قدرت هاى روحى که معلول رياضت وحصر نفس مى باشد، اکتسابى است وهر بشرى مى تواند به مقدار تحمل رياضت ها وتمرکز دادن به فکرش، چه از راه هاى رحمانى وچه از راه هاى شيطانى، بدان دست يابد وکارهاى خارق العاده انجام دهد. درست مانند قدرت هاى بدنى که هر که بخواهد مى تواند به وسيله ى ورزش وتمرين هاى مداوم، جسم خود را نيرومند سازد.
اين توانمندى هاى روحى، به تنهائى، نه نشانه ى حقانيت وقرب به مقام ربوبى است ونه دليل بر کمالات حقيقى ومقامات آسمانى، حتى اگر شخصى پيوسته نوافل را بجا بياورد، همواره شب زنده دارى کند وتمام روزها را روزه بدارد، اما نه براى خدا، بلکه براى رياضت کشيدن وقوت روح پيدا کردن، وتصرف در اشخاص واشياء، به هدفش که قدرت معنوى است نائل مى گردد وبه تصرف در اشياء وتسخير افراد نيز ممکن است قادر شود، اما نزد خدا اجرى ندارد.
زيرا به همان نيتى که براى آن کار کرده، رسيده وچون اخلاص وقصد قربت نداشته، از پاداش اخروى ومقامات اولياء الله محروم است. بله اگر شخصى عبادات را مخلصانه براى خدا انجام دهد، کمال واقعى وقرب حضرت حق در او پيدا مى شود وقدرت روح يافته، صاحب کراماتى مى گردد. اما چنين شخصى که به سرچشمه ى فيض رحمان پيوسته واز نور ولايت اهل بيت بهره گرفته، هرگز خود را مطرح نمى کند وسرسوزنى دعوت به خويش ندارد وادعائى جز بندگى خدا وتوسل به ائمه ى اطهار عليهم السلام در وجودش پيدا نمى شود.
خلاصه چنين توانائى که با زحمت ورياضت به دست مى آيد، نوعى از قدرت است که اکتسابى مى باشد. اما نوع ديگرى از توانائى وجود دارد که اکتسابى نيست وبا حبس نفس وتمرين فکر ومحاصره ى روح پديد نمى آيد، بکله فقط وابسته به موهبت الهى بوده وخداوند در وجود همان شخصيت هائى که اراده کرده قرار داده است. اين را (قدرت وهبى) گويند.

نوشتن دیدگاه