زرقان محدث مى‏گويد: روزى ابن‏ ابى داوود را ديدم درحالى كه به‏ شدت افسرده و غمگين بود، از مجلس معتصم باز مى‏گشت. علت را جويا شدم، گفت: امروز آرزو كردم كاش بيست‏ سال پيش مرده بودم. پرسيدم: چرا؟ گفت: به خاطر آنچه از ابو جعفر جواد در مجلس ‏معتصم برسرم آمد. شخصى به سرقت اعتراف كرد و از معتصم خواست تا با اجراى كيفر الهى او را پاك سازد. خليفه همه فقها را گردآورد. امام جواد(ع) را نيز دعوت كرد و از ما در مورد قطع دست‏ دزد و حدود آن پرسيد. من گفتم: بايد از مچ دست قطع شود، به ‏دليل آيه تيمم كه مى‏گويد: (فامسحوا بوجوهكم و ايديكم.
گروهى از فقها در اين نظر با من موافق و عده‏اى ديگر مخالفت‏ كردند و گفتند: بايد از آرنج قطع شود، به دليل آيه وضو كه‏ مى‏گويد:(فاغسلوا وجوهكم و ايديكم الى المرافق
آنگاه معتصم رو به محمد بن على(ع)كرد و پرسيد: نظر شما دراين مساله چيست؟
امام فرمود: اين ها در اشتباه اند. فقط بايد انگشتان دزد قطع‏ شود، به دليل اين كه پيامبر(ص)فرمود: «سجده بر هفت عضو بدن‏ تحقق مى‏ پذيرد: صورت، دوكف دست، دوسر زانو، دوانگشت‏ بزرگ پا. بنابراين، اگر دست دزد از مچ يا آرنج قطع شود، دستى براى او نمى‏ ماند تا سجده كند. خداوند مى‏فرمايد:(وان المساجد لله)يعنى‏ اعضاى هفتگانه سجده از آن خداست و آنچه براى خداست، قطع‏ نمى‏شود. مععصم نيز جواب امام را پذيرفت و دستور داد انگشت آن‏ دزد را قطع كردند. در اين لحظه من(ابن ابى‏ داوود)از شدت ناراحتى‏ آرزوى مرگ كردم.

نوشتن دیدگاه