انتظار ظهور يك مصلح بزرگ آسمانى، واميد به آينده واستقرار صلح وعدل جاويدان، امرى فطرى وطبيعى است كه با ذات ووجود آدمى سر وكار داشته وبا آفرينش هر انسانى همراه است وزمان ومكان نمى شناسد وبه هيچ قوم وملّتى اختصاص ندارد.
از اين رو، همه افراد طبق فطرت ذاتى خود مايلند روزى فرا رسد كه جهان بشريّت در پرتو ظهور رهبرى الهى وآسمانى وبا تأييد وعنايت پروردگار، از ظلم ظالمان وستم ستمگران نجات يافته، شور وبلوا در جهان پايان پذيرد وانسانها از وضع فلاكت بار موجود نجات يابند واز نابسامانى ونا امنى وتيره روزى خلاص شوند وسرانجام به كمال مطلوب وزندگى شرافتمندانه اى كه انسان است، نايل آيند.
به همين دليل، در تمام اديان ومذاهب مختلف جهان از مصلحى كه در آخر الزمان ظهور خواهد نمود وبه جنايتها وخيانتهاى انسانها خاتمه خواهد داد وشالوده حكومت واحد جهانى را بر اساس عدالت وآزادى واقعى بنيان خواهد نهاد، سخن به ميان آمده وتمام پيامبران وسفيران الهى در اين زمينه به مردم با ايمان جهان، نويدهايى داده اند.
در اين زمينه، يكى از نويسندگان معروف چنين مى نويسد:
(موضوع ظهور وعلايم ظهور، موضوعى است كه در همه مذاهب بزرگ جهان واجد اهميّت خاصّى است. صَرفِ نظر از عقيده وايمان كه پايه اين آرزو را تشكيل مى دهد، هر فرد علاقه مند به سرنوشت بشريّت، وطالب تكامل معنوى وقتى كه از همه نا اميد مى شود، ومى بيند كه با وجود اين همه ترقّيات فكرى وعلمى شگفت انگيز، باز متأسّفانه، بشريّت غافل وبى خبر، روز به روز خود را به سوى فساد وتباهى مى كشاند واز خداوند بزرگ بيشتر دورى مى جويد، واز اوامر او بيشتر سرپيچى مى كند; بنا به فطرت ذاتى خود متوجّه درگاه خداوند بزرگ مى شود، واز او براى رفع ظلم وفساد يارى مى جويد.
از اين رو در همه قرون واعصار، آرزوى يك مصلح بزرگ جهانى در دلهاى خداپرستان وجود داشته است. واين آرزو نه تنها در ميان پيروان مذاهب بزرگ، مانند: زرتشتى ويهودى ومسيحى ومسلمان، سابقه دارد، بلكه آثار آن را در كتاب هاى قديم چينيان ودر عقايد هنديان، ودر بين اهالى اسكانديناوى وحتّى در ميان مصريان قديم وبوميان وحتّى مكزيك ونظاير آنها نيز مى توان يافت).(23)
آرى! عقيده به ظهور يك مصلح بزرگ آسمانى در پايان جهان، يكى از مسايل بسيار مهمّ وحسّاسى است كه نه تنها در آيين مبين اسلام، بلكه در همه اديان آسمانى، ونه تنها در ميان پيروان اديان ومذاهب بلكه در نزد بسيارى از مكاتب مختلف جهان سابقه ديرين دارد، وتمامى پيروان اديان بزرگ عالم از مسيحيان، كليميان وزرتشتيان گرفته تا پيروان مكتب هاى الحادى، همه وهمه بدان عقيده دارند.
نا گفته نماند كه پيروان اديان ومذاهب گوناگون، وديگر ملل واقوام گذشته ومكاتب مختلف جهان درباره نام آن بزرگوار باهم اختلاف نظر دارند، مسلمانان او را (مهدى موعود منتظر (عليه السلام))، وپيروان ساير اديان ومكتبها وملّتها وتوده هاى محروم، وى را (مصلح جهانى) يا (مصلح غيبى)، يا (رهاننده بزرگ) يا (نجات بخش آسمانى) ويا (منجى اعظم) مى نامند; ولى در باره اوصاف كلّى، برنامه هاى اصلاحى، تشكيل حكومت واحد جهانى بر اساس عدالت وآزادى، وظهور او در آخر الزمان اتّفاق نظر دارند.
