27 «قالَ قَرِينُهُ رَبَّنا ما أَطْغَيْتُهُ وَ لكِنْ كانَ فِى ضَلالٍ بَعِيدٍ»

ترجمه:
27. گفت قرين او: پروردگار ما، من او را به طغيان نينداختم، ولكن او خود بود در
گمراهى دورى[1].

تفسير:
[معناى قرين و مصاديق آن]
«قالَ قَرِينُهُ» ممكن است همان شيطان باشد كه او را اِغوا نموده، و ممكن است
همان انسانى باشد كه او را فريب داده، و در اخبار، قرين را ثانى قرار داده و مرجع
ضمير «رَبَّنا ما أَطْغَيْتُهُ» را اوّلى[2].[3] و اين مصداق اَتمّ است و آيه شامل هر مُضلّى
كه ديگرى را به ضلالت انداخته، اين عذر را بر خود مى‏آورد كه در بسيارى از آيات
در مخاصمه اَتباع با متبوعين[4] در قيامت بيان فرموده، ولكن تقصير با طرفين است.
تابع و متبوع، ضالّ و مُضلّ، اكابر و رؤا و مرئوسين. «وَ لكِنْ كانَ فِى ضَلالٍ بَعِيدٍ»
و لكن او خودش در ضلالت دورى بود كه از قابليت هدايت افتاده بود.
                                                                *    *    *

[1] .  ترجمه ديگر: شيطانِ همدمش مى‏گويد: پروردگار ما، من او را به عصيان وا نداشتم، ليكن خودش
در گمراهى دور و درازى بود.
 
[2] .  اوّلى، مراد خليفه اول و ثانى، خليفه دوم است.
 
[3] .  ر.ك: تفسير قمى: ج2، ص302؛ تأويل الآيات: ج2، ص608 و بحارالأنوار: ج30، باب20، ص159.
 
[4] .  به تعبير ديگر: منازعه سران كفر و شرك با پيروانشان.

نوشتن دیدگاه