بعضى از اصحاب امام صادق (عليه السلام ) از زكام به آن حضرت شكايت كردند پس فرمود: زكام كارى از كارهاى خدا و لشكرى از لشكرهاى خداست كه آن را فرستاده تا بيمارى تو را قلع و قمع كند و هر وقت خواستى زكام را از بين ببرى يك دانگ سياه دانه و نيم دانگ كنديس ‍ مى گيرى و آن را آرد مى كنى و به بينى خود مى كشى كه زكام از بين مى رود و اگر ممكن باشد كه اصلا آن را معالجه نكنى ، چنين كن كه در زكام منافع بسيارى است .
مى گوييم : زكام عبارت است التهاب پرده مخاطى بينى كه از سردى يا انتقال سريع از محل گرم به محل سرد و يا از ضعيف بنيه و يا از سرايت كردن از شخص مبتلا به وجود مى آيد، نشانه هاى آن عبارت است از احساس سرما و گرفتگى و ريزش آب از بينى با يك ماده مخاطى و ريزش آب از دو چشم و سرخى آنها و تغيير صدا. مدت زكام سه روز است و علاج آن استراحت در خانه و پوشيده نگهداشتن بدن بخصوص در زمستان و كم كردن خوراك و خوردن مايعات است .
پزشكان ، زكام را يك بيمارى واگير دانسته اند ولى اخيرا كشف شده كه آن به خودى خود يك بيمارى نيست بلكه يك حادثه طبيعى است كه برخى از بيماريهاى دماغ و ريه و دستگاه تنفسى را از بين مى برد و اخلاط و بلغمها را از آن بيرون مى كند و منظور امام صادق هم همين است كه مى فرمايد: اگر ممكن باشد آن را معالجه نكن . همچنين امام فرمود:
زكام كارى از كارهاى خدا و لشكرى از لشكرهاى اوست كه آن را براى از بين بردن ناراحتى تو فرستاده است . اين سخن اشاره مى كند كه زكام يك حادثه طبيعى و در خدمت بدن انسان و مانند سپاهى است كه بر بيمارهاى حمله مى كند و با ترشح و نزول اشك آن را از دماغ بيرون مى كند. پزشكان گفته اند: كسانى كه با زكام مبارزه مى كنند بيچاره اند چون زكام بدن را از فضولات پاك مى كند و اگر زكام معالجه شود، بيماريهاى بسيارى را سبب مى شود.

نوشتن دیدگاه