يکى از اساتيد فن وبزرگان عرفان وحکمت، بيان روشنگر ودرس ارزشمندى در اين باره تعليم نموده است که خلاصه ى قسمتى از آن، چنين است:
(ذکر، هر چه مى خواهد باشد، بهانه است. فکر، بهانه است. عمده تمرکز دادن روح است در يک نقطه. در تمام رياضت ها، سر قويى که نفس، قدرت پيدا مى کند همين است.
مى گويد چهل روز بنشين بگو: کرى پکى پنکانى ان محل کرسانى، کرى چرى مرى چرى. اين الفاظ، هيچ معنايى ندارد. اين الفاظ، مخترعى است که درويش، اختراع کرده است.
اين يک منترى است که نه فارسى است، نه عربى، نه ترکى، نه هندى. فقط يک الفاظى است رديف شده که آن درويش واختراع کننده اش، اسم ذکر خودش را قاطى اينها نموده است.
قطب يا امثال آن، اسم ذکر خود را در يک عبارت مزخرفى داخل مى کند؛ آنوقت دستور مى دهد که چهل شب در يک نقطه بنشين وصد وده نوبت اين را بخوان. به يک مطلب خاص هم فکرت را متوجه کن؛ فلان اثر را مى گيرى. مثلا عقربى را خشک مى کنى، رياضت فلان منتر را بکش، بند بند عقرب جدا مى شود. فلان منتر ديگر را بخوان. بعد کف بزن. تا هر جا صداى کف زدن تو برود، گزندگان از گزيدن مى افتند.
اين اثرى که پيدا شده، مربوط به الفاظ وعبارات نيست، بلکه معلول حصر نفس است که يا خود مرتاض اوليه، نفس را در محاصره قرار داده وروحش قوت گرفته وقدرت روح، از راه اين الفاظ، بروز کرده يا در آن کسى که به او اجازه داده، قدرت روح پديد آورده است. زيرا اذن واجازه هم اثر دارد. جهت تاثيرش اين است که چشمه ى وجود اين ماذون وکسى که به او اجازه داده شده، به اقيانوس قدرت روح اجازه دهنده، اتصال مى يابد وآن نيرو را از وى مى گيرد.
ريشه ى تمام اين رياضت ها، يک مطلب است وآن محاصره وحبس نفس است وروح را کانون دادن در يک نقطه است، تا روح، قوى شود، روح که قوت گرفت، اثر مى کند؛ خواه از طريق حق باشد يا از طريق باطل. متوجه اين نکته باشيد ودقت کنيد که چه گفتم، (خواه از طريق حق باشد يا از طريق باطل).
درويشى در پاکستان بود که چند سال قبل از دنيا رفت. او شانزده سال تمام در يک زاويه ى غار، ميان کوهى، رو به تاريکى وپشت به در غار نشست ونفسش را چنان محاصره کرد که از شنيدن، ديدن، بو کشيدن، لمس کردن، چشيدن، وتخيلات محروم ساخت. خوراکش هم کمى مشروب الکلى واندکى دواهاى مقوى بود.
او بر اثر اين رياضت که شانزده سال از آن غار، بيرون نيامد با آن شرائط عجيب، روح را در يک نقطه نگهداشت، به همين خاطر قدرت نفس پيدا کرد. از غيوب وقلوب، اطلاع مى داد.
الان هم در پاکستان وهندوستان مرتاض هايى هستند که کارشان باطل ورياضتشان خلاف شرع است؛ مورد مواخذه هم قرار مى گيرند. ولى در عين حال، قدرت روح پيدا کرده اند. چرا؟ چون روح را در محاصره افکنده اند.
خلاصه وقتى به خودت رياضت دهى وفشار بياورى، روحت قوى مى شود. خواه شرعى باشد يا غير شرعى. قوت که پيدا کرد، مى تواند تصرف کند. شعاع قدرتش که بيشتر شد، نفوذ علمى اش بيشتر مى شود.
من مرتاضى را ديدم که در اثر يک رياضت چهل روزه، چنان چشمش قوى شده بود که وقتى نگاه مى کرد تا بيست متر پشت ديوار را مى ديد، رياضتش هم مشروع نبود. رياضت هاى باطله خيلى زياد است؛ اثر هم دارد.
اينکه اگر شعرها ورباعيات ابوسعيد ابوالخير را رياضت بکشند اثر دارد، سرش همين است که اسم ذکر او در اين رباعيات واشعار، مندرج است. رمزش اين است ومرشدها وقطب ها هم اطلاع ندارند.
من شخصى را ديدم که رياضت خاصى انجام داده بود وبر اثر آن، هر که را مى خواست نزد خود احضار کند، پيشانى او را در نظر مى گرفت وکارى مى کرد که او از جاى خود حرکت مى نمود ونزد وى حاضر مى شد. اين شخص اگر اراده مى کرد کسى را دور سازد واز جايى به جاى ديگر روانه کند، توجهى مى نمود؛ در نيتجه ى توجه نفسانى وقدرت اراده ى او، فرد مورد نظر، از جا برمى خاست وبى اختيار بيرون مى رفت. آن احضارش بود واين تعبدش. زيرا در اثر رياضتى که کشيده بود، روحش را در اين دو چشمه، قوى ساخته بود.
اگر شما يک دوره ى سال، روزه بگيريد، روحتان قوى تر مى شود. اگر هميشه ثلث آخر شب، بيدار بمانيد ونافله ى شب بخوانيد ودعاهاى وارد شده را بخوانيد، اگر شب هاى جمعه را احياء بداريد، روحتان قوى تر مى شود. اين قوت روح در اثر محاصره ى نفس است به طريق مشروع. يک قدرت روح هم در اثر محاصره ى نفس پيدا مى شود از طريق نامشروع، که مرتاض ها وصاحبان رياضت هاى باطله انجام مى دهند.
هر که اراده اش را قوى کند، مى تواند هر کارى بخواهد انجام دهد.
حتى کثيف ترين دراويش هم در مراسمشان بعضى خوراق عادات را انجام مى دهند. شيخ درويش هاى خاکسارى که در مراسم ورود وتشرفشان طبق مرسومات خودشان، از دستش به عنوان کفگير استفاده مى کند! وديگچه را - که تمام مخلفات آبگوشت در آن مى جوشد، يعنى گوسفند مهر شده را که هيچ استخوانش نشکسته ودر حال جوشش است - با دستش هم مى زند؛ همانطور که مى جوشد، گوشت ها را پاره مى کند وبراى مريدان تقسيم مى نمايد. ومانند خوارق عادت ديگر.
بوعلى سينا در مقامات العارفين مى گويد: (العارف يخلق بهمته).
اگر کسى فکرش در يک نقطه کانون گرفت قوى مى شود؛ چون ساير حواس از کار مى افتند. البته اين درجات دارد).

نوشتن دیدگاه