ابوالسمهرى و ابن ابى‏الزرقا داراى انديشه‏ هاى باطل بودند، ولى ‏آن را آشكار نمى‏ ساختند. آنها خود را به امام و ياران امام ‏نزديك كرده، از اين موقعيت ‏سوء استفاده مى‏كردند. اسحاق انبار ى‏مى‏ گويد: روزى امام جواد(ع)به من فرمود: ابوالسمهرى و ابن ابى‏ الزرقا گمان مى‏كنند مبلغ ما هستند، شاهدباشيد من از آنان بيزارم; زيرا آنان فتنه ‏گرو ملعونند. اى‏اسحاق! مرا از شرآنان راحت كن. گفتم: فدايت‏ شوم. آيا كشتن آنان‏ جايز است؟ فرمود: آنان فتنه مى‏كنند و گناه آن را به من ودوستانم نسبت مى‏ دهند. قتل آنان واجب است. اگر مى‏خواهى ازشرآنان خلاص شوى، آشكارا آنان را نكش; زيرا در اين صورت بايدپيش داوران ستم پيشه شاهد بياورى و در نهايت تو را خواهند كشت. من نمى‏خواهم به خاطر دو فاسد، مومنى از بين برود. اين كار را پنهانى انجام بده. محمدبن عيسى مى‏گويد: بعد از اين قضيه، ديدم ‏اسحاق هميشه منتظر فرصتى است تا اين دو را به سزاى اعمالشان‏ برساند.

نوشتن دیدگاه