خانواده

آیا می‏شود نسبت به حریم مقدس زنان غافل بود و نگران از دست رفتن همه چیز نبود؟ سخن انسان‏های بزرگ آن است که: ما هر چه داریم از مادرمان داریم، چون انسان‏ها بیش از آن که با عقلشان زندگی کنند با دلشان زندگی می‏کنند، پدران سایه و بستر زندگی‏‏اند، دل ها به جایی نظر می‏کند که مادران نشانه رفته باشند، خوشا آن زندگی که عقل پدر و دل مادر، هر دو اهداف مقدسی را نشانه رفته‏اند. وقتی انسان ها با دلشان زندگی می‏کنند و دل با انس تغذیه می‏کند، حال به من بگو اگر مادر به عنوان عامل انس فرزند در زندگی فعال نباشد چه کسی به کودکان راه نشان دهد و دلشان را جهت دهی کند؟ هر جا ملاحظه کردید که جوانان؛ جوانانی تربیت پذیر نیستند، ریشه‏ی آن را در ضعف نقش مادران آن ها جستجو کنید. خانم کارمندی که مادری خود را در خرید انواع اسباب بازی‏های گران قیمت جستجو می‏کند، عملاً مادری خود را به فرزندانش هدیه نداده، حقوق خود را به آن ها هدیه داده است. کودکان و جوانان ما نیاز دارند که از طریق دلدادگی از کسی حرف بشنوند و هدایت بگیرند، اگر زنان آن طور که امام الموحدین (علیه السّلام) پیشنهاد می‏کنند در شرایط خاص قرار نگیرند هیچ کس نمی‏ماند که جواب دلدادگی و طلب هدایت جوانان و کودکان ما را بدهد. در شرایط امروز که عموماً پدر و مادر در اداره هستند، معلم هم با حجمی زیاد از کتاب روبه روست که باید در طی یک سال درس بدهد، حال چه کسی با جوانان انس بگیرد؟ وقتی مادران نتوانند نقش اصلی خود را انجام دهند، نه نتیجه کار پدران مفید است و نه نتیجه کار معلمان. کودکان و جوانان خودشان می‏مانند و خودشان، مثل یک علف خودرو بی کس و بی یار و عاصی و سرکش. جوانی که نتوانسته است به درون سینه مادرش راه یابد و اسرار آن سینه را با جان خود بنوشد، آرامش و تفکر را گم می‏کند، زیرا چیزهایی هست که گفتنی نیست ولی باید نسل ها بدانند و آن چیزها با نفوذ در سینه مادرها و مادر بزرگ ها و پدر بزرگ ها به دست می‏آید. به گفته مولوی:
ای خدا جان را تو بنما آن مقام
کاندر آن بی حرف می روید کلام
جایی که نسل جوان باید بدون الفاظ و کلمات سخن هایی را بیابند، در دوران کودکی است، آن هم با انس طولانی با مادر، آن هم مادری که صد تا کار ندارد، که یکی از آن ها مادری است. ما تا در جامعه مان کسی را نداشته باشیم که این نسل بتواند از طریق انس طولانی، از درون سینه او و از طریق بروز احساسات حرف بگیرد، این نسل خود را مقید به هیچ قیدی نمی داند و لذا نسلی عاصی و سرگردان خواهد بود. امروز جامعه جهانی به چنین ورطه‏ای فرو افتاده و راه نجات آن هم چیزی جز تجدید نظر کلی نسبت به نقش زنان، آن طور که مولی الموحدین (علیه السّلام) مطرح می‏کنند نیست. یعنی باید بستری فراهم کرد که وظیفه زنان در آشفتگی های زندگی لگدمال نشود. نباید گذاشت گل های بهاری در عرصه اجرائیات خشک و سرد له شوند و ما بمانیم و کودکان سرگردان و عاصی و زنان بی مسئولیت و آرزو زده، و مردان بی مسئولیت.
«والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته»

نوشتن دیدگاه