در كتاب احتجاج طبرسى (ج 1 ص 147) از سُويد بن غفله نقل شده، هنگامى كه حضرت فاطمه (س) در بستر وفات قرار گرفت، زنان مهاجر و انصار به عيادت او آمدند و عرض كردند: اى دختر پيامبر (ص) چگونه صبح كردى در مورد اين بيمارى كه دارى؟
فاطمه (س) پس از حمد و ثناى الهى، و درود بر پدرش رسول خدا (ص) (مطالبى فرمود كه خلاصه اش اين است):
فرمود: صبح نمودم كه به خدا سوگند دنياى شما را نمى پسندم، و مردهاى شما را دشمن دارم، پس از آنكه آنها را در زير دندان خود آزمودم و از دهانم بيرون افكندم، و پس از آنكه آنها را با محك آزمايش، شناختم و با آنها دشمن شدم.
چقدر زشت است: كُند شدن شمشيرها بعد از تيزى آنها (نصرت مردان شما از اسلام در آغاز، و سستى آنها در زمان حاضر).
چقدر زشت است: بازيچه انگاشتن امور، بعد از جديّت (و استقامت مردان شما در آغاز، و بى تفاوتى آنها در زمان حاضر).
چقدر زشت است: كه انسان پس از ايمان، از مرز دين خارج گردد.
چقدر بد است: پيروزى از هوسهاى نفسانى و لغزيدن و به دنبال آن دستخوش عذاب الهى شدن.
چه بسيار زشت است: كيفر سخت الهى براى اين گروه كه (بر اثر عدم دفاع از حقوق ما) خود را مستحق عذاب هميشگى آخرت نمودند، ناگزير بار سنگين عذاب را بر گردن آنها افكندم، و ننگ اعمال زشتشان را بر اطراف آنها انداختم، آنها را رها ساختم، و ننگها را مانند لباس بر اندام آنان پوشاندم.
پس از رحمت وسيع خداوند، بريده و دور باد رحمت الهى از آن قومى كه به ما ستم نمودند، واى بر آنها كه مقام رهبرى را از كوههاى سطبر و استوار رسالت برگرفتند، و پايه هاى نبوّت و هدايت و محل نزول جبرئيل را از صاحب حقش محروم نمودند.
آگاه باشيد: كردار مردان شما زيانى آشكار است، چرا كه آنها از ابوالحسن على (ع) روى گردانيدند، سوگند به خدا روى گردانى آنها از على (ع) به اين خاطر است كه شمشير على (ع) در ميدانهاى نبرد، تيز و كوبنده بود، او باكى از مرگ نداشت و با پنجه ى پرتوان خود، دلاوران دشمن را به خاك هلاكت مى افكند، به خدا سوگند اگر آنها زمام امور امّت را بدست على (ع) مى دادند، او هر كسى را كه از راه را ست منحرف مى شد، به راه راست مى آورد، و هر كسى را كه از حجّت روشن، روى برمى تافت به سوى آن مى كشانيد، او به گونه اى با مدارا مردم را به راه راست سير مى داد كه دهان سيركننده مجروح نشود، و جانش خسته نگردد، و آنها را به آبگاه خوشگوار و فراوان وارد مى ساخت، آبگاهى كه نهرهاى آن از آب صاف، لبريز است، و اطراف آن نهرها پاك و پاكيزه است.
آرى على (ع) آنها را در چنين آبگاهى سيراب مى كرد، و آشكارا و نهان آنها را نصيحت مى نمود، در صورتى كه خود آن حضرت، از دنياى آنها بهره مند نمى شد. مگر به مقدار شربت آبى كه تشنگى خود را برطرف سازد، و اندكى غذا كه گرسنگى او را رفع كند، اگر او عهده دار مقام رهبرى مى شد، انسانهاى راستين و دروغين، پارسا و حريص از همديگر جدا و آشكار مى شدند. و َ لَوْ اَنَّ اَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَاتَّقوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السّماءِ وَ الارْضِ وَلكِنْ كَذَّبُوا فَاَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ :
«و اگر مردمى كه در شهرها و آباديها زندگى دارند، ايمان بياورند و تقوى پيشه كنند، بركات آسمان و زمين را بر آنها مى گشائيم ولى آنها (حقايق را) تكذيب كردند، ما هم آنان را به كيفر اعمالشان مجازات كرديم». (اعراف 96) و َ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْ هؤلاءِ سَيُصِيبُهُمْ سَيِّئاتُ ما كَسَبُوا وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنِينَ :
«و كسانى كه از اين گروه ظلم كردند، گرفتار كيفر اعمال بد خود خواهند شد و هرگز نمى توانند از چنگال عذاب الهى بگريزند». (زُمَر 51)
تقلّب روزگار را بنگر!... اى كاش مى دانستم كه اين مردم (بى وفا) به چه بناى بلندى تكيه نموده اند و به چه كسانى متمسّك شده اند، و به چه خاندانى توهين و ستم كردند، چه راهنماى بدى برگزيدند؟!
