علت اصلى قدرت روح وريشه ى تصرف در افراد وتسخير اشياء، حصر نفس وحبس فکر است که از راه رياضت کشيدن پديد مى آيد. اين کليد، سر مهمى را مى گشايد وراز بزرگى را کشف مى کند.
رياضت، رشته هاى گوناگون دارد مثل اذکار واوراد مختلف، فکرهاى مخصوص، چله نشينى هاى خاص، مراوده ها ومنترهاى متفاوت وافسون هاى متعدد.
منتر عبارت است از الفاظ وکلماتى که شخص را به تصرف در اشياء واشخاص قادر مى سازد. به آن، افسون هم گفته مى شود.
سر تاثير تمام رشته هاى رياضتى، به همان علت اصلى برمى گردد يعنى تمرکز وکانون دادن به قدرت باطن از راه حبس فکر وحصر نفس.
اينجا است که راز قدرت نمائى ها وکارهاى خارق العاده وبرخى از کشف وشهودها، فاش مى گردد ومعلوم مى شود که اين ذکرها وفکرها ودستورات فلان درويش يا ارشادات فلان مراد ومرتاض وقطب وصوفى، هيچکدام موضوعيت ندارند، فقط وسيله اى هستند براى محاصره ى روح وبروز قدرت معنوى که در جان انسان نهفته است.
بنابراين اگر شنيديد که فلان درويش گفت: چهل روز در مکان معين بنشين ودر زمان معين، چهارده هزار مرتبه بگو: ناد على، يا اگر شنيديد فلان مريدپرور که بر خر مراد سوار شده وعوام الناس را منتر نموده است، دستور داد چهل شب سحرها برخيز ونافله بخوان يا چهل روز در خانه ى خلوت، در نقطه ى خاصى بنشين ونيم ساعت قبل از غروب آفتاب، چهارده هزار بار بگو لا اله الا الله، يا مثلا صد وده بار صلوات بفرست يا ساير اوراد وختومات حقه را توصيه کرد، نيز اگر شنيديد فلان مرتاض گفت: دويست روز در مکان تاريکى بنشين وبه نقطه ى معينى چشم بدوز، يا يک سال حرف نزن ويک کلمه سخن نگو، تمام اين اعمال واذکار، علت مى شوند براى کانون گرفتن قدرت روح در يک جهت وتمرکز نيروى باطن در يک نقطه.
پس خود اين وردها وکارها وذکرها، اثر انحصارى وموضوعيت ندارند. اثر اصلى مربوط به تقويت روح است. اين اعمال واوراد، فقط پلى هستند براى رسيدن به قوت روح، يعنى برنامه ى رياضتند، رياضت هم هر چه باشد، چه از راه شرع وچه از راه خلاف شرع، روح را نيرو مى بخشد وروان آدمى را نيرومند مى سازد. در نتيجه انسان چه مرتاض هندى آتش پرست باشد، چه مسلمان موحد خداپرست، وقتى قدرت معنوى پيدا کرد، کارهاى شگفت انجام مى دهد وبر اشياء تسلط پيدا مى کند.

نوشتن دیدگاه