به طور کلى انتظار فرج در هر امرى يکى از اعمال صالحه است و انتظار فرج کلى که فرج آل محمد و شيعيان ايشان و فرج دين است؛ افضل انتظار فرج ها است.
حضرت رضا (عليه السلام) از پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمود:
(افضل اعمال امت من انتظار فرج است). (1)
و مثل اين را زين العابدين (عليه السلام) از پدر خود اميرالمؤمنين (عليه السلام) از پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) نقل فرمود، (2) واميرالمؤمنين (عليه السلام) فرمود:
(افضل عبادت مؤمن انتظار فرج است). (3)
و نيز مردى از آن حضرت پرسيد: (چه عملى محبوب تر به سوى خدا است؟
فرمود: انتظار فرج. (4)
حضرت رضا (عليه السلام) فرمود:
(چقدر نيکو است صبر وانتظار فرج، آيا نشنيده اى قول مرد صالح (يعنى شعيب) را:
(وارتقبوا انى معکم رقيب)(5) (فانتظروا انى معکم من المنتظرين).(6)
(مترقب باشيد که من هم با شما مترقبم ومنتظر باشيد که من هم از منتظرين هستم).(7)
ونيز اميرالمؤمنين (عليه السلام) فرمود:
(منتظر فرج باشيد ومايوس از روح خدا (يعنى راحت رسانى) مشويد، زيرا که محبوبترين عملها به سوى خداوند عز وجل انتظار فرج است).(8)
ونيز فرمود: استعجال مکنيد امر را پيش از رسيدنش که پشيمان مى شويد ودراز ننمايد بر شما طول مدت که دلهاى شما قساوت خواهد يافت).(9)
واما انتظار فرج کلى در غيبت امام دوازدهم عليه السلام:
حضرت زين العابدين عليه السلام به ابى خالد کابلى فرمود:
(غيبت ولى الله ودوازدهمين از اوصياى رسول الله صلى الله عليه واله وسلم محمد خواهد شد، اى اباخالد اهل زمان غيبت او که قائل به امامت او ومنتظر ظهور اويند افضل اهل هر زمان هستند، براى اينکه خداوند تعالى آن قدر از عقل ومعرفت به ايشان عطا فرمود که غيبت در نزد ايشان به منزله ى مشاهده است. خداوند در آن زمان ايشان را به منزله ى مجاهده کننده ى با شمشير در پيش روى پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم قرار داده، ايشان هستند مخلصين حقيقى وشيعه ى صدق وايشانند دعوت کنندگان به سوى خدا در پنهان وآشکار).
سپس فرمود: (انتظار فرج از اعظم فرج است).(10)
(يعنى نفس انتظار فرج فرج بزرگى است، زيرا که بسيار فرق دارد اميدوارى با نااميدى، در نااميدى هر دشوارى سخت تر مى گذرد تا در اميدوارى به رفع آن).
اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:
(گيرندۀ به امر ما با ما خواهد بود فردا در حظيره ى قدس ومنتظر امر ما مانند کسى است که در خون خود در راه خدا غوطه ور شود).(11)
حضرت باقر عليه السلام فرمود:
(روزى پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم در حضور اصحاب خود گفت: بار خدايا به من بنمايان برادران مرا، صحابه عرض کردند: يا رسول الله آيا ما برادران شما نيستيم؟ فرمودند: شما اصحاب من هستيد، برادران من قومى هستند در آخر الزمان که مرا نديده اند وبه من ايمان آورده اند، خداوند اسماء ايشان واسماء آباء ايشان را پيش از آن که از صلب پدران ورحم مادران بيرون آيند به من شناسانده، هر آينه يکى از ايشان سخت تر نگهدارنده است دين خود را از آن کس که به دست خود قتاد را خراطى کند يا از آنکس که اخگر آتش را درکف خود نگهدارد، آنان چراغهاى تاريکى هستند، خداوند ايشان را نجات مى دهد از هر فتنه ى تيره وتاريک).(12)
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
(منتظر دوازدهمى مانند کسى است که شمشير خود را کشيده ودر پيش روى پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم از او دفاع مى کند).(13)
ونيز فرمود:
(نزديکترين حال بندگان خدا به سوى خداى عز وجل وراضى ترين حال خداوند از ايشان وقتى است که حجت خود را مفقود کنند، پس نه ظاهر شود براى ايشان ونه عالم به مکان او باشند وبا اين وصف ايشان مى دانند که حجت خدا باطل نمى شود، پس در آن هنگام متوقع فرج باشيد صبح وشام زيرا که سخت ترين حال غضب خدا بر دشمنان خود همان وقت است که حجت او را مفقود کند وبر ايشان ظاهر نشود (زيرا که دشمنى وستم بر بندگان بى صاحب وبى پناه بيشتر موجب غضب خدا است) خداوند مى دانست که اولياء او ريب وشک نمى کنند واگر مى دانست که به ريب وشک خواهند افتاد هر آينه حجت خود را از ايشان به يک طرفة العين غايب نمى گردانيد).(14)
ونيز عمار ساباطى به آن حضرت عرض کرد:
(عبادت پنهانى با امام مستور از شما در دولت باطل افضل است يا عبادت در ظهور حق ودولت حق با امام ظاهر از شما؟)
فرمود:
(اى عمار صدقه وچيز دادن در راه خدا در پنهانى به خدا قسم افضل است از صدقه علانيه وآشکار وهمچنين عبادت شما در پنهان با امام مستور در دولت باطل افضل است از آن کس که عبادت کند خدا را در وقت ظهور حق با امام ظاهر در دولت حق، زيرا که شما از ناحيه ى دشمنان در دولت باطل وزمان هدنه در خوف هستيد وعبادت با خوف در دولت باطل نيست مانند عبادت با امن وايمنى در دولت حق، بدانيد که هر کس از شما يک نماز فريضه را به تماميت در وقتش بگزارد در پنهانى از دشمن خود، بنويسد خداى عز وجل براى او به آن يک فريضه بيست وپنج فريضه وکسى که از شما يک نماز نافله را در وقتش با تماميت بگزارد خداوند براى آن يک نافله ده نماز نافله بنويسد وهر کس از شما يک حسنه عمل کند خداوند بيست حسنه براى او بنويسد وخداوند حسنات هر مؤمن از شما را هر گاه اعمال خود را نيکو بجا آورد وبر امام خود وبر نفس خود به تقيه رفتار کند وزبان خود را نگهدارد مضاعف مى گرداند اضعاف مضاعفه، زيرا که خداوند کريم است).
