صحابه

عمار صبور

ميثم امانى
از آغازين روزهاى رسالت تا واپسين لحظه‏هاى شهادت، روزى نشده است كه دلسرد شده باشى. در ريگستان‏هاى مكه كه زير شلاق‏هاى آفتاب شكنجه‏ات مى‏دادند، صبورى‏ات متولد شد.
در بيابان‏هاى غريب كه پدر و مادرت اولين پدر و مادر شهيد اسلام شدند، مجاهده‏هاى تو به سن رشد رسيدند.
دستبندهاى عذاب و تازيانه‏هاى خشم، به تو آموخت كه عزم بلند داشته باشى و تا آخرين نفس‏ها، با باقيمانده روسياهان تاريخ بستيزى.
هر جا بوى سختى بوده است، تو بوده‏اى؛ هر جا تقسيم صبر و استقامت كرده‏اند، تو بوده‏اى؛ در جنگ‏هاى پيامبر، در سختى‏هاى مدينه؛ حتى در رنج‏هاى كوفه شريك بوده‏اى.
ادامه نام على عليه‏السلام
نام تو، خار چشم دشمنان است. عظمت تو، در اين است كه دشمنان اسلام از حضور تو به ستوه آمده‏اند.
جوانى از كوچه‏هاى باريك و خانه‏هاى فقير مكه، برخاسته است و يك تنه در برابر برج‏ها و قصرهاى مشركين مى‏ايستد. ديدن تو براى آنها كه به زبون پرورى خو گرفته‏اند، سخت است و نام تو، پايه‏هاى پوشالى‏شان را مى‏لرزاند. ايمان و استقامت تو سدى است در برابر خواسته‏هاى نابه حق و سپرى است در برابر دندان‏هاى تيز ظلم.
نام عمار، نام برده‏اى بى‏اراده نيست كه سوداگران مكه، هرگونه بخواهند بگردانندش.
نام عمار، نام بنده‏اى آزاده است كه رهايى يافته و مى‏خواهد هم‏نوعان خويش را از اسارت طاغوت‏ها و بت‏هاى زمانه برهاند. نام عمار، ادامه نام على عليه‏السلام است.
عمار! كدام حقيقت نهفته و كدام راز نگفته در هزار توى زندگانى عاشقانه‏ات هست كه على بن ابى طالب، براى تو دلتنگ شده است و نداى «أين عمار» سر مى‏دهد؟
كدام حكمت حقيقى و كدام فلسفه راستين در سويداى قلب تو هست كه تو را گم‏نامانه در لابه‏لاى صفحات تاريخ، به سكوتى عارفانه خوانده است؟
تو در چهره پيامبر چه ديده بودى كه يك عمر بى‏ملال، بر مدارش گرديدى؟
عهد تو با دست‏هاى على عليه‏السلام چه بود كه هيچ‏گاه از آن جدا نشدى و عاقبت، جان بر سر پيمان باختى؟
آرى؛ اسلام، سربازانى چنين جان شيفته دارد: «الذين قالوا رَبُّنَا اللّه‏ُ ثم استقاموا...».
روزهاى سوزان و شب‏هاى دراز جاهليت را خون شهيدت گواهى مى‏دهد.
سنگ‏هاى بيابان، تپش‏هاى توحيدى قلبت را مى‏شنيدند و تسبيح مى‏گفتند.
پاهايت را به زنجير مى‏كشيدند؛ بى‏خبر از آنكه تاروپودت را ترانه رهايى آكنده بود.
تو از افق‏هاى پر ستاره يكتاپرستى آمده بودى؛ از سپيده‏دمى نزديك كه رد قدم‏هاى محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را بر سينه داشت.
خونت كه بر شن‏هاى داغ پاشيد، هزاران سينه سرخ، مسير آبى آسمان را به پرواز در آمدند.
رفتى، تا ريگزارهاى جاهل، روشنايى پيام آخرين فرستاده خداوند را به سجده آيند.
حماسه مقاومت
از شانه‏هاى صبورت كه مى‏گويم، رشته كوه‏هاى زمين، به سربلندى‏شان اميدوار مى‏شوند.
از چشم‏هاى نافذت، چگونه عبور كنم كه مؤمن‏ترين چشم‏اندازها را به پنجره‏ام كشانده است؟
تو را در وسعت اقيانوس جست‏وجو كرده‏ام و يافته‏ام.
حماسه مقاومتت، زبانزد كوچه‏هاى تاريخ است.
بلند باد نام شهيدت!
بلند باد نام شهيدت كه پرچمدار مكرر محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بودى و اراده نستوهت، دل‏هاى طاغى و گمراه را به ستوه آورده بود! ايمانت به دور دست ملكوت، اسطوره‏اى فناناپذيرت مى‏نمود؛ آن‏چنان‏كه روايت پايدارى‏ات گواهى مى‏دهد.
عمار! كوچه‏هاى مكه، زمزمه‏هاى مؤمنانه‏ات را تا اين روزهاى زمين انعكاس داده‏اند.
ايستادى، آنقدر كه رگ‏هاى مسلمانت را تيغ‏هاى كافر تاب نياوردند و خون عاشقت را بر ريگزاران كينه جارى ساختند.
اى بزرگ! كوه‏ها حتى شكوه بديلت را تكرار نمى‏توانند كرد.
_____________________________________________

پیوندها

نوشتن دیدگاه