تَوحِيدُهُ»[1]  الخطبة.
 اول دين خداشناسى است، مقابل طبيعى دهرى و نقصان معرفت، شرك به اوست و معرفت ناقص معرفت نيست، لذا اول اصول دين توحيد است به جميع اقسام توحيد: ذاتى، صفاتى، افعالى، عبادتى، نظرى.

________________________________________________________________________

[1] .  اول دين معرفت خداست وحد كمال اين معرفت، تصديق او وكمال اين تصديق، يگانه دانستن اوست. نهج البلاغه: ضمن خطبه يكم و بحار الأنوار: ج4، ص247، ح5.

نوشتن دیدگاه