عنين بر وزن حسين و او ابوالمحاسن محمد بن نصر الدين بن الحسين بن عنين الانصارى الكوفى الدمشقى الشاعر المشهور المتوفى به دمشق سنه 630.
در كتاب عمدة الانساب در خلال احوال بنى داود حكايتى است جليل و بزرگ كه در مابين علماى علم انساب مشهور و معروف است و سند آن را نيز ذكر كرده اند و عين اين حكايت در ديوان ابن عنين موجود و مضبوط است و آن حكايت چنان است كه ابن عنين به قصد مكه معظمه زادها الله شرفا بيرون آمده بود و مال و اقمشه ى بسيارى نيز همراه داشت بعضى از سادات اموال او را به غارت بردند و او را برهنه كردند و زخم زيادى بر او زدند و او را گذاشتند به آن حالت و از پى كار خود رفتند پس از مدتى كه به حال آمد و خود را به مأمنى رسانيد نامه اى به پادشاه يمن عزيز بن ايوب نوشت و او را به نصرت خود طلبيد و واقعه را به عرض او رسانيد و در آن وقت عزيز بن ايوب برادش (ملك ناصر را) فرستاده بود براى اقامت در ساحل دريائى كه آن را فتح كرده بودند و از دست اهالى فرنگ گرفته بودند و خود ملك ناصر از برادر خود درخواست كرده بود كه مدتى در ساحل بحر به سر برد ابن عنين در آن نامه تحريص و ترغيب كرده بود او را به يمن و برانگيخته بود او را براى انتقام كشيدن از ساداتى كه او را اذيت كرده بودند و مال او را به غارت گرفته بودند و قصيده ى ذيل را در نامه درج كرد.
اعيت صفات نداك المصقع اللسنا     و جزت فى الجود حد الحسن و الحسنا
و لا تقل ساحل الافرنج افتحه     فما تساوى اذا قاسيته عدنا
و ان اردت جهادا سل سيفك من     قوم اضاعوا فروض الله و السننا
طهر بسيفك بيت الله من دنس     و من خساسته اقوام به و خنا
و لا تقل انهم اولاد فاطمة     لو ادركوا آل حرب حاربوا الحسنا
يعنى صفات بخشش گويندگان بليغ و فصيح را عاجز كرده و در سخاوت چندان مشهورى كه از حد خوبتر گذرانيده اى يعنى به درجه ى كمال رسيده و نگو كه من ساحل فرنگ را فتح كردم زيرا كه ساحل فرنگ را چون مقايسه كنى با عدن در يك طراز نيستند و اگر قصد جهاد و جنگ دارى پس شمشير خود را بكش بر قومى كه سنن و فرايض خدا را ضايع و تباه كردند بيا و خانه ى خدا را با شمشير خود از كثافات پاك كن و اقوام زشت و پست كه در مكه هستند با شمشير خود نابود كن و نگو كه اينها اولاد فاطمه اند و با آنها جنگ نمى كنم زيرا كه اينها اگر با آل حرب دسترسى داشته اند با آنها همراه مى شدند و با امام حسين عليه السلام مى جنگيدند.
و در ترجمه ى بيت الاحزان اين اشعار را به ترجمه ى اشعار ابن عنين گفته.
سخن وران فصيح و بليغ نتوانند     صفات بخشش وجود تو بر زبان آرند
مگو كه ساحل افرنج برگشودم من     كه نيست ساحل افرنج همچه شهر عدن
اگر جهاد كنى تيغ خود بكش ز نيام     بزن تو گردن اولاد فاطمه به تمام
كه اين گروه فروض خدا و سنت او     نموده ضايع و باطل نهاده بر يك سو
بكش تو تيغ و نما خانه ى خدا را پاك     از اين گروه خسيس و ز خاك و از خاشاك
مگو كه جمله ز اولاد پاك فاطمه اند     كه اين گروه به ضد رسول يكدله اند
گر آل حرب به دست آورند اين مردم     كشند تيغ به روى حسين امام سوم
بارى چون ابن عنين قصيده را بپرداخت شب در عالم رؤيا فاطمه ى زهرا را ملاقات كرد كه در خانه ى خدا طواف مى نمود ابن عنين به آن حضرت سلام كرد فاطمة زهراء (ع) جواب سلام او را نداد تضرع و زارى كرد و علت را سئوال نمود كه چه گناهى مرتكب شده ام كه جواب سلام مرا نمى دهيد فاطمه (ع) جواب ابن عنين را به اين اشعار داد.
