همۀ برکات وهر گونه خير در عهد آن حضرت ظاهر ودائر است وفهرست آن از آنچه در فصول گذشته وآنچه ذکر مى شود اين است:
زمين از لوث کفر و شرک و ضلال و بدعت و نفاق پاک شود.
دين حقيقى و احکام آن در همه جا نشر داده شود. غير از شيعه خاص نباشد.
عدالت و امنيت در همه جا گسترده شود.
علم و دانش و معارف صحيح منتشر شود. همۀ مردم بر يک کلمه و يک ملت ويک آئين جمع شوند، معصيت خدا نشود.
دلها با هم موتلف شوند، کينه از دلها برود، شفقت ورافت برقرار شود تا حدى که از يکديگر رهن نگيرند ودر معامله ربح وسود نگيرند.
آسمان باران هاى پر منفعت وبا برکت در وقت خود ببارد، ملخ طلا ببارد، برکات زمين ظاهر شود.
گنجها ومعادن ظاهر وگياه وميوه ها وافر تا اينکه محتاج به زکات پيدا نشود. عمرها دراز وزن واولاد بسيار بيابند.
پرنده را از هوا صيد کنند، حيوانات به بنى آدم آزار نرسانند. درندگان به بهائم ضرر نرسانند ودر يک جا چرا کنند.
اينها همه اولا: به برکت شخص آن حضرت وتسلط او است بر ملک ودولت، زيرا که صرف برگشت سلطنت وحکومت ظاهرى به مرکز خود وتسلط مقام امامت وولايت بر ظاهر ملک ودولت آثار عظيم وبرکات خطيرى دارد.
وثانيا: به برکت بسط عدل حقيقى وعدالت حقه است که آن هم تاثير عظيم در ظهور برکات دارد.
وثالثا به سبب ائتلاف قلوب وزوال کينه ونفاق وحصول صفا ويکرنگى ورافت وشفقت وعطوفت واخوت است که اين نيز تاثير بزرگى در رحمت حق دارد.
ورابعا: به سبب زوال طغيان وعصيان وکفر ونفاق وشقاق که وجود اينها موثر است در قطع رحمت وسلب نعمت.
(ظهر الفساد فى البر والبحر بما کسبت ايدى الناس ليذيقهم بعض الذى عملوا لعلهم يرجعون).(1)
وچون اين چهار به برکت شمشير آن حضرت وتربيت او مجتمع شود همۀ خيرات وبرکات ظاهر ونازل شود.
حضرت صادق عليه السلام فضيلت صبر وانتظار فرج را بيان فرمود. عمار ساباطى گفت: (فداى تو شوم پس ما ديگر تمنا نمى کنيم که از اصحاب قائم عليه السلام باشيم در دوران ظهور حق، با اينکه اعمال ما در زمان امامت تو در طاعت تو افضل است از اعمال آنانه در زمان دولت حق باشند).
فرمود: (سبحان الله! آيا دوست نداريد که خداوند عز وجل حق وعدل را ظاهر وغالب کند در همه ى بلاد وحال عامه ى مردم نيک شود. وخداوند همه را بر يک کلمه جمع کند وبين دلهاى مختلف ائتلاف اندازد وخداوند در هيچ زمينى معصيت نشود وحدود خدا در خلق اقامه شود وحق به اهلش برگردد، کمال حق را ظاهر کنند به طورى که هيچ چيز از حق به سبب ترس از هيچ مخلوقى مخفى نشود يا مخفى انجام داده نشود).(2)
ونيز آن حضرت فرمود:
(هر گاه قائم عليه السلام قيام کند حکم به عدل کند وجور در ايام او مرتفع گردد وراهها امن شود، زمين برکات خود را ظاهر کند وحق به اهلش برگردد).(3)
امير المؤمنين عليه السلام فرمود:
(پس زمين بشاشت خود را به سبب عدل ظاهر کند وآسمان باران خود را ببارد ودرخت ميوه ى خود را افزون دهد وزمين گياه خود را برآورد وبراى اهل زمين خود را زيند کند، وحوش ايمن باشند تا اينکه در همه ى اطراف زمين مانند چارپايان چرا کنند.
