و َ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً [دهر/ 8 و 9.] و از روى محبت و علاقه، مسكين و يتيم و اسير را اطعام مى كنند. جز اين نيست كه شما را براى خدا اطعام مى كنيم و از شما نه پاداشى مى خواهيم نه سپاسى.
بنابر روايت تفسير كشاف زمخشرى و تفسير ملاحسين كاشفى حنفى، اهل بيت نبوت خواستند افطار نمايند، مسكينى به در خانه آمد و آواز داد: يا اهل بيت نبوت، مسكينى ام از مسلمانان، مرا طعام دهيد تا حق از موائد بهشت شما را عوض دهد. اهل بيت نصيب خود را بدان مسكين دادند و به آب خالص روزه گشاده شب را گذرانيدند. ديگر روز روزه گرفتند و به وقت افطار يتيمى به درِ خانه آمد و سوال كرد و تمام طعام كه بود ايثار فرمودند. شب سوم اسيرى به سر وقت ايشان رسيد، خوردنيها به وى دادند. حق سبحانه اين آيت فرستاد كه: «يُوفُونَ بِالنَّذْر...».
صدقه و اطعام اهل بيت از چند جهت حايز اهميت است:
1. آنان چيزى براى افطار نداشتند، على (ع) مقدارى پشم از همسايه ى يهودى خود گرفت تا فاطمه ى زهرا (س) آن را در مقابل سه صاع جو بريسد و فاطمه (س) هر شب مقدارى از جوها را آسيا و خمير كرد و با آن نان پخت و آنان چنين افطارى را كه با زحمت بسيار فراهم كرده بودند صدقه دادند. [على امام المتقين، عبدالرحمن الشرقاوى، ج 1، ص 37.] 2. «عَلى حُبِّهِ» يعنى انگيزه ى آنان در دادن صدقه، محبت و دوستى خدا و بندگان خدا بود و از اين رو در راه دوست آنچه را كه برايشان بسيار دوست داشتى بود تقديم داشتند (وَاَنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّون).
3. به جاى اينكه بر مسكين و يتيم و اسير منت بگذارند و يا از آنها انتظار مزد و تشكر داشته باشند، اظهار داشتند: ما تنها براى طلب رضاى خدا شما را اطعام مى كنيم و از شما پاداش و تشكرى نمى خواهيم.
مزرع تسليم را حاصل بتول
مادران را اسوه ى كامل بتول
بهر محتاجى دلش آن گونه ساخت
با يهودى چادر خود را فروخت
(اقبال لاهورى)

نوشتن دیدگاه