خانواده

وظیفه هایی که خداوند برای زن ومرد تعیین فرموده هدیه اوست به آن ها تا آن ها را از آن طریق به مقصد برساند. هدیه ای که خداوند می دهد دو وجه دارد. یک وجه مشترک بین زن ومرد، و یک وجه اختصاصی برای هر کدام و همه ی آنها دریچه های ارتباط با خدا می باشند و از این لحاظ بسیار دوست داشتنی اند. آیا می توان گفت چون بعضی از وظایف زنانه و بعضی مردانه است تبعیض واقع شده است؟ مثلا مردان بگویند این چه دینی است که باید ما مثل حمال از صبح تا شب کار کنیم و لباس و مسکن وغذای زن و فرزندانمان را فراهم کنیم ، دین در جواب او می گوید مثل حمال چرا ، مثل یک ولی الله وظیفه ات را نسبت به زن و فرزندانت انجام بده تا راه ورود به خدا را پیدا کنی. یا زن بگوید که این چه دینی است من باید صبح تا شب مثل کلفت ها مشغول بچه داری و پخت و پز باشم و آقا راحت بروند در اجتماع بگردند. دین در جواب او می گوید ؛ بگو من مثل یک ولی الله از دریچه ی انجام وظایف نسبت به فرزندان و همسرم راه ورود به مقام انس با حق را در جان خود فراهم می کنم.
مشکل از این جا پیش آمد که انسان جدید جایگاه وظایفی را که دین برای زن ومرد تعیین فرمود نتوانست تحلیل کند. انسانی که نتواند خودش را درست تعریف و ارزیابی کند، زن و مردی خود را نگاه می کند نه وظیفه را، در مقابل دستورات دین به مشکل می اقتد. در حالی که اگر من به جایگاه وظایف خودم درست نگاه کنم همه آن ها را دوست خواهم داشت.زیرا آن ها سبب پذیرفته شدن من در قرب الهی می شوند خداوند از طریق دین اسلام به من می گوید آقا وظیفه ات را نسبت به جامعه و خانواده ات و خودت درست انجام بده تا ما تو را قبول کنیم. این لطف بزرگی است لذا اگر به وظیفه ام نگاه کردم دیگر بحث مقایسه وظیفه ی خود با وظیفه ی زن ها مطرح نیست که کدام مهم تر هستند. اینها دو نوع وظیفه است برای صعود. اگر وظایف را با همدیگر مقایسه کردید مصیبت شروع می شود و قرآن می فرماید : « وَلا تَتَمَنَّوْا مَا فَضَّلَ اللَّهُ بِهِ بَعْضَكُمْ عَلَى بَعْضٍ »(67) هر کدام همانی را که هستید رشد دهید؛ آروزی کمالاتی را که خداوند به دیگری داده است ننماید. چون به هر حال هرکس چیزهایی دارد و چیزهایی ندارد، راه کمال او از طریق استفاده از همان چیزهایی است که دارد. من اینجا نشسته ام و شما آنجا، یعنی من در جایی که شما نشسته اید نیستم و شما در جایی که من نشسته ام نیستید. آیا درست است که بگویم خدایا چرا من اینجا نشسته ام و آن جا نباشم؟ اگر من به آنچه شما دارید نگاه کنم می بینم که ندارم، پس احساس کمبود می کنم. در حالی که اگر به جایی که نشسته ام به عنوان شرایط انجام وظیفه نگاه کنم این احساس کمبود را ندارم. معنی این که عرض کردم مصیبت از آنجایی شروع شد که زنان و مردان به جای نظر به وظایف ، پای مقایسه را جلو آوردند ، از این قرار است. زنان به مردان نگاه می کنند و در نتیجه امکاناتی را که خداوند در اختیار مردان قرار داده است تمنا می نمایند و می گویند چرا خدا این ها را به ما نداد. مردان هم به زنان نگاه می کنند و می بیند امکاناتی را که در اختیار زنان است ندارند. پدیده عجیبی پیش می آید که هرکس آن چیزهایی را که دیگری دارد می خواهد. در حالی که خداوند به ما می گوید درست است آن امکانات را به تو ندادیم ولی تو را که از حریم خود بیرون نکردیم، آنچه را باید به تو می دادیم دادیم ؛ تو چرا به دیگران نگاه می کنی به آنچه که دریچه ی صعود خودت می باشد نگاه کن.
آن چه باعث می شود دوگانگی ها و غفلت ها رخ بنماید این است که به امکانات همدیگر نگاه می کنیم نه به آنچه خود داریم و لذا احساس نقص برایمان پیش می آید و اعتراض به خدا شروع می شود! در حالی که اگر زن و مرد هر کدام توجه کنند خداوند به هر کدام از آنها امکانات خاصی داده است تا سکوی صعودشان باشد ، بنده با این امکانات می توانم زندگی کنم، پس چه کار دارم دنبال امکانات شما باشم. شما هم چه کاری داری به من نگاه کنی، به وظیفه ات نگاه کن و امکاناتی که برای انجام وظیفه در اختیاری داری، وظیفه ای که دریچه ورود به مهمانی حق است.

 - پینوشتها -

 67 - سوره نساء ،آیه 32

نوشتن دیدگاه