بَابُ الْبَذَاءِ  
1- مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحـْيـَى عـَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ أَبِى الْمَغْرَاءِ عَنْ أَبـِى بـَصـِيـرٍ عـَنْ أَبـِى عـَبـْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ مِنْ عَلَامَاتِ شِرْكِ الشَّيْطَانِ الَّذِى لَا يُشَكُّ فِيهِ أَنْ يَكُونَ فَحَّاشاً لَا يُبَالِى مَا قَالَ وَ لَا مَا قِيلَ فِيهِ
اصول كافى جلد 4 صفحه :14 رواية :1
1- امام صادق (ع) فرمود: از نشانه های شركت شيطان كه ترديدى در آن نيست اين است كه فحاش باشد كه باكى از آن چه گويد و از آن چه درباره او گويند نداشته باشد.
شــرح :
مـجلسى (ره) گويد: فحاش آن كس است كه در فحش دادن يعنى گفتار زشت از حد بگذراند و معتاد شود، و معنى شريك شيطان در شرح حديث 3 بيايد.

2- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قـَالَ قـَالَ رَسـُولُ اللَّهِ ص إِذَا رَأَيْتُمُ الرَّجُلَ لَا يُبَالِى مَا قَالَ وَ لَا مَا قِيلَ لَهُ فَإِنَّهُ لِغَيَّةٍ أَوْ شِرْكِ شَيْطَانٍ
اصول كافى جلد 4 صفحه :14 رواية :2
2- امـام صـادق عـليـه السلام فرمود: رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: هرگاه مـردى را ديديد كه باكى از آن چه گويد و آن چه به او گفته شود ندارد، پس به درستی كه يا از زنا است يا از شركت شيطان .

