اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لَمْ يُشْهِدْ اَحَداً حينَ فَطَرَ السَّمواتِ وَ الاَْرْضَ وَ

ستايش خاص خدايى است كه هيچكس را گواه نياورد در آن هنگامى كه آسمانها و زمين را آفريد و

لاَاتَّخَذَ مُعيناً حينَ بَرَءَ النَّسَماتِ لَمْ يُشارَكْ فِى الاِْلهِيَّةِ وَ لَمْ يُظاهَرْ

كمك كارى براى خود نگرفت در آن هنگامى جنبندگان را پديد آورد در معبوديت خود شريك ندارد

فِى الْوَحْدانِيَّةِ كَلَّتِ الاَْلْسُنُ عَنْ غايَةِ صِفَتِهِ وَ الْعُقُولُ عَنْ كُنْهِ

در يكتايى پشتيبانى نشود زبانها از حد وصفش لال و عقلها از كنه

مَعْرِفَتِهِ وَ تَواضَعَتِ الْجَبابِرَةُ لِهَيْبَتِهِ وَ عَنَتِ الْوُجُوهُ لِخَشْيَتِهِ وَ انْقادَ

معرفتش عاجز است گردنكشان در برابر هيبتش فروتن و چهره ها از بيم و هراسش خاضع و

كُلُّ عَظيمٍ لِعَظَمَتِهِ فَلَكَ الْحَمْدُ مُتَواتِراً مُتَّسِقاً وَ مُتَوالِياً مُسْتَوْسِقاً [ثِقاً]

هر بزرگى در عظمتش رام گشته پس خاص تو است ستايش پى درپى و منظم ، و دنباله دار و محكم

وَصَلَواتُهُ عَلى رَسُولِهِ اَبَداً وَ سَلامُهُ داَّئِماً سَرْمَداً اَللّهُمَّ اجْعَلْ اَوَّلَ

و درودهاى ابدى و تحيت هميشگى و دائمى تو بر پيامبرت باد خدايا آغاز

يَوْمى هذا صَلاحاً وَ اَوْسَطَهُ فَلاحاً وَ آخِرَهُ نَجاحاً وَاَعُوذُ بِكَ مِنْ

امروز مرا صلاح و وسطش را رستگارى و پايانش را كامروايى قرارده و پناه مى برم به تو از

يَوْمٍ اوَّلُهُ فَزَعٌ وَ اَوسَطُهُ جَزَعٌ وَ آخِرُهُ وَجَعٌ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْتَغْفِرُكَ

روزى كه آغازش ترس و وسطش بى تابى و پايانش درد و رنج باشد خدايا از تو آمرزش خواهم

لِكُلِّ نَذْرٍ نَذَرْتُهُ وَ كُلِّ وَعْدٍ وَعَدْتُهُ وَ كُلِّ عَهْدٍ عاهَدْتُهُ ثُمَّ لَمْ اَفِ بِهِ

براى هر نذرى كه كرده ام و هر وعده اى كه دادم و هر عهدى كه بستم ولى به آن وفا نكرده ام و درباره

وَ اَسْئَلُكَ فى مَظالِمِ عِبادِكَ عِنْدى فَاَيَّما عَبْدٍ مِنْ عَبيدِكَ اَوْ اَمَةٍ مِنْ

حقوق و مظلمه هايى كه از بندگانت به گردن دارم درخواست مى كنم كه هر بنده اى از بندگانت يا هر كنيزى از

اِماَّئِكَ كانَتْ لَهُ قِبَلى مَظْلِمَةٌ ظَلَمْتُها اِيّاهُ فى نَفْسِهِ اَوْ فى عِرْضِهِ اَوْ

كنيزانت كه در گردن من حقى دارد و از من ستمى به او رسيده در جانش يا در ابرويش يا

فى مالِهِ اَوْ فى اَهْلِهِ وَ وَلَدِهِ اَوْ غيبَةٌ اغْتَبْتُهُ بِها اَوْ تَحامُلٌ عَلَيْهِ بِمَيْلٍ

در مالش يا در خانواده و فرزندش يا غيبتى از او كرده ام يا بارى بر دوشش نهاده ام كه سببش خواهش

اَوْ هَوىً اَوْ اَنَفَةٍ اَوْ حَمِيَّةٍ اَوْ رِياَّءٍ اَوْ عَصَبِيَّةٍ غاَّئِباً كانَ اَوْ شاهِداً وَ

يا هواى نفس يا خودخواهى يا رشك يا خودنمايى يا تعصب بيجا بوده چه آن كس غايب باشد چه حاضر،

حَيّاً كانَ اَوْ مَيِّتاً فَقَصُرَتْ يَدى وَضاقَ وُسْعى عَنْ رَدِّها اِلَيْهِ وَ

زنده باشد يا مرده ، و دست من اكنون كوتاه و وسعم نارسا است از اينكه آن حق را به او رد كنم و

الْتَحَلُّلِ مِنْهُ فَاَسْئَلُكَ يا مَنْ يَمْلِكُ الْحاجاتِ وَ هِىَ مُسْتَجيبَةٌ لِمَشِيَّتِهِ

از او حلاليت جويم پس از تو مى خواهم اى كسى كه مالك حاجاتى و به خواست تو آنها مستجاب گردد

وَ مُسْرِعَةٌ اِلى اِرادَتِهِ اَنْ تُصَلِىَّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اَنْ

و بسوى اراده ات شتابان شوند (مى خواهم ) كه درود فرستى بر محمد و آلش و آن شخص را

تُرْضِيَهُ عَنّى بِما شِئْتَ وَ تَهَبَ لى مِنْ عِنْدِكَ رَحْمَةً اِنَّهُ لا تَنْقُصُكَ

به آنطور كه خواهى از من خوشنود گردانى و از نزد خود به من رحمتى بخشى زيرا كه آمرزش از تو نكاهد

الْمَغْفِرَةُ وَ لا تَضُرُّكَ الْمَوْهِبَةُ يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ اَللّهُمَّ اَوْلِنى فى

و بخشش به تو زيان نرساند اى مهربانترين مهربانها خدايا به من عطا كن در

كُلِّ يَوْمِ اثْنَيْنِ نِعْمَتَيْنِ مِنْكَ ثِنْتَيْنِ سَعادَةً فى اَوَّلِهِ بِطاعَتِكَ وَ نِعْمَةً

هر روز دوشنبه دو نعمت از جانب خودت يكى خوشبختى در اول روز به وسيله فرمانبردارى تو و ديگر نعمتى

فى اخِرِهِ بِمَغْفِرَتِكَ يا مَنْ هُوَ الاِْلهُ وَ لا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ سِواهُ

در آخر روز به آمرزش و مغفرتت اى كسى كه تنها معبود ما او است و گناهان را جز او كسى نيامرزد