جالب توجّه اين كه حتّى در اين اواخر نيز، اين عقيده در بين گروهى از دانشمندان وفلاسفه بزرگ جهان به عنوان: (لزوم تشكيل حكومت واحدجهانى) درسطح وسيعى مطرح گرديده است:
(در عصر اخير دوشادوش پيشرفت همه جانبه اى كه در تمام مسايل علمى نصيب بشريّت شده، اين ايده وعقيده نيز از مرز اديان ومذاهب قدم فراتر نهاده وبه عنوان يكى از مهمترين مسايل حياتى مورد بحث وبررسى قرار گرفته است).(24)
آرى خواننده گرامى! امروز بسيارى از انديشمندان وفلاسفه مشهور جهان نيز عقيده دارند كه با پيشرفت سريع صنعت وتكنولوژى، زندگى ماشينى، رقابت هاى نا سالم نظامى، بازيهاى خطرناك سياسى، واحساس يأس ونا اميدى در بين جوامع بشرى براى رهايى از اوضاع نا بسامان كنونى، تشكيل حكومت واحد جهانى بر اساس عدالت وآزادى لازم وضرورى است.(25)
بنابراين، برغم افكار بيمارگونه كوته نظران كج انديش كه مى پندارند مسأله مهدويّت وانتظار ظهور يك رهبر بزرگ آسمانى در پايان جهان، از مختصّات مسلمانان ويا از عقايد خاص شيعيان است ومى كوشند تا با تلاش مذبوحانه خود آن را در يك مكتب خاصّ محصور كنند، اين مسأله اختصاص به مسلمانان وشيعيان ندارد; بلكه يك اعتقاد عمومى مشترك است كه همه اُمّتها وملّتها وپيروان اديان ـ وحتّى مكاتب مختلف، فلاسفه، دانشمندان وانديشمندان واقع بين جهان نيز ـ در اين عقيده ومرام باهم شريك اند.(26)
اصالت اعتقاد به ظهور مُنجى
عقيده به ظهور يك نجات دهنده بزرگ آسمانى واميد به يك آينده روشن كه در آن، نگرانيها وهراسها مرتفع گردد، وبه بركت ظهور يك شخصيّت ممتاز الهى همه تاريكيها از پهنه گيتى برچيده شود، وريشه ظلم وجهل وتباهى از روى كره زمين بركنده شود، يك اعتقاد عمومى ثابت است كه همواره در همه وقت، در همه جا، ودر همه زمانها بين تمام ملّتها شايع ورايج بوده است.
بر اساس تحقيقات پژوهشگران مسايل اسلامى، اين عقيده در طول دوران زندگى انسانها پيوسته در ميان همه ملّتها وپيروان اديان بزرگ موجود بوده، وحتّى اقوام مختلف جهان چون: اسلاوها، ژرمنها، اسنها وسلتها، نيز معتقدند كه سرانجام بايد پيشوايى در آخر الزمان ظهور كرده، بى عدالتى ها را از بين برده، حكومت واحد جهانى تشكيل داده، ودر بين مردم بر اساس عدالت وانصاف داورى كند.
آنچه از تاريخ اُمّتها استفاده مى شود اين است كه: مسأله عقيده به ظهور يك رهبر مقتدر الهى وآمدن مصلحى در آخر الزمان به نام مُنجى موعود جهانى به قدرى اصيل وريشه دار است كه در اعماق دل ملّتها وپيروان همه اديان الهى، وتمام اقوام وملل جهان جا گرفته است تا جايى كه در طول تاريخ بشريّت، انسانها در فراز ونشيب هاى زندگى، با يادآورى ظهور چنين رهبر مقتدرى، پيوسته خود را از يأس ونا اميدى نجات داده، ودر انتظار ظهور آن مصلح موعود جهانى در پايان جهان، لحظه شمارى مى كنند.
براى اثبات اين مطلب، كافى است بدانيم كه عقيده به ظهور يك (نجات دهنده) حتّى از نظر يهود ونصارى نيز قطعى است. وحتّى اين كه در ميان همه طوايف يهود وهمه شاخه هاى مسيحيّت وجود اين عقيده قطعى ومسلّم است.
اينك براى توضيح بيشتر به مطالبى كه در اين زمينه مى آوريم، توجه فرماييد.
انتظار ظهور (منجى) در بين يهود ونصارى
نويسنده آمريكايى كتاب (قاموس مقدّس)، درباره شيوع اعتقاد به ظهور، وانتظار پيدايش يك (منجى بزرگ جهانى) در ميان قوم (يهود) چنين مى نويسد:
(عبرانيان منتظر قدوم مبارك (مسيح) نسلاً بعد نسل بودند، ووعده آن وجود مبارك . . . مكرّراً در (زبور) وكتب انبيا، على الخصوص، در كتاب (اشعيا) داده شده است. تا وقتى كه (يحياى تعميد دهنده) آمده، به قدوم مبارك وى بشارت داد، ليكن (يهود) آن نبوآت (پيشگوييها) را نفهميده با خود همى انديشيدند كه (مسيح) (سلطان زمان) خواهد شد، وايشان را از دست جور پيشگان وظالمان رهايى خواهد داد، وبه اعلا درجه مجد وجلال ترقّى خواهد كرد).(27)
نويسنده كتاب (قاموس كتاب مقدّس) در كتاب خود ازيهوديان، زبان به شكايت مى گشايد كه دعوت عيساى مسيح را بعد از آن همه اشتياق وانتظار، سرانجام نپذيرفتند واو را مسيح واقعى نپنداشتند واو را با مسيح موعودى كه سلطان زمان خواهد بود ومنجى واپسين ومژده اش را كتاب مقدّسشان داده بود وسالها در انتظارش در التهاب سوزان لحظه شمارى مى كردند، مطابق نيافتند. از اين رو، با او به دشمنى برخاستند، حتّى وى را جنايتكار به ملّت اسرائيل، وتعاليمش را، ضدّ آرمان اساسى كتب مقدّس (عهد عتيق) (تورات وملحقات آن) دانستند، ناچار به محاكمه اش فراخواندند وبه اعدام محكومش كردند، وهمچنان با احساس غبنى جانكاه مجدداً در انتظار (مسيح موعود) ورهايى بخش از رنج وستم، نشستند.
