تكبر حالتى است كه به نفس انسان عارض مى شود و انسان را وادار مى كند كه در بالا بردن خود و تحقير ديگران از حد بگذرد و به عبارت روشن تر: تكبر بالا بردن نفس خود و خود را برتر از ديگران ديدن است .
اين يك بيمارى روحى است كه از تنگ نظرى متكبر حاصل مى شود و او در خود فضيلتى مى بيند كه در ديگران نيست و او هرگز به نقص خود و كمال ديگران توجه ندارد. اين بيمارى عوارض روحى بسيارى دارد و انسان را به كارهاى ناپسندى وادار مى كند مانند ستمگرى و اعتنا نكردن به حقوق ديگران و كينه و حسد و گردن ننهادن به حق و نپذيرفتن نصيحت و ارشاد ديگران و جز اينها از رذائلى كه متكبر به ارتكاب آنها مجبور مى شود و از مكارم اخلاق دور مى ماند.
امام صادق (عليه السلام ) در معرفى آن فرموده است : هيچ كس تكبر نمى كند مگر به سبب ذلتى كه در نفس خود مى يابد(90).
و نيز فرمود: متكبر انتظار نداشته باشد كه او را به نيكويى ياد كنند(91).
و نيز فرمود: جهالتى زيان آورتر از عجب نيست (92).
و نيز فرمود: سرآمد احتياط تواضع است (93).
و نيز فرمود: سه چيز دشمنى مى آورد: عجب و نفاق و ظلم (94).

- پاورقی -

 90- كافى باب كبر
91- كافى باب عشرت
92- تحف العقول
93- بحار الانوار ج 17
94- تحف العقول

نوشتن دیدگاه