3- عـِدَّةٌ مـِنْ أَصـْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَيْنَةَ عـَنْ أَبـَانِ بْنِ أَبِى عَيَّاشٍ عَنْ سُلَيْمِ بْنِ قَيْسٍ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص ‍ إِنَّ اللَّهَ حـَرَّمَ الْجـَنَّةَ عـَلَى كـُلِّ فـَحَّاشٍ بَذِى ءٍ قَلِيلِ الْحَيَاءِ لَا يُبَالِى مَا قَالَ وَ لَا مَا قـِيـلَ لَهُ فـَإِنَّكَ إِنْ فـَتَّشْتَهُ لَمْ تَجِدْهُ إِلَّا لِغَيَّةٍ أَوْ شِرْكِ شَيْطَانٍ فَقِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ فِى النَّاسِ شِرْكُ شَيْطَانٍ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَ مَا تَقْرَأُ قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ش ارِكْهُمْ فـِى الْأَمـْو الِ وَ الْأَوْل ادِ قـَالَ وَ سـَأَلَ رَجُلٌ فَقِيهاً هَلْ فِى النَّاسِ مَنْ لَا يُبَالِى مَا قِيلَ لَهُ قَالَ مَنْ تَعَرَّضَ لِلنَّاسِ يَشْتِمُهُمْ وَ هُوَ يَعْلَمُ أَنَّهُمْ لَا يَتْرُكُونَهُ فَذَلِكَ الَّذِى لَا يُبَالِى مَا قَالَ وَ لَا مَا قِيلَ فِيهِ
اصول كافى جلد 4 صفحه :14 رواية :3
3- از امـيـرالمؤمنين عليه السلام روايت شده كه رسول خدا صلی الله عليه و آله و سلم فـرمـود: خدا حرام كرده است بهشت راست بر هر فحاشى بى آبرو و كم شرمى كه باكى از آن چـه گويد و آن چه به او گفته شود ندارد، زيرا اگر بازرسى از حالش كنى يا زنا اسـت يـا از شركت شيطان ، به وى عرض شد: اى رسول خدا در ميان مردمان شركت شيطان هـم هـست؟ فرمود: آيا گفتار خداى عزوجل را نخوانده كه (به شيطان فرمايد:) (و شركت كن با ايشان در مال ها و فرزندان) (سوره اسراء آيه 64).
راوى گـويـد: مـردى از فـقـيهى پرسيد: آيا در ميان مردم كسى هست كه باكى از آن چه به او گفته شود ندارد؟ آن كس كه متعرض ‍ مردم شود و به آنان دشنام گويد در صورتی كه می داند كـه آن هـا رهايش نكنند اين است آن كسی كه باكى از آن چه گويد و آن چه درباره اش گفته شود ندارد.
شــرح :
مـجـلسـى (ره) از شـيـخ بـهـایى قـدس سـره نـقل كند كه : (در آن جا كه حضرت فرمود: خدا بهشت را حرام كرده ...) گويد: شايد مقصود اين است كه مدتى طويل حرام است بر آنان نه هميشگى ، يا مقصود از بهشت ، بهشت مخصوصى اسـت كـه بـراى غـيـر فـحـاش آمـاده اسـت ، و گـرنـه ظـاهـر حـديـث مشكل است ، زيرا سرانجام گنه كاران اين ملت بهشت است ، و گر چه زمانى دراز در آتش بمانند.
و مـفـسـرين در تفسير گفتار خدای تعالى : (و شركت كن ....) گفته اند: شركت شيطان در اموال وادار كردن مردم است به تحصيل آن و گرد آوردنش از حرام ، و صرف كردن آن در آن چه جـايـز نـيـسـت ، و در خـرج كـردن آنان را از حد ميانه روى بيرون برد كه يا اسراف و تـبذير كنند، و يا بخل ورزند و سخت گيرى كنند. و اما شركت در اولاد به چند وجه است : 1ـ تـشـويـق آنـان به وسـائل حـرام چـون زنـا و مـانـنـد آن . 2ـ وادار كـردن آنان به اين كه اولاد و فـرزنـدانشان را به نام هایى مانند عبدالعزى و عبداللات يعنى بنده عزى ولات كه نام دو بـت بـوده - نـام نـهـنـد. 3ـ فـرزنـدان را گـمـراه كـنـد به ايـن كـه آن هـا را به كـيـش هـاى بـاطـل و كـارهـاى زشـت بـكـشـاند، اين بود آن چه مفسرين گفته اند، ولى از بعضى احاديث اسـتـفـاده شـود كـه مـقـصـود شـركـت او است در نطفه آن ها، و در آن حديث براى شناختن او هم نشانه قرار داده است ، و حديث را شيخ (ره) در تهذيب در باب آداب تزويج روايت كرده هر كه خواهد به آن جا مراجعه كند.

4- مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحـْيـَى عـَنْ أَحـْمـَدَ بـْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ أَبِي جَمِيلَةَ يَرْفَعُهُ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ يُبْغِضُ الْفَاحِشَ الْمُتَفَحِّشَ
اصول كافى جلد 4 صفحه :15 رواية :4
4- از امام باقر (ع) روايت شده كه فرمود: خدا دشمن دارد دشنام گوى دشنام جو را.

