42     «وَ لا بِقَوْلِ كاهِنٍ قَلِيلاً ما تَذَكَّرُونَ»

ترجمه:
42. و نيست به قول غيب گويان كَهَنَه. چه بسيار كم از شما متذكّر مى‏شويد[1].
 
تفسير:
[كهانت و غيب گويى]
در قبل از اسلام يك دسته بودند كه تسخير جن مى‏كردند و اجنّه مى‏رفتند در

آسمان‏ها و استراق سمع مى‏كردند از ملائكه و خبر به كهنه مى‏دادند كه آن‏ها به مردم
خبر مى‏دادند و خود را غيب‏گو نشان مى‏دادند و وسيلؤ استفادؤ خود قرار داده بودند.
ولى پس از ولادت حضرت رسالت از كليؤ آسمان‏ها ممنوع شدند و اگر نزديك
مى‏رفتند به شهابِ قَبَسْ مى‏سوختند و هلاك مى‏شدند و دستگاه كهانت از بين رفت[2].
اين كفار نسبت كهانت به حضرت مى‏دادند كه اجنّه به او خبر مى‏دهند و اين قرآن كلام
اجنّه است، از آن‏ها اخذ كرده كه خدا مى‏فرمايد خطاب به رسولش: «فَذَكِّرْ فَما أَنْتَ
بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِكاهِنٍ وَ لا مَجْنُونٍ»[3]، اين كفار و مشركين يكى از نسبت‏ها كه به حضرت
مى‏دادند همين كهانت و جنون بود، لذا مى‏فرمايد: «وَ لا بِقَوْلِ كاهِنٍ قَلِيلاً ما
تَذَكَّرُونَ»عدّه متذكّر اَقل از عدّؤ مؤنين هستند، زيرا چه بسيار از مؤنين كه متذكّر
نيستند. سپس بعد از آنكه نه قول شاعر است و نه قول كاهن، پس اين قرآن قول
كيست؟ مى‏فرمايد:

[1].  ترجمه ديگر: و نيز سخن كاهنى نيست. چه اندك پند مى‏گيريد.
 
[2].  ر.ك: قرب الإسناد: ص318؛ تفسير سمعانى: ج5، ص162 و بحارالأنوار: ج55، ص88.
 
[3].  پس اندرز ده كه تو به لطف پروردگارت نه كاهنى و نه ديوانه. سوره طور: آيؤ 29.

نوشتن دیدگاه