فَجاءَتْهُ إِحْداهُما تَمْشِي عَلَى اسْتِحْياءٍ... [قصص/25.] يكى از آن دو زن كه به آزرم راه مى رفت نزد او (موسى) آمد...
صفورا دختر شعيب و همسر موسى نمونه ى و الگوى حيا و حسن انتخاب همسر بود. ولى با حالت آزرم و حيايى كه داشت پيش موسى آمد و اظهار داشت: پدرم تو را دعوت مى كند تا پاداش آن آبيارى كه براى ما كردى بپردازد.
با اينكه موسى مردى تهيدست و فاقد خانه و كاشانه و شغل و مقام است اما معيار صفورا براى انتخاب مردم توانايى و امانت است. با آن حيايى كه دارد اينچنين به پدر خود پيشنهاد مى كند:
يا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمِينُ [قصص/ 26.] اى پدر، اين مرد را به كار بگمار كه بهترين كسى كه بايد به خدمت برگزيد آن است كه توانا و امين باشد.
به دنبال اين اظهار كمال از سوى صفورا، شعيب به موسى پيشنهاد ازدواج با دخترش را مى كند:
إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أُنْكِحَكَ إِحْدَى ابْنَتَيَّ هاتَيْنِ عَلى أَنْ تَأْجُرَنِي ثَمانِيَ حِجَجٍ... [قصص/ 26.] من اراده ى آن دارم كه يكى از دو دخترم را به نكاح تو درآورم بر اين مهر كه هشت سال مرا خدمت كنى...
نتيجه ى حياى صفورا در دعوت مردى به نزد پدر و حسن معيارش در انتخاب مرد، به جايى مى رسد كه پيغمبرى چون موسى حاضر مى شود هشت سال براى خاندان شعيب خدمت كند:
شبان وادى ايمن گهى رسد به مراد
كه هشت سال به جان خدمت شعيب كند
(سعدى)
حيا و آزرم بخصوص براى بانوان از مهمترين صفات كمال و لازمه ى روح خداپرستى و ايمان است.
ديده ى بى شرم پسنديده نيست
در نظر عقل خود آن ديده نيست
دل كه پر از حلم و حيا مى شود
آينه ى نور خدا مى شود
فاطمه ى زهرا (س) از ميان آن همه خواستگاران اعيان و اشراف، على (ع) را برگزيد كه هيچ گونه ثروتى نداشت جز اينكه مانند حضرت موسى قوى و امين بود و همان طور كه صفورا به پدرش شعيب اظهار داشت «بهترين كسى كه بايد به خدمت برگزيد آن است كه قوى و امين باشد»، فاطمه ى زهرا (س) نيز در مورد على (ع) به پدرش اظهار داشت: «يا اَبَة خير زَوْجٍ». [كنزالعمال، ج 13، ص 108؛ المراجعات، ص 303؛ بحارالانوار، ج 43، ص 132.] (على بهترين همسر است).
همچنين اگر صفورا در زمان حيات خود نمونه ى حيا بود، فاطمه ى زهرا (س) حتى براى بعد از مرگ خود نيز رعايت حيا را مى كند و اظهار مى دارد:
اِنّى قَدِ اسْتَقْبَحْتُ ما يُصْنع بِالنّساءِ انّه يُطرح عَلى الْمَرأة الثُّوب فَيِصِفُها لِمَنْ رأى. فَلا تَحْمِيلنى عَلى سَرير ظاهرٍ، اُسْترنى سَتَرك اللّه مِنَ النّارِ [كشف الغمه ى اربلى، ج 2، ص 67؛ التهذيب، ج 1، ص 469؛ الطبقات الكبرى، ج 8، ص 28؛ كنزالعمال، ج 289 16؛ حليةالاولياء حافظ ابونعيم اصفهانى، ج 2، ص 43 و...] چقدر زشت مى دانم جنازه اى را كه براى زنان مى رساند و او را به روى تابوت سرباز مى گذارند و به روى آن پارچه اى مى افكنند كه اندام زن را در معرض ديد بينندگان قرار مى دهد. مرا بر روى تابوت آنچنانى مگذار و اندام مرا بپوشان، كه خدا تو را از آتش قيامت بپوشاند.

نوشتن دیدگاه