فاجعۀ دردناک منا که در روز عید قربان، جهان اسلام را در سوگ فرو برد، بار دیگر این پرسش را به طور جدی در اذهان زنده می‌کند که با وجود شیاطین آل سعود، رجم کدام شیطان در اولویت است؟
ساعتی پیش از وقوع فاجعۀ تکان‌دهندۀ منا، در ادامۀ صدها عملیات تروریستی مشابه در عراق و سوریه و یمن، دو تروریست انتحاری که هم فکرِ تکفیری و هم حمایت مالی برای اقدام شیطانی خود را از حکومت تروریستی آل سعود به ارث برده بودند، خود را در مسجد صافیه صنعا و در جمع نمازگزاران عید قربان منفجر کردند و 25 یمنی را به شهادت رساندند؛ خبری مهم که در سایۀ فاجعه منا رنگ باخت و کمتر به آن پرداخته شد.
دقایقی بعد، فوجی از مهمانان خدا در حالی که سنگ به دست برای رجم نماد شیطان به جمرات می رفتند، به سد محکم مأموران امنیتی سعودی برخوردند؛ مأمورانی که بر اساس برخی گزارش ها، با هدف قرق کردن محوطه و ایجاد حاشیۀ امنیت، راه را بر حجاج بسته بودند تا یک "شیطان" متحرک از آنجا عبور کند؛ همان کسی که 6 ماه است هزاران زن و مرد و کودک بی‌گناه یمنی را به خاک و خون کشیده و به خاک و سنگ و شجر و حجر یمن هم رحم نکرده است.
بی شک از کسانی که با خونسردی و افتخار، چنین جنایاتی را در برابر صدها دوربین رسانه های جهان در حق کودکان یمنی مرتکب می شوند، نمی توان انتظار داشت که برای جان حجاج و مهمانان حرم امن الهی ارزشی قائل باشند؛ اما شاید بدبین‌ترین افراد هم تصور نمی کردند که کار حکام آل سعود، در وقاحت و بی‌تدبیری به جایی برسد که حتی حفظ ظاهر را هم ضروری ندانند و مسئولیت مستقیم خود در تامین امنیت و سلامت حجاج را این گونه فرافکنی کنند.
در گزاره های تاریخی آمده است که فلان خلیفۀ ملعون عباسی، که ادعای جانشینی پیامبر رحمت و مهربانی هم داشت، در قساوت و جنایت کارش به جایی رسیده بود که اشتهایش برای غذا خوردن باز نمی شد، مگر آن که چند مسلمان را جلوی او سر ببرند و آنها در خون خود دست و پا بزنند، تا ایشان میل به غذا خوردن پیدا کند..
گزاره وحشتناکی است و شنیدن و انتشار خبر آن در طول تاریخ و به ویژه در جهان معاصر، برای کسانی که از اسلام ناب اهل بیت (ع) جدا افتادند و هنوز از داشتن چنان "خلیفه" هایی اعلام انزجار نکرده اند، موجب سرشکستگی و خفت بزرگ است؛ اما نکته در اینجاست که اگر در آن زمان و در دوره ای که هنوز به همت! شیخ کفر و تکفیر "ابن تیمیه" و شیخ ترور و ارعاب، "محمد بن عبدالوهاب"، تکفیر و مسلمان‌کشی تا این حد تئوریزه و سازمان‌یافته نبود، چنان حاکمانی داعیه خلافت مسلمین داشتند، پس تعجبی ندارد اگر به زودی برملا شود که سلمان بن عبدالعزیز و پسرش؛ (همان ها که "روزه" شان را بدون لبخندی بر تصاویر جنازه های کودکان یمنی افطار! نمی کنند و تعطیلات عیدشان را در آغوش فاحشه های سواحل جنوب فرانسه می گذراند)، از بالای کاخ چند صد متری شان بر فراز کعبه و منا، بدون دیدن جنازۀ حاجیان نمی توانند لب به غذا بزنند..
حاجی! سنگ به دست، کجا می روی؟! شیطان همین است.. همین که هنگام حرکت تو به سوی جمرات، با صدها مأمور جهنمی از راه رسید و راه را بست و تو را با صدها حاجی دیگر در روز عید به خاک و خون کشید..
جمره های کبری، وسطی و صغری، چیزی نیست جز همان کسانی که هر روز تصویرشان را بر در و دیوار و هتل و دکان مکه و مدینه؛ (و اتفاقا به ترتیب در همان اندازه های کبری، وُسطی و صغری) می بینی: سلمان بن عبدالعزیز، محمد بن نایف و محمد بن سلمان.
منبع : العالم
