طبق بعضی روایات بعد از شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها و هنگامی که اهل البیت علیهم السلام می خواستند شام را ترک کنند؛
زنان شام ازدحام می کنند و در حالی که سیاه پوش شده بودند، برای بدرقه اهل البیت علیهم السلام از خانه ها بیرون آمدند.
صدای ناله و گریه آنها از هر سو شنیده می شد و با کمال شرمندگی؛ با اهل بیت علیهم السلام وداع نمودند و تا کاروان اهل البیت علیهم السلام پیدا بود، مردم شام گریه می کردند.
مردمانی که تا چند روز قبل، شهر شام را آزین بستند و پایکوبی نمودند و حنا بستند و عید گرفتند و ….
مگر شهادت حضرت رقیه در خرابه چه بر دل سنگ آنها کرد که اینگونه به غم نشستند و در عزا و ماتم اهل البیت علیهم السلام شیون و ضجه می زدند؟
آیا اگر این اعجاز نیست پس چیست؟
ستاره درخشان شام: ص۲۲۱؛ الخصائص الزینبیه: ۲۹۶
ارسالی توسط آقای احمد احمدی