5- أَبـُو عـَلِيٍّ الْأَشـْعـَرِيُّ عـَنْ مـُحـَمَّدِ بـْنِ سـَالِمٍ عـَنْ أَحـْمـَدَ بـْنِ نـَضْرٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ نُعْمَانَ الْجـُعـْفـِيِّ قَالَ كَانَ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع صَدِيقٌ لَا يَكَادُ يُفَارِقُهُ إِذَا ذَهَبَ مَكَاناً فَبَيْنَمَا هُوَ يـَمـْشـِى مَعَهُ فِى الْحَذَّاءِينَ وَ مَعَهُ غُلَامٌ لَهُ سِنْدِيٌّ يَمْشِى خَلْفَهُمَا إِذَا الْتَفَتَ الرَّجُلُ يُرِيدُ غُلَامَهُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ فَلَمْ يَرَهُ فَلَمَّا نَظَرَ فِى الرَّابِعَةِ قَالَ يَا ابْنَ الْفَاعِلَةِ أَيْنَ كُنْتَ قَالَ فَرَفَعَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع يَدَهُ فَصَكَّ بِهَا جَبْهَةَ نَفْسِهِ ثُمَّ قَالَ سُبْحَانَ اللَّهِ تَقْذِفُ أُمَّهُ قَدْ كُنْتُ أَرَى أَنَّ لَكَ وَرَعاً فَإِذَا لَيْسَ لَكَ وَرَعٌ فَقَالَ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّ أُمَّهُ سِنْدِيَّةٌ مُشْرِكَةٌ فَقَالَ أَ مـَا عـَلِمـْتَ أَنَّ لِكـُلِّ أُمَّةٍ نـِكـَاحـاً تَنَحَّ عَنِّى قَالَ فَمَا رَأَيْتُهُ يَمْشِى مَعَهُ حَتَّى فَرَّقَ الْمَوْتُ بَيْنَهُمَا وَ فِى رِوَايَةٍ أُخْرَى إِنَّ لِكُلِّ أُمَّةٍ نِكَاحاً يَحْتَجِزُونَ بِهِ مِنَ الزِّنَا
اصول كافى جلد 4 صفحه :15 رواية :5
5- عـمـرو بـن نـعـمـان جـعـفـى گـويد: امام صادق عليه السلام دوستى داشت كه آن حضرت را به هرجا كه مى رفت رها نمی كرد و از او جدا نمى شد، روزى در بازار كفاش ها همراه حضرت مـى رفـت ، و دنـبـالشـان غلام او كه از اهل سند بود مى آمد، ناگاه آن مرد به پشت سرخود مـتـوجـه شـده و غـلام را خـواسـت و او را نـديـد و تـا سـه مـرتـبـه به دنبال برگشت و او را نديد، بار چهارم كه او را ديد گفت : اى زنازاده كجا بودى؟ امام صـادق عـليـه السلام دست خود را بلند كرده و به پيشانى خود زد و فرمود: سبحان الله مـادرش را به زنـا متهم می كنى؟ من خيال مى كردم تو خوددار و پارسایى ، اكنون مى بينم كـه ورع و پـارسـایى نـدارى؟ عـرض كـرد: قـربـانـت گـردم مـادرش زنـى اسـت از اهل سند و مشرك است؟ فرمود: مگر ندانسته اى كه هر ملتى براى خود ازدواجى دارند، از من دور شـو عـمـرو بـن نـعـمـان (راوى حـديث) گويد: ديگر او را نديدم كه با آن حضرت راه برود تا آن گاه كه مرگ ميان آن ها جدایى انداخت .
و در روايـت ديـگـرى است كه فرمود: (آيا ندانسته اى كه) براى هر امتى ازدواجى است كه به وسيله آن از زنا جلوگيرى كنند.
 
6- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيـمَ عـَنْ أَبـِيـهِ عـَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنِ ابْنِ أُذَيْنَةَ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ الْفُحْشَ لَوْ كَانَ مِثَالًا لَكَانَ مِثَالَ سَوْءٍ
اصول كافى جلد 4 صفحه :16 رواية :6
6- و از امام صادق عليه السلام حديث شده كه رسول خدا (ص) فرمود: دشنام اگر به صورتى درآيد صورت بدى است .

7- مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ عَنْ أَبـِى عـَبـْدِ اللَّهِ ع قـَالَ كـَانَ فـِى بَنِى إِسْرَائِيلَ رَجُلٌ فَدَعَا اللَّهَ أَنْ يَرْزُقَهُ غُلَاماً ثَلَاثَ سـِنـِيـنَ فـَلَمَّا رَأَى أَنَّ اللَّهَ لَا يـُجِيبُهُ قَالَ يَا رَبِّ أَ بَعِيدٌ أَنَا مِنْكَ فَلَا تَسْمَعُنِى أَمْ قَرِيبٌ أَنـْتَ مـِنِّى فـَلَا تـُجـِيـبـُنِى قَالَ فَأَتَاهُ آتٍ فِى مَنَامِهِ فَقَالَ إِنَّكَ تَدْعُو اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مُنْذُ ثـَلَاثِ سـِنـِيـنَ بـِلِسـَانٍ بـَذِى ءٍ وَ قَلْبٍ عَاتٍ غَيْرِ تَقِيٍّ وَ نِيَّةٍ غَيْرِ صَادِقَةٍ فَاقْلَعْ عَنْ بـَذَائِكَ وَ لْيـَتَّقِ اللَّهَ قـَلْبـُكَ وَ لْتـَحـْسُنْ نِيَّتُكَ قَالَ فَفَعَلَ الرَّجُلُ ذَلِكَ ثُمَّ دَعَا اللَّهَ فَوُلِدَ لَهُ غُلَامٌ
اصول كافى جلد 4 صفحه :16 رواية :7
7- از امـام صـادق عـليـه السـلام حـديـث شـده كـه فـرمـوده : در بـنـى اسـرائيـل مـردى بـود كـه سـه سـال پيوسته دعا مى كرد كه خدا پسرى به او روزى كند (دعايش مستجاب نمى شد) همين كه ديد خدا خواهش او را بر نمى آورد عرض كرد: پروردگارا آيـا مـن از تـو دورم و تـو سخن مرا نمى شنوى ، يا تو به من نزديكى و پاسخ نمى دهى؟ كـسـى در خـواب نـزدش آمـد و به او گـفـت : تـو سـه سـال تـمـام خـدا را بـا زبانى بد و هرزه ، و دلى سركش و ناپرهيزكار، و نيتى نادرست مـی خوانى ، پس بايد از هرزه گويى به درآیى ، و دلت پرهيزكار، و نيتت درست گردد (تا خـواهـشـت بـر آورده شـود) حـضـرت فـرمـود: آن مـرد به دسـتـور عمل كرد سپس دعا كرد و خدا را خواند و داراى پسرى شد.
شــرح :
از اين حديث معلوم مى شود كه استجابت دعا شرايطى دارد كه از آن جمله است پاكى زبان و پرهيزكارى دل و درستى نيت ، و اين منافاتى با وعده خدا در اجابت دعا ندارد.

8- عـِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنْ سَمَاعَةَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ مِنْ شَرِّ عِبَادِ اللَّهِ مَنْ تُكْرَهُ مُجَالَسَتُهُ لِفُحْشِهِ
اصول كافى جلد 4 صفحه :17 رواية :8
8- و نـيز از امام صادق عليه السلام حديث شده كه رسول خدا (ص) فرمود: از زمره بدترين بندگان خدا كسى است كه براى هرزه گویى و دشنام گویی اش از هم نشينى و مجالست با او كناره گيرى شود.

9- عـِدَّةٌ مـِنْ أَصـْحـَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ ابْنِ رِئَابٍ عَنْ أَبِى عُبَيْدَةَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ الْبَذَاءُ مِنَ الْجَفَاءِ وَ الْجَفَاءُ فِى النَّارِ
اصول كافى جلد 4 صفحه :17 رواية :9
9- امام صادق عليه السلام فرمود: بدزبانى از جفاكارى در آتش است .

10- مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحـْيـَى عـَنْ أَحـْمـَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنِ الْحَسَنِ الصَّيْقَلِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ الْفُحْشَ وَ الْبَذَاءَ وَ السَّلَاطَةَ مِنَ النِّفَاقِ
اصول كافى جلد 4 صفحه :17 رواية :10
10- و نيز فرمود: دشنام دادن و بدزبانى و هرزه گویى از (نشانه هاى) نفاق و دورویى است .