مسيحيان، با اين كه حضرت عيسى (عليه السلام) را (مسيح موعود) يهوديان مى دانستند، چون نسبت به پيروى او احساس ناتمامى كردند، يكباره اميدشان از (زمان حال) بركنده شد; حماسه انتظار را از سرگرفتند ودر انتظار (مسيح) وبازگشت وى از آسمان، در پايان جهان نشستند.
طبق نوشته (مستر هاكس) آمريكايى، در كتاب خود (قاموس كتاب مقدس) كلمه (پسر انسان) 80 بار در (انجيل) وملحقات آن (عهد جديد) به كار رفته كه فقط 30 مورد آن با حضرت عيسى (عليه السلام) قابل تطبيق است(28)، و50 مورد ديگر از (مصلح) ونجات دهنده اى سخن مى گويد كه در آخر زمان ظهور خواهد كرد!(29)
مسيح هاى دروغين
اعتقاد به ظهور يك (منجى بزرگ جهانى) واشتياق، به ظهور يك رهبر آسمانى در ميان يهود ونصارى، آن چنان اصيل وريشه دار است كه در طول تاريخ اين دو ملّت، مدّعيان شگفتى را پديد آورده، وافراد زيادى پيدا شده اند كه خود را به دروغ (مسيح موعود) معرّفى كرده اند. به طورى كه صاحب كتاب (قاموس كتاب مقدّس) در باره شماره مدّعيان دروغين (مسيح موعود) مى نويسد:
(24 نفر مسيحيان (مسيح هاى) دروغگو در ميان بنى اسرائيل ظاهر گشتند كه مشهورترين ومعروفترين آنها (بركوكبه) است كه در اوايل قرن ثانى مى زيست. وآن دجّال معروف ادّعا مى نمود كه رأس ورئيس وپادشاه قوم يهود است.
ودر مائه دوازدهم تخميناً ده نفر از مسيحيان، ـ يعنى: مسيح هاى دروغگو ـ ظاهر گرديده، جمعى را به خود گروانيده، واين مطلب اسباب فتنه وجنگ شده، وجمعى كثير نيز در آن معركه، طعمه شمشير گرديدند. وآخرين مسيحيان ـ مسيح هاى دروغگو ـ (مردخاى) است. او شخصى بود آلمانى كه در سال 1682 ميلادى ظهور كرده، اسباب اشتداد فتنه، واشتعال نائره فساد گشت، وچون آتش فتنه بالا گرفت، فرارى گرديده معدوم الاثر شد.
نويسنده كتاب (ديباچه اى بر رهبرى) بعد از نقل اين جريان از كتاب (قاموس كتاب مقدس) مى نويسد:
(متأسّفانه اطّلاع مؤلّف آمريكايى ـ كتاب (قاموس كتاب مقدّس) به زبان فارسى، كه سالها نيز ساكن (همدان) بوده است ـ درباره شماره مدّعيان (مسيحائى) وهمچنين درباره آخرين كسى كه به عنوان (مسيح موعود) قيام كرده است، نارساست.
شماره اين مدّعيان، به مراتب بيشتر از آن است كه وى يادآور شده است، همچنين قيام (مردخاى) آلمانى در قرن هفدهم، واپسين قيامى نيست كه تاريخ مسيحيّت آن را به ياد مى آورد. تنها طى دو قرن هيجده ونوزده در انگلستان، بالغ بر شش تن، به نام (مسيح موعود) ظهور كرده اند، واغتشاشهايى را هم دامن زده اند، وپاره اى از آنان نيز به كيفر رسيده اند).(30)
(البته به موازات دين مسيح، در دين يهود نيز، مسيح هاى دروغين متعدّد ظهور كرده اند. از جمله، يكى از مسيح هاى يهودى، (داود آل روى) از يهوديان ايران است. او در اواسط قرن دوازدهم در ميان يهوديان ايران، مدّعى شد كه او (مسيح موعود) است).(31)

نوشتن دیدگاه