زمين گنجهاى خود را ظاهر کند، پس قائم عليه السلام به مردم بگويد: بخوريد گوارا باشد شما را به سبب آنچه در ايام گذشته کرديد از عملها پس مسلمانان اهل دين حقند).(4)
ونيز آن حضرت فرمود:
(خداوند به ما دفع مى کند زمان فشار دهنده وگاز گيرنده را، وچون قائم عليه السلام قيام کند هر آينه آسمان باران خود را نازل کند وزمين گياه خود را بيرون کند وکينه از دلهاى بندگان برود. درندگان با بهائم صلح کنند تا اينکه زن از عراق تا شام برود قدم خود را نگذارد مگر بر گياه، وزينت او بر بالاى سرش باشد نه درنده اى کسى را آزار کند ونه او از درنده بترسد).(5)
حضرت باقر عليه السلام فرمود:
(تا اينکه پير زال ضعيف از مشرق حرکت کند واراده ى مغرب کند، نه کسى او را نهى کند ونه کسى او را تهييج کند وزمين بذر خود را بيرون دهد، وآسمان باران خود را فرو ريزد، ومردم خراج خود را بر دوش خود به سوى مهدى عليه السلام حمل کنند، وخداوند بر شيعه ى ما توسعه دهد چنان که اگر نه اين بود که ايشان را سعادت شامل شده هر آينه از وسعت فراوانى ورفاهيت بغى وطغيان مى کردند).(6)
ونيز فرمود:
(اموال دنيا براى قائم عليه السلام جمع شود از باطن زمين وظاهر وى، پس به مردم بگويد: بيائيد به سوى آنچه به خاطر او قطع رحم ها کرديد وخونهاى حرام را ريختيد ومرتکب چيزهائى که خداوند حرام کرده بود شديد، پس آنقدر عطا کند که احدى را پيش از او آنقدر عطا نبوده وزمين را پر کند از عدل وقسط ونور چنانچه پر شده بود از ظلم وجور وشر).(7)
ونيز فرمود:
(در عطا مساوات قرار مى دهد بين مردم به طورى که ديگر محتاج به زکات نخواهند گرديد، کسانى که صاحب زکاتند، زکات خود را به صاحبان حاجت از شيعه مى دهند وايشان قبول نمى کنند، پس آنها را در صره (کيسه) مى کنند وبر در خانه هاى ايشان دور مى دهند، پس ايشان از خانه ها بيرون مى آيند ومى گويند ما را حاجتى به زکات شما نيست).(8)
واز ابوسعيد خدرى گفت: از پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم شنيدم که بر منبر مى فرمود:
(مهدى از عترت من واز اهل بيت من است، در آخر الزمان خروج کند، پس آسمان باران خود را بفرستد وزمين بذر خود را بيرون دهد).(9)
ونيز آن حضرت فرمود:
(خداوند به برکت او محو مى کند دروغ را ومى برد فشار دهنده وگاز گيرنده را، وبه سبب او ذلت را از گردنهاى شما برمى دارد).(10)
ابن عباس گفت:
(تا اينکه گرگ وميش وگاو وشير وانسان ومار ايمن باشند از يکديگر وتا اينکه موش هم به انبان صدمه نزند وسوراخ نکند وتا اينکه جزيه برداشته شود وصليب شکسته شود وخوک کشته شود).(11)
حذيفه گفت:
(شنيدم از پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم که فرمود: خداوند جدا مى کند اولياء واصفياء خود را تا اينکه زمين را پاک گرداند از منافقين وضالين وابناء ضالين تا اينکه پنجاه زن به يک مرد برسد، اين بگويد: بنده ى خدا مرا بخر وآن بگويد: بنده ى خدا مرا جا وپناه ده).(12)
(چون مردان کشته مى شوند زنان بسيار مى شوند).
حضرت مجتبى عليه السلام فرمود:
(پس برانگيزاند خدا مردى را در آخر زمان ودر دوران فشار وشکنجه وگاز گرفتن روزگار، پس همه ى بلاد عرضا وطولا تسليم وى شوند وبه دين او درآيند، تا اينکه نماند کافرى مگر اينکه ايمان آورد ونه طالحى مگر اينکه صالح شود، ودر ملک او درندگان با هم صلح کنند وزمين گياه خود را بيرون دهد وآسمان برکات خود را فرو فرستد وگنجها براى او ظاهر شود).(13)
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
(به يکديگر صله کنيد ونيکى کنيد ورحم بر يکديگر کنيد، پس قسم به آن کس که دانه را مى شکافد وبنده را مى آفريند زمانى بر شما بيايد که يک نفر از شما براى درهم ودينار خود موردى نيابد (چون همه مستغنى باشند، کسى پيدا نشود که به او صله واحسان کنند)).(14)
ونيز به مفضل فرمود:
(زمين گنجهاى خود را ظاهر کند چنانکه مردم گنجها را بر روى زمين ببينند، ومرد جستجو کند وکسى را نيابد که او را به مال خود صله کند واز زکات او بگيرد، ونيابد کسى را که از او قبول کند، ومردم مستغنى باشند به آنچه خداوند از فضل خود به آنها کرم فرموده).(15)
ونيز به مفضل فرمود:
(مهدى عليه السلام بعد از طى شرق وغرب به کوفه برگردد ودر کوفه از آسمان ملخ طلا ببارد همچنانکه براى ايوب در بنى اسرائيل باريد؛ گنجهاى زمين را از طلا ونقره وجواهر ما بين اصحاب خود تقسيم کند).(16)
ونيز به مفضل فرمود:
(هر گاه قائم عليه السلام قيام کند زمين به نور پروردگار خود نورافشان شود ومردم مستغنى از نور خورشيد شوند، ومرد در ايام ملک آن حضرت عمر دراز کند آنقدر که از او هزار پسر آيد که دختر در ميانشان نباشد (يعنى هزار پسر به غير دختر)).(17)
ونيز به مفضل فرمود:
(هر گاه قائم قيام کند مؤمن پرنده را از هوا بخواند واو فرود آيد، پس ذبح کند وبريان کرده بخورد).(18)
وحضرت رسول صلى الله عليه واله وسلم فرمود:
(خداوند گنجها ومعادن زمين را براى او ظاهر کند).(19)
در (اثبات الهداة) على بن سالم از پدرش از حضرت صادق عليه السلام پرسيد: از خبرى که روايت مى شود که هر کس وثوقش به رهن بيشتر باشد از برادر مؤمن خود، من از او برى هستم. فرمود:
(اين وقتى است که حق ظاهر شود وقائم ما اهل بيت قيام کند).