11- عـَنـْهُ عـَنْ أَحـْمـَدَ بـْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ اللَّهَ يُبْغِضُ الْفَاحِشَ الْبَذِى ءَ وَ السَّائِلَ الْمُلْحِفَ
اصول كافى جلد 4 صفحه :17 رواية :11
11- و از امام باقر عليه السلام حديث شده كه رسول خدا (ص) فرمود: خداوند دشمن دارد دشنام دهنده بدزبان و گداى مبرم را.

12- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيـمَ عـَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنِ ابْنِ أُذَيْنَةَ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي جـَعـْفـَرٍ ع قـَالَ قـَالَ رَسـُولُ اللَّهِ ص لِعَائِشَةَ يَا عَائِشَةُ إِنَّ الْفُحْشَ لَوْ كَانَ مُمَثَّلًا لَكَانَ مِثَالَ سَوْءٍ
اصول كافى جلد 4 صفحه :17 رواية :12
12- و نـيـز از آن حـضـرت روايت شده كه رسول خدا (ص) به عايشه فرمود: اگر دشنام گویى مجسم می شد، صورت بدى بود.

13- الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ رِجَالِهِ قَالَ قَالَ مَنْ فـَحـُشَ عـَلَى أَخـِيهِ الْمُسْلِمِ نَزَعَ اللَّهُ مِنْهُ بَرَكَةَ رِزْقِهِ وَ وَكَلَهُ إِلَى نَفْسِهِ وَ أَفْسَدَ عَلَيْهِ مَعِيشَتَهُ
اصول كافى جلد 4 صفحه :17 رواية :13
13- و امـام عـليه السلام فرمود: هر كس به برادر مسلمان خود دشنام دهد خدا بركت از روزى او بر دارد، و او را به خودش ‍ واگذارد، و زندگيش را تباه سازد.

14- عَنْهُ عَنْ مُعَلًّى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ غَسَّانَ عَنْ سَمَاعَةَ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ لِى مـُبـْتـَدِئاً يـَا سـَمَاعَةُ مَا هَذَا الَّذِى كَانَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ جَمَّالِكَ إِيَّاكَ أَنْ تَكُونَ فَحَّاشاً أَوْ صـَخَّابـاً أَوْ لَعَّانـاً فـَقـُلْتُ وَ اللَّهِ لَقـَدْ كـَانَ ذَلِكَ أَنَّهُ ظـَلَمـَنـِى فَقَالَ إِنْ كَانَ ظَلَمَكَ لَقَدْ أَرْبـَيـْتَ عـَلَيـْهِ إِنَّ هـَذَا لَيـْسَ مِنْ فِعَالِى وَ لَا آمُرُ بِهِ شِيعَتِى اسْتَغْفِرْ رَبَّكَ وَ لَا تَعُدْ قُلْتُ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ لَا أَعُودُ
اصول كافى جلد 4 صفحه :17 رواية :14
14- سـمـاعـه گـويـد: وارد شـدم بـر امـام صادق عليه السلام ، حضرت آغاز به سخن كرد و به من فـرمـود: ای سـمـاعه اين چه جنجالى بود كه ميان تو و شتر دارت پديدار گشته بود؟ مبادا دشـنـام گـو و بدزبـان و لعـنـت كـنـنده باشى؟ عرض كردم : به خدا سوگند چنين بود (كه فـرمـود ولى) او به مـن سـتـم كرد؟ فرمود: اگر به تو ستم كرده تو از او سر افتادى ، هر آينه ايـن كـردار از كـردارهـاى من نيست ، و به شيعيانم چنين دستورى ندهم ، از پروردگارت آمـرزش بخواه ، و به آن كردار باز مگرد، عرض كردم : از خدا آمرزش خواهم و ديگر باز نگردم .

نوشتن دیدگاه