كسانى كه در مسير تكامل قرار دارند نه تنها همتشان پيمودن سنت اولياى الهى و بى اعتنايى به روشهاى جاهلى و غير الهى مى باشد بلكه در راه زنده كردن آن روشهاى الهى و ابطال بدعتها نهايت سعى خود را مى كنند تا ديگران را نيز به اين جهت سوق دهند و ائمه عليهم السلام در اهميت اين مسئله آيه شريفه را كه مى فرمايد: كسى كه يك نفر را بدون جهت بدون مقابله در برابر ديگرى ، بكشد مانند آن است كه تمامى مردم را كشته است و كسى كه يك نفر را زنده كند مانند آن است كه تمامى مردم را زنده كرده است (934)، اين گونه تفسير فرموده اند: (كسى كه ديگرى را از گمراهى به هدايت راهنمايى كند او را زنده كرده و كسى كه او را از هدايت به طرف گمراهى بكشاند او را كشته است (935)) و در روايت ديگر اين زنده كردن را بزرگتر از زنده كردن ظاهرى كه معناى اوليه آيه شريفه است ، معرفى فرموده اند(936)، و على عليه السلام نيز مى فرمايد: ان افضل عباد الله عند الله امام عادل ، هدى و هدى ، فاقام سنة معلومة ، و امات بدعة مجهولة . و ان السنن لنيرة ، لها اعلام ، و ان البدع لظاهرة ، لها اعلام (937)، (همانا برترين بندگان خدا نزد او امام عادلى است كه هدايت شده و هدايت مى كند، پس ‍ سنت معلوم را بپا مى دارد و بدعت مجهول را مى ميراند، و هانا سنتها نورانى هستند، براى آنها نشانه هايى است و بدعتها آشكارند، براى آنها نشانه هايى است ) و نسبت به كسانى كه اين گونه بوده اند - و اين گونه باشند - اظهار اشتياق شديد كرده و مى فرمايد: اوه على اخوانى الذين تلوا القرآن فاحكموه ، و تدبروا الفرض فاقاموه ، احيوا السنة و اماتوا البدعة (938)، (اندوه و حسرت بر برادرانم كه قرآن را خواندند و آن را محكم گرداندند و در واجبات تدبر كرده و آن را به پا داشتند سنت را احياء نموده و بدعت را كشتند) و هر كس از نظر اجتماعى هر مقدار موقعيت او بالاتر باشد نسبت به احياى سنتهاى اولياى الهى موظف تر است زيرا توان آن را داشته و حجت الهى بر او تمام است از اين جهت على عليه السلام مى فرمايد: ليس على الامام الا ما حمل من امر ربه : الابلاغ فى الموعظة ، و الاجتهاد فى النصيحة ، و الاحياء للسنة ... (939)، (و بر امام جز آنچه از امر پروردگارش بر او لازم شده است واجب نيست ، از رساندن موعظه و تلاش در نصيحت كردن و زنده كردن سنت ) و چنين كسى را آن حضرت از اولياى الهى معرفى كرده و مى فرمايد: لمن قوم لاتاءخذهم فى الله لومة لائم ... يحيون سنن الله و سنن رسوله (940)، (و همانا من از گروهى هستم كه در راه خدا به سرزنش سرزنش كننده اى اعتناء نمى كند... سنتهاى خداوند و رسولش را زنده مى كنند).
و در مقابل اين افراد، كسانى كه سنت اولياى الهى را زير پا گذاشته و بدعتها و افكار انحرافى را اعم از اعتقادى ، اخلاقى و عملى ، ترويج مى كنند، طبق فرموده آن حضرت عليه السلام ايشان بدترين مردم نزد خداوند مى باشند،(941) كه هيچ حجتى در برابر خداوند متعال نداشته (942) و از اهل نفاق محسوب مى شوند(943)، و هيچ جايگاه ، ثبات وجودى و نقش مثبتى در جامعه نخواهند داشت (944) و جز لعنت و تنفر از خود باقى نمى گذارند، در روايتى على عليه السلام سنت و بدعت را تفسير فرموده است كه : (سنت آن چيزهايى است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله بنيان گذاردند و بدعت آن چيزهايى است كه بعد از ايشان - بدون اينكه در قرآن و سخن پيامبر باشد - ايجاد شد(945)). در رابطه با پاداش بنيان گذار سنت و بدعت امام باقر عليه السلام مى فرمايد: (هر بنده اى از بندگان خدا كه روش ‍ هدايتى را بنيان گذارد براى او پاداشى است مانند پاداش كسى كه به آن عمل كند و بدون اينكه از پاداش ايشان كم شود و هر بنده اى از بندگان خدا روش ضلالتى را بنيان گذارد مانند گناه كسى كه به آن عمل كرده است بر عهده او خواهد بود بدون اينكه از گناه ايشان كم شود(946)).

نوشتن دیدگاه