امام جواد(ع)با دو خليفه نيرنگ ‏باز عباسى يعنى مامون و معتصم‏ معاصر بود. به گواهى متون تاريخى مامون مكارترين و منافق ‏ترين‏ خلفاى عباسى است. او كسى است كه براى كسب پيروزى نهايى و قطعى بر انديشه شيعه،بسيار كوشيد. هدف نهائى مامون از تشكيل مجالس مناظره با امامان شيعه،شكست آنان و در نهايت‏ سقوط مذهب تشيع بود. او ى‏خواست‏ براى‏ هميشه ستاره تشيع خاموش گردد و بزرگترين منبع و مصدر مشكلات وخطراتى كه مامون و ديگر حاكمان غاصب و ستمگر را تهديد مى‏كرد،از ميان برداشته شود. مامون به حميدبن مهران - كه در خواست ‏مناظره با امام رضا(ع)كرده ‏بود.- گفت: نزد من هيچ چيز از كاهش ‏منزلت وى محبوب تر نيست.
او همچنين به سليمان مروزى گفت: به خاطر شناختى كه از قدرت‏ علمى‏ ات دارم، تو را به مباحثه با او(امام رضا(ع‏» مى ‏فرستم وهدفى ندارم جز اين كه او را فقط در يك مورد محكوم كنى.
در چنين عصرى امام جواد(ع)قاطعانه و با صلابت دربرابرانحراف‏ها، كج روى‏ ها، مسامحه ‏ها، توهين‏ ها و ديگر حيله‏ ها و مكرها ى‏خلفاى باطل ايستاد و از حقانيت دين دفاع كرد. اين مقاله‏ نمونه‏ هايى از قاطعيت و صلابت امام جواد(ع)در برابر دستگاه ستم و تزوير بنى‏ عباس را گرد آورده است.

نوشتن دیدگاه