گفت:
(پس خبرى که روايت شده که ربح مؤمن بر مؤمن رباست، آن چيست؟).
فرمود:
(آن هم وقت ظهور حق وقيام قائم عليه السلام ماست واما امروز باکى نيست که به مؤمن بفروشد واز او ربح بگيرد).(20)
واما در خصوص احوال شيعه، پيش از اين در فصل انصار وياران او گذشت.
**************************************
(1) روم: 41.
(2) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 409:3 ح 965، بحار: 128:52 ب 22 ح 20.
(3) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 61:5 ح 1484، بحار: 338:52 ب 27 ح 83، الزام الناصب: 2: 282-281 ارشاد مفيد 359:2 ب 40 ح 7.
(4) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 82:5 ح 1504، مختصر بصائر الدرجات: ص 201، بحار: 53: 86-85 ب 29 ح 86.
(5) خصال: 761:2 حديث اربعمائه، بحار: 316:52 ب 27 ح 11، معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 59:3 ذيل ح 610، منتخب الانوار المضيئه: ص 357-356 ف 12.
(6) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 29:5 ح 1453، تفسير عياشى: 65:2 ح 49، ينابيع المودة: 240:3 ب 71 ح 18، بحار: 345:52 ب 27 ح 91.
(7) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 322:3 ح 866- ص 325 ح 867، بحار: 29:51 ب 2 ح 351:52-2 ب 27 ح 103- ص 390 ب 27 ح 212.
(8) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 324:3 ح 867، بحار: 390:52 ب 27 ح 212.
(9) غيبت طوسى: ص 180 ف 1 ح 138، اثباة الهداة: 502:3 ب 32 ف 12 ح 294، بحار: 74:51 ب 1 ح 25.
(10) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 517:1 ذيل حديث 355، غيبت طوسى: ص 185 ف 1 ح 144، بحار: 75:51 ب 1 ح 29.
(11) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 148:5 ح 1571- ص 418 ح 1855، منتخب الاثر: ص 363 ف 2 ب 35 ح 10، المحجة فى ما نزل فى القائم الحجة عليه السلام: ص 87-86، بحار: 61:51 ب 5 ح 59.
(12) بحار: 225:52 ب 25 ح 88، امالى مفيد: ص 144 مجلس 11 ح 2.
(13) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 167:3 ح 692، منتخب الاثر: ص 619 ف 9 ب 1 ح 2، اثباة الهداة: 524:3 ب 32 ف 20 ح 414.
(14) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 58:4 ح 1133، بحار: 146:51 ب 6 ح 17، عقد الدرر: ص 171 ب 8.
(15) روضة الواعظين: 264:2، المستجاد: ص 282، بحار: 337:52 ب 27 ح 77.
(16) الزام الناصب: 279:2، بحار: 34:53 ب 25، معجم الملاحم والفتن: 423:1.
(17) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 379:5 ح 1816، الزام الناصب: 87:1، بحار: 337:52 ب 27 ح 77، ارشاد مفيد: 356:2 ب 40 ف 3 ح 2، منتخب الانوار المضيئه: ص 333 ف 12.
(18) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 57:4 ح 1132، دلائل الامامة: ص 463-462 ح 47:443، اثباة الهداة: 573:3 ب 32 ف 48 ح 706.
(19) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 256:1 ح 158، اعلام الورى: 250:2 ب 2 ف 3، اثباة الهداة: 480:3 ب 32 ف 5 ح 182، بحار: 323:52 ب 27 ح 31.
(20) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 7:4 ح 1084، اثباة الهداة: 455:3 ب 32 ف 2 ح 80، الاستبصار: 70:3 ح 2:233.

نوشتن دیدگاه