قال الفضل بن شاذان - عليه الرحمه والغفران -: حدثنا صفوان بن يحيى - رضى الله عنه - قال: حدثنا ابو ايوب ابراهيم بن ابى زياد الخزاز، قال: حدثنا ابو حمزه الثمالى، عن ابى خالد الکابلى، قال: دخلت على مولاى على بن الحسين بن على بن ابى طالب - عليهم السلام - فرأيت فى يده صحيفه کان ينظر اليها ويبکى بکاء شديدا. فقلت: فداک ابى وامى يا ابن رسول الله ما هذه الصحيفه؟ قال - عليه السلام -: هذه نسخه اللوح الذى اهداه الله تعالى الى رسوله - صلى الله عليه وآله - الذى کان فيه اسم الله تعالى ورسوله وامير المؤمنين وعمى الحسن بن على وابى - عليهم السلام - واسمى واسم ابنى محمد الباقر وابنه جعفر الصادق وابنه موسى الکاظم وابنه على الرضا وابنه محمد التقى وابن على النقى وابنه الحسن الزکى وابنه حجه الله القائم بامر الله المنتقم من اعداء الله، الذى يغيب غيبه طويله، ثم يظهر فيملا الارض قسطا وعدلا کما ملئت جورا وظلما. شيخ عالى شان يعنى فضل بن شاذان بن سند مزبور روايت کرد از ابى خالد کابلى که اوگفت: داخل شدم به منزل مولاى خود حضرت امام زين العابدين - عليه السلام - ودر دست آن حضرت صحيفه اى ديدم که بر آن مى نگريست ومى گريست. گفتم: پدر ومادرم فداى تو باد اى فرزند رسول خدا چيست اين صحيفه؟ آن حضرت فرمود که: اين نسخه لوحى است که خداى تعالى به رسول خود به هديه فرستاد، آن لوحى که در آن بود نام الله تعالى ونام رسول او ونام امير المؤمنين ونام عمم حسن بن على ونام پدرم - عليهم السلام - ونام من ونام فرزندم محمد باقر وفرزند او جعفر بن محمد وفرزند او موسى بن جعفر وفرزند او على رضا وفرزند او محمد تقى وفرزند او على نقى وفرزند او حسن زکى وفرزند او حجه الله وقائم بامر الله ومنتقم از اعداء الله، آنکه غايب شود غايب شدنى دراز، بعد از آن ظاهر شود وپرکند زمين را از عدل وداد همچنانکه پرشده باشد ازستم وبيداد. اين حديث شريف را مويدات بسيار است، سبب ايجاز بود که درين رساله به نقل اين خبر مختصر قناعت نمود. حضرت سيدالمجتهدين امير محمد باقر داماد در باب اين حديث که به حديث لوح موسوم است در کتاب شرعه التسميه مى فرمايد: هو مما على روايته تواطو الخاصه والعامه من طرق متلونه مختلفه واسانيد متشعبه متکثره. وآن کتابى است که در وقتى که اين ضعيف نزد آن دو نحرير عديم النظير يعنى شيخ بهاء [المله و] الذين محمد [عاملى] وامير محمد باقر داماد - عليهما الرحمه - به تلمذ وتعليم تردد داشت، در ميان ايشان بر سر جواز تسميه وحرمت آن در زمان غيبت مناظره ومباحثه روى نمود، وآن گفتگوى مدتى در ميان بود، لهذا سيد مشار اليه کتاب مذکور را تأليف فرمود. فرحمه الله عليهما، والسلام على من اتبع الهدى.

نوشتن دیدگاه