آنها بر ما ستم كردند و دست از يارى ما كشيدند، سوگند به خدا شاهپرهاى نيرومند را رها كرده و به پرهاى مرغان ناتوان چسبيدند، به خاك ماليده باد آن بينى هائى كه صاحبانشان گمان مى برند كار نيكو مى كنند، ولى تبهكار جاهل هستند.
اَفَمَنْ يَهْدِى اِلَى الْحقِّ اَحَقُّ اَنْ يُتَّبَعَ اَمَّنْ لا يَهِدّىَ اِلَّا اَنْ يُهْدى فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ :
«آيا كسى كه هدايت به حق مى كند، براى پيروى شايسته تر است يا آن كسى كه خود هدايت نمى شود، مگر هدايتش كنند، چه مى شود شما را؟ چگونه داورى مى كنيد؟»
(يونس 35)
آگاه باشيد! سوگند به جانم اين كردار (مردان) شما در رحم زمان بارور شد و سرانجام مدّت حمل به پايان مى رسد، و وقت نتيجه به پيش آيد، بنابراين با اين كردارتان، خون تازه و زهر كشنده بدوشيد، هنگام كيفر فرامى رسد آنگاه كه گمراهان به سزاى خود مى رسند، و آيندگان عاقبت پيشينيان را مى نگرند... منتظر فتنه و بلا باشيد، و خود را براى شمشيرهاى برّنده و سلطه ى ستمگران و هرج و مرج عمومى آماده سازيد كه آن ستمگران ياغى اندوخته هاى شما را چپاول كنند و اندكى براى شما بگذارند، و جمعيت شما را قتل عام نمايند، آنگاه حسرت زياد مى كشيد كه چرا از خطّ رهبرى صحيح منحرف شده ايد؟ و دلهايتان كور شده است.
آيا شما را با اجبار به سوى رهبرى صحيح وادار كنيم با اينكه خودتان از پيمودن اين راه بى ميل هستيد؟.
ابلاغ پيام فاطمه توسط زنان مهاجر و انصار
سُوَيْد بن غفله مى گويد: زنان عيادت كننده، سخنان حضرت زهرا (س) را به شوهران و مردان خود رساندند، جمعى از بزرگان مهاجر و انصار براى معذرت خواهى به حضور آن بزرگوار آمدند و عرض كردند: اى سرور زنان جهان! اگر على (ع) زودتر خود را براى مقام خلافت، در معرض قرار مى داد، ما با او بيعت مى كرديم و به سوى هيچكس عدول نمى نموديم، ولى ابوبكر پيش دستى كرد و ما با او بيعت كرديم (و كار از كار گذشت).
فاطمه (س) به آن عذرتراشان فرمود: «از من دور شويد، ديگر براى شما عذرى باقى نمانده، و بعد از تقصير و كوتاهى، جائى براى عذر نمى ماند (شما از آغاز چرا گول خورديد؟ آيا با آنهمه حجّت و دليل، باز بيراهه رفتن قابل عذر است؟!)
پاسخ فاطمه به احوالپرسى اُمّ سَلَمه
در كتاب بحار از تفسير عيّاشى نقل شده: اُمّ سَلَمه (يكى از همسران نيك رسول خدا «ص») به عيادت فاطمه (س) آمد و عرض كرد: اى دختر رسول خدا (ص) شب را با بيمارى، چگونه به صبح آوردى؟
فاطمه (س) فرمود: صبح كردم كه خود را بين دو اندوه جانكاه مى نگرم:
1- جگرم از داغ فراق پدرم يكپارچه خون شده است.
2- دلم بر ظلمى كه به وصىّ رسول خدا (ص) شده، شعله ور شده است، سوگند به خدا به حريم ساحت مقدس امير مؤمنان على (ع) توهين كردند، آن حضرت صبح كرد در حالى كه مقام خلافت و امامت را از او ربودند، و برخلاف كتاب خدا و سنّت پيامبر (ص) رفتار نمودند، انگيزه ى اين انحراف آنها اين است كه: دلهاى آنها نسبت به على (ع) پر از كينه و عداوت بود، زيرا آن حضرت رجال آنها را در جنگ بدر و اُحُد كشت، آنها شعله هاى كينه و حسادتشان را با انتقام گيرى از على (ع) خاموش ساختند، به اين ترتيب كه حق او را غصب نمودند، و بعد از رحلت رسول خدا (ص) تير آنها به نشانه گيرى هدف پرداخت، كينه هاى انباشته و مخفى آنها بروز كرد و با دستيارهاى مفسدين و سخن چينان، به دشمنى با ما برخاستند و ما را هدف انتقامجوئيهاى خود ساختند، يكباره كمند ايمان را بريدند، و چلّه ى ايمان را از كمال ايمان قطع نمودند، و به رسالت سيّد رسولان و كفالت امير مؤمنان پشت پا زدند، پس از آنكه منافع دنياى فريباى خود را براى خود حفظ كردند، آنها به يارى طلبى على (ع) توجه نكردند، چرا كه آن حضرت پدران آنها را در جنگها و درگيريها به هلاكت رسانده بود.

نوشتن دیدگاه