مردى به نام معلى در حالى که سخت متاثر ومنقلب بود واشک مى ريخت، وارد خانه امام صادق عليه السلام شد.
حضرت پرسيدند: چرا گريه مى کنى؟
عرض کرد: پشت در خانه گروهى جمع شده اند که مى پندارند شما اهل بيت برترى وفضيلتى بر ديگران نداريد ومعتقدند آنان با شما يکسان وبرابر هستند.
وقتى سخن معلى تمام شد حضرت قدرى درنگ نمودند وساکت ماندند. سپس دستور دادند: ظرف خرمايى بياوريد.
هنگامى که خرما را نزد امام نهادند، حضرت يک دانه خرما برداشتند، آن را دو نيم نمودند وهسته اش را جدا کردند، آنگاه خرما را ميل کرده ودانه اش را در زمين کاشتند.
دقايقى بيش نگذشت که نخلى روئيد وبه زودى شکوفه داد وخرماى تازه به بار آورد. حضرت صادق عليه السلام دست بردند ويکى از آن خرماها را چيدند. سپس آن را شکافتند واز درونش برگى بيرون آوردند.
برگ را به معلى دادند وفرمودند: آن را بخوان.
معلى با دقت به آن برگ معجزنما نگريست وديد بر روى آن نوشته شده:
(بسم الله الرحمن الرحيم. لا اله الا الله. محمد رسول الله. على المرتضى. الحسن والحسين وعلى بن الحسين)
(واحدا واحدا الى الحسن بن على وابنه)
به نام خداوند بخشنده مهربان، معبودى غير از الله نيست، محمد صلى الله عليه وآله فرستاده خداوند است. على مرتضى، حسن، حسين، وعلى فرزند حسين، نام يک يک امامان تا حسن بن على وفرزندش حضرت مهدى عليهم السلام، بر آن برگ نقش بسته بود.
اين ماجرا در جلد چهل وهفتم کتاب بحارالانوار صفحه ى صد ودو، گزارش شده است.
از حضرت سيد الشهداء عليه السلام حکايت شده که به (اصبغ) فرمودند:
باد به فرمان سليمان بن داوود بود که (در قرآن آمده) سير بامدادش يک ماه وسير شبانگاهش يک ماه بود وقطعا به من بيش از آنچه به سليمان بخشيده شده عطا گرديده است.
اکنون چند حکايت وحديث بشنويد از منابع عامه ودانشمندان غير شيعه:

نوشتن دیدگاه