اجمالا به طور کلى مى توان گفت: که از بزرگترين نشانه ها و مهم ترين علامات قرب و نزديکى، شدت همان فسادهایى است که در وقايع دوران غيبت گذشت، از فسادهاى دينى واجتماعى ومملکتى وتربيتى واخلاقى، يعنى هر چه اين امور شدت پيدا کند ظهور نزديکتر شود، زيرا که او براندازنده ى همين امور است وقيام او براى برداشتن همين فسادها است وتا عالم پر از جور وفساد نشود که ديگر چاره پذير نباشد و قابل اصلاح نباشد، قيامى نخواهد بود.
پس هر چه دامنۀ فساد وسعت پيدا کند وبى دينى زيادتر گردد وظلم وجور وتعدى وفواحش و فجايع عمومى تر شود و عالمگير گردد، اميدوارى بيشتر وبه فرج نزديکتر خواهد بود.
پس مؤمنين اگر چه از ديدن اين امور ومشاهده ى اين احوال سخت دلگيرند، اما از جهت ديگر بايد دلگير نباشند که زودتر به آرزوى ديرينه نائل خواهند شد. إن شاء الله.
به اين احاديث توجه کنيد که پايۀ بلا و فتنه را تا چه حدى بالا برده اند، پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمود:
(بلاى اين امت به نحوى باشد که پناهگاهى نباشد که به وى پناه برند).(1)
وحضرت باقر (عليه السلام) فرمود:
(چنان باشيد که مانند بزهاى ترسان که نه قدرت دفاع از خود دارند ونه پناهگاهى دارند، به نحوى که قصاب دست بر هر کدام که خواهد مى گذارد).(2)
وحضرت صادق (عليه السلام) فرمود:
(تا اينکه اکثر مردم بگويند: خدا را به آل محمد احتياجى نيست).(3)
و همچنين امير المؤمنين (عليه السلام) از پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) که فرمود:
(چنان زمين پر از جور وستم شود که نتواند کسى بگويد الله، مگر مخفيانه).(4)
(شايد اين مختص بعضى اوقات يا بعضى امکنه باشد ويا مقصود اين است که ظلم را ببيند وقدرت نداشته باشد که از ظلم ناله وداد کند والله بگويد واين اظهر است).
(ظهور نخواهد بود مگر بعد از طول مدت وقساوت دلها وپر شدن زمين از جور).(5)
وحضرت باقر (عليه السلام) فرمود:
(به طورى باشد که آرزو کننده در صبح وشام آرزوى مرگ کند از عظم (بزرگى) آنچه مى بينند، از درافتادن مردم به يکديگر وخوردن بعضى بعضى را).(6) (يعنى مستاصل ونابود کردن).
در کتاب (ملاحم وفتن) سيد بن طاووس از پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمود:
(زود است رو آورد بر شما فتنه ى کور وکر که عقول مردان در وى معوج شود، تا اينکه دور باشد که مرد عاقلى ببينى،(7) چنان عقول مردم برود که گويا مردم بهائم هستند وتا اينکه هيچ فردى از مردم پناهى از آن فتنه نيابد وهيچ فردى قدرت آن نداشته باشد که بگويد مه مه (چرا چرا، يا بس است بس است) فتنه از ناحيه اى بلند نشود مگر اينکه در ناحيه ديگر فرود آيد،(8) هر کس خود را گمان کند که بر چيزى هست (يعنى هر کس خود را عاقل وبا ايمان وعقيده ى صحيح بگمارد) وحال اينکه بر چيزى نيست ودر آن هنگام تمنى مرگ مى کند وبه قبرستان مى آيد، پس خود را مانند چارپايان بر قبر مى اندازد وبه خاکى مى غلطد وبه صاحب قبر مى گويد: اى کاش من به جاى تو مى بودم(9) ومى گويد نجات يافتى، نجات يافتى، کاش من به جاى تو مى بودم، تا اينکه هيچ خانه اى نماند مگر اينکه فتنه داخل او شود وهيچ مسلمانى نماند مگر اينکه به او آسيبى زند، تا اينکه مردى از عترت من خروج کند).(10)
*********************************************
پاورقی:
(1) معجم احاديث الامام المهدى (عليه السلام): 83:1 ح 44، عقد الدرر: ص 17 ب 1، ينابيع المودة: 258:3 ب 72 ح 11، اثباة الهداة: 608:3 ب 32 ف 8 ح 120، منتخب الاثر: ص 197 ف 2 ب 1 ح 13، بحار: 104:51 ب 1 ح 39.
(2) غيبت نعمانى: ص 128، بشارة الاسلام: ص 105 ب 6.
(3) معجم احاديث الامام المهدى (عليه السلام):214:1 ح 3-166 :65- ح 614- ص 357 ح 904، کمال الدين: 342:2 ب 33 ح 22، غيبت طوسى: ص 340 ف 5 ح 290.
(4) معجم احاديث الامام المهدى (عليه السلام):8:3 ح 563، امالى طوسى: ص 382 مجلس سيزدهم ح 72:821، بحار: 117:51 ب 2 ح 17.
(5) معجم احاديث الامام المهدى (عليه السلام):317:4 ح 1333، غيبت طوسى: ص 395 ف 6 ح 365، کمال الدين: 516:2 ب 45 ح 44، الثاقب فى المناقب: ص 603 ح 15:551، بحار: 361:51 ب 16 ح 8.
(6) معجم احاديث الامام المهدى (عليه السلام):254:3 ح 783، مختصر بصائر الدرجات: ص 213، بحار: 231:52 ب 25 ح 96.
(7) التشريف بالمنن: ص 70 ب 10 ح 10.
(8) التشريف بالمنن: ص 68 ب 6 ح 6.
(9) التشريف بالمنن: ص 72 ب 13 ح 14-13.
(10) معجم احاديث الامام المهدى (عليه السلام): 81:1 ح 43، منتخب الاثر: ص 548 ف 6 ب 3 ح 17، التشريف بالمنن: ص 70 ب 9 ح 9.