حاشا بنى فاطمة كلهم     من خسته تعرض او من خنا
و انماالايام فى غدرها     و فعلها السوء اسائت بنا
و ان اسامن ولدى واحد     جعلت كل السب عمدا لنا
فتب الى الله و من يقترف     ذنبا بنا يغفر له ما جنى
اكرم لعين المصطفى جدهم     و لا تهن من آله اعينا
فكل ما نالك منهم عنا     تلقى به فى الحشر منا هنا
يعنى حاشا و كلا كه اولاد فاطمه تماما پست و سخن بيهوده گو و زشت باشند يعنى همه ى اولاد پست و فحاش نيستند ولى ايام و گردش روزگار با مكر و حيله با ما بدى كرد و نسبت به ما ستم نمود يك نفر اگر از اولاد من بدى كرد تو نبايستى همه اولاد مرا دشنام بدهى عمدا و تو چرا همه را دشنام دادى پس توبه كن به سوى خدا كه اگر كسى نسبت به ما بدى كرده باشد و توبه كند خداى متعال او را مى آمرزد، براى خاطر جدشان رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم آنها را گرامى بدار هيچيك از آل او را ميازار و هيچيك از اولاد او را توهين منما و تو هر چه از آل رسول زحمت و ستم كشيدى اجر او را در روز حشر هنگام ملاقات با ما دريافت خواهى كرد.
حاشا كه گناهكار باشند ذريه ى فاطمه تمامى     از گردش روزگار وارون وز حيله مكر او تمامى
بر ما ستم است و ظلم و عدوان     بر دشمن ماست شادكامى
فرزند من ار يكى كند بد     از بهر چه سب كنى تمامى
كن توبه ز قول زشت بر ما     تا زخم تو گيرد التيامى
بر خاطر جدشان محمد (ص)     اولاد ورا كن احترامى
تو همين منما به آل احمد     مى دار تمام را گرامى
زيشان اگر آيدت گزندى     اجرت بر ماست نيك نامى
ابن عنين گويد با جزع و فزع و ترس و لرز از خواب برجسته و جراحات مرا خداى تعالى به بركت صديقه ى طاهره عافيت بخشيده بود كه اصلا زخم و جراحتى در من نمودار نبود در آن وقت اين ابيات را نوشتم و از حفظ كرده مى خواندم و توبه كردم به سوى خدا از آنچه كه گفته بودم و آن اشعار اين است.
عذرا الى بنت النبى الهدى     تصفح عن ذنب مسى ء جنا
و توبه تقبلها من اخى     مقالة توقعه فى العنا
و الله لو قطعنى واحد     منهم بسيف البغى او بالقنا
لم ارما يفعله سيئا     بل اره فى الفعل قد احسنا
يعنى عذر آوردم به سوى دختر نبى رحمت و پيغمبر هدايت كه از گناه معصيت كارى كه جنايت به نفس خود كرده درگذرد و توبه كردم كه قبول كند توبه را از برادرى صاحب مقاله و گفتارى كه او را در عنا و زحمت واقع مى سازد به خدا قسم اگر يكى از آنان مرا به شمشير ستم يا با نيزه ى ظلم پاره پاره كند نبينم كردار او را بد و ناشايسته بلكه مى بينم او را كه كار نيكوئى كرده است.
از اين حكايت چند فايده به دست آمد يكى صحت نسبت بنى داود بن موسى الحسينى ديگر لزوم اهتمام در احترام ذريه ى پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم و لو هر چه بد و جنايت كار باشند ديگر كرامت صديقه ى طاهره كه جراحات ابن عنين را شفا بخشيد چنانچه گويا هيچ جراحت در بدن ندارد ديگر بشارت دادن فاطمه ى زهرا كه شما هر چه صدمه و اذيت از اولاد ببينيد فرداى قيامت رسول خدا به آن شخص كه در مصائب و اذيت ذريه ى فاطمه صبر كرده عوض مى دهد.

نوشتن دیدگاه