آيه (9)        
ƒيَوْمَ تُبْلَى السَّرائِرُ

ترجمه :
9. روزى كه ظاهر مى‌شود سرائر[1] .
 
 
تفسير :
]آشكار شدن رازها و مكنونات قلبى انسان‌ها در قيامت[
كأنّه جواب سوال مقدر است كه خداوندى كه بر رجع انسان قادر است، چه موقعى رجوع مى‌دهد؟ مى‌فرمايد: روزى كه سرائر مكشوف مى‌شود. نظر به اينكه در دنيا


افراد بشر با ساير حيوانات فرق دارند احتياج به معاشرت با يكديگر دارند.


ساير حيوانات فقط در موقع جماع نر و ماده احتياج مختصرى به يكديگر دارند.


و در موقع ولادت بچه‌هاى آن‌ها چند صباحى تا قوّت و قدرت پيدا كنند، احتياج به مادر يا پدر دارند على اختلاف. اما انسان بسا يك شهر كافى نيست بر رفع احتياج او، احتياج به شهرهاى ديگر دارند، بلكه يك مملكت كه مشتمل بر چندين ميليون جمعيت است كافى نيست، احتياج به ممالك ديگر هم دارند، لذا گفتند: «الاْنسانُ مَدَنِيُّ بِالطَبْعِ»[2] . خداوند عيوب بندگان را از يكديگر مستور فرموده. اين خبر از قلب و باطن
او ندارد و او خبر از اين ندارد كه اگر بواطن مكشوف بود معاشرت مقدور نبود،


حتى پدر و پسر، زن و شوهر، برادر و خواهر، خودى و بيگانه، و اما در قيامت احدى


به فرياد احدى نمى‌رسد. بواطن هر يك ظاهر مى‌شود كه بر همه مكشوف شود كه آن كه بهشتى است براى چه بهشت مى‌رود و آن كه جهنمى است براى چه جهنم مى‌رود، لذا جهت آن را بيان مى‌فرمايد :

[1] . انسان طبيعت مدنى (اجتماعى)دارد. ر.ك : مختلف الشيعة: ج2،ص209والتحفة السنِيّة: ص260.
[2] .  ترجمه ديگر: پس او را نه نيرويى ماند و نه يارى.

نوشتن دیدگاه