اساس دعا، احساس فقر حقيقى است . مرحله اى كه فضه نوبيه نيز به آن دست يافت . تا آنجا كه پيامبر (ص) از عمق صفاى دل و خلوص اين بانوى وارسته آگاهى يافت و دعايى به او آموخت تا هنگام دشوارى با معبود خويش راز گويد و گرفتاريش حل گردد. اميرمؤ منان (ع) در اين باره مى فرمود: فضه براى تهيه هيزم به بيرون خانه مى رفت . دسته بزرگى از هيزم تهيه كرد؛ اما به دليل سنگين بودن نتوانست بياورد، بى درنگ به ياد دعايى افتاد كه پيامبر به وى آموخته بود و آن را زمزمه كرد.
((اى خداى يگانه اى كه مانند تو كسى نيست مى ميرانى هر كسى را و تو بر عرش خود تنهايى و تو را خواب فرا نمى گيرد.)) در همان حال شخصى آمد و او را يارى داد گويى او نيز همان دعا را زمزمه مى كرد و هيزم را تا در خانه فاطمه (س ) رساند.(33)

- پینوشت -

33- اعلام النساء، ص 595، الاصابة فى تمييز الصحابة ، ج 8، ص 75، رديف 11628، و ج 4، ص 387، ابن حجر عسقلانى مى نويسد: ابن صغر در كتاب ((قواعد)) و ابن بشكوال در كتاب ((مستغيثين )) به نقل از حسين بن علاء مى گويد: امام صادق (ع) از پدران خود از على (ع) نقل فرمود: قال : على (ع) فذهبت و احتطبت و بيدها حزمة فارادت حملها فعجزت فدعت بالدعاء الذى علمها (ص) و هو يا واحد ليس كمثله احد تميت كل احد و انت على عرشك واحد لا تاءخذه سنة و لا نوم ، فجاء اعرابى كانه من ازدشنؤ ة فحمل الحزمة الى باب فاطمه (س ). درباره اجابت دعاى فضه داستان هاى مختلفى در كتب گوناگون نقل شده است .

نوشتن دیدگاه