عقيده شيعيان اثنى عشرى اين است كه امامت از اصول اعتقادى است نه از فروع؛ و تعيين امام با خداوند است نه با انتخاب مردم، و نيز عقيده دارند كه بعد از رسول خداصلى ‏اللَّه عليه و آله دوازده نفر به نصّ پيامبر گرامى به عنوان امام معصوم معرفى شده ‏اند. اولين امام شيعه على ‏ابى طالب (اميرالمؤمنين‏ عليه السلام) و بعد از او امام حسن‏ عليه السلام و بعد از او امام حسين‏ عليه السلام و بعد از او نه نفر از نسل آن حضرت امام مى ‏باشند كه به ترتيب چنين نام برده مى ‏شوند:
على‏ بن الحسين، محمد بن على، جعفر بن محمد، موسى بن ‏جعفر، على بن موسى، محمد بن على، على‏ بن محمد، حسن‏ بن على و محمد بن حسن ‏عليهم ‏السلام.
دليل اين عقيده، روايات متواتره و  ادله قطعيه عقلى و نقلى است. از جمله اين دلائل حديث "الائمة بعدى اثنى عشر" است كه جز با مذهب اثنى عشرى قابل انطباق نيست، زيرا خلفاى راشدين چهار نفرند و خلفاى بنى‏ اميه چهارده و بنى‏ عباس سى و هفت نفرند، گذشته از اينكه اكثر آنها فاسق و فاجر و ننگ تاريخ اسلام هستند و به هيچ وجه نمى ‏توان آنان را جزء آمار به حساب آورد. اين حديث در موارد عديده از پيامبر صادر شده و علماى فريقين آن را نقل كرده ‏اند.
در كتاب غاية المرام سيد هاشم بحرانى رواياتى كه بيانگر دوازده امام م‏ی باشد -چه به عنوان امام و چه به عنوان خليفه، حجت و وصى، اعم از بيان اجمالى و تفصيلى، از شيعه و سنى- بيش از ( 1300) حديث است.
رواياتى كه نام دوازده امام به تفصيل در آنها آمده، طبق تتبع مرجع بزرگوار حضرت آية اللَّه صافى در كتاب قيّم منتخب الاثر، حدود پنجاه حديث است.
ابراهيم‏ بن محمد جوينى شافعى در كتاب فرائد السمطين، حدود ده روايت كه بيانگر نام‏هاى ائمه اثنى عشر است نقل كرده كه يكى از آنها حديث "نعثل يهودى" است، او از پيامبر اسامى اوصيايش را خواست، پيامبر فرمود:
وصى و خليفه بعد از من "على‏ بن ابى طالب" است و بعد از او به ترتيب "حسن‏ بن على" و "حسين ‏بن على" و "على‏ بن الحسين" و "محمد بن على" و "جعفر بن محمد" و "موسى‏ بن جعفر" و "على‏ موسى" و "محمد بن على" و "على‏ بن محمد" و "حسن‏ بن على" و "حجةبن الحسن ابوالقاسم محمد بن حسن عسكرى" است.
سپس فرمود: خليفه دوازدهم، از انظار غايب مى ‏شود و بر امت من روزى خواهد آمد كه "لايبقى من الاسلام الاّ اسمه و من القرآن الاّ رسمه؛ از اسلام جز نام و نشانى و از قرآن جز نوشته آن باقى نماند". در اين هنگام خداوند دستور ظهور به امام عصر مى ‏دهد "فيظهر الاسلام و يجدّد الدين ثم قال‏ صلى‏ اللَّه عليه و آله: طوبى لمن احبّهم و الويل لمن ابغضهم و طوبى لمن تمسك بهم؛ پس اسلام آشكار مى ‏شود و دين تجديد مى‏ گردد، سپس مى ‏فرمايد: خوشا به حال كسى كه آنان را دوست بدارد؛ و واى بر كسى كه آنان را دشمن بدارد و خوشا به حال كسى كه به -ريسمان امامت و ولايت- آنان چنگ بزند".
نعثل يهودى تصديق كرد كه اسامى اين اشخاص در كتابهاى پيشينيان نيز آمده است. او از اين اخبار غيبى به شگفت آمد و اسلام را انتخاب كرد و اين اشعار را سرود:
صلى العلى ذو العلى
عليك يا خير البشر
انت النبى المصطفى
و الهاشمى المفتخر
بكم هدانا ربّنا
و فيك نرجو ما أمر
و معشر سمّيتهم
ائمة اثنى عشر
قد فاز من والاهم
و خاب من عادى الزهر
آخر هم يشفى الظمأ
و هو الامام المنتظر(20)
پاورقی:
(20) فرائد السمطين، ج  2 ص  133به اختصار.

نوشتن دیدگاه