عمار عرض کرد:
(مرا به رغبت انداختى در عمل وتحريص کردى لکن دوست دارم که بدانم چگونه اعمال ما در امروز که در دولت باطل هستيم افضل است از عمل آنان که با امام ظاهر شما در دولت حق خواهند بود، با اينکه ما وايشان بر يک دين هستيم وآن دين خداى عز وجل است).
فرمود:
(از آن جهت که شما بر ايشان سبقت گرفتيد در پذيرفتن دين خدا ودر نماز وروزه وحج وهر عمل خيرى وسبقت گرفتيد به عبادت خدا در پنهانى از دشمنان با امامى که مستتر است ومع ذلک اطاعت او مى کنيد وصبر مى کنيد با او ومنتظر دولت حق هستيد وخائف هستيد هم بر خود وهم بر امام خود از ملوک وپادشاهان، حق امام خود وحق خود را در دست ستمکاران مى بينيد که شما را از آن منع کرده اند واز اين رو شما را مضطر ساخته اند که به دنبال دنيا وطلب معاش برويد با صبر کردن بر دين وعبادت وطاعت پروردگارتان وبا خوف از دشمنانتان، پس به اين جهت است که خداوند اعمال شما را مضاعف گردانيده، پس گوارا باد شما را باز هم گوارا باد شما را.
عمار عرض کرد: (فداى تو شوم ديگر ما تمنى نمى کنيم...).(15)
تا آخر که در صبر واستقامت گذشت.
ونيز آن حضرت از پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم نقل فرمود، که فرمود:
(يا على عظيم ترين مردم در يقين (ايمان خ) قومى هستند در آخر الزمان که به پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) نرسيده اند وحجت از ايشان محجوب گشته وبه صرف سياهى بر روى سفيدى ايمان آورده اند.(16) (يعنى به صرف خطى بر روى کاغذ).
ونيز از آن حضرت نقل فرموده که فرمود:
زود است بيايد بعد از شما مردمى که يک نفر از ايشان براى او اجر پنجاه نفر از شما است.
صحابه عرض کردند:
يا رسول الله ما با شما در بدر واحد وحنين بوديم و در ميان ما قرآن نازل شده!). فرمود: (آنچه بر ايشان بار مى شود اگر بر شما بار شود نتوانيد تحمل کنيد).(17)
**************************************
(1) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 270:1 ذيل ح 170، کمال الدين: 644:2 ب 55 ح 3، منتخب الاثر: ص 629 ف 10 ب 2 ح 5، بحار: 128:52 ب 22 ح 21، عيون اخبار الرضا عليه السلام: 36:2 ب 31 ح 87.
(2) امالى طوسى: ص 405 مجلس 14 ح 55:917، بحار: 122:52 ب 22 ح 3.
(3) بحار: 131:52 ب 22 ح 33 (به نقل از کتاب (محاسن)).
(4) بحار: 122:52 ب 22 ح 3، من لا يحضره الفقيه: 274:4 ب 176 نوادر ح 9.
(5) هود: 93.
(6) اعراف: 71، يونس: 20.
(7) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 113:5 ح 1536- ص 159 ح 1581، کمال الدين: 645:2 ب 55 ح 5، بحار: 129:52 ب 22 ح 23.
(8) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 75:3 ح 619، خصال: 747:2 باب اربعمائة ح 10، منتخب الاثر: ص 631 ف 10 ب 2 ح 11، بحار: 123:52 ب 22 ح 7.
(9) خصال: 755:2 باب اربعمائة ح 10، بحار: 123:52 ب 22 ح 7.
(10) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 195:3 ح 716، کمال الدين: 320:1 ب 31 ح 2، احتجاج: 318:2، بحار: 122:52 ب 22 ح 4.
(11) خصال: 760:2 باب اربعمائة ح 10، منتخب الاثر: ص 632 ف 10 ب 2 ح 11، بحار: 123:52 ب 22 ح 7.
(12) بصائر الدرجات: ص 104 جزء 2 ح 4، بحار: 124:52 ب 22 ح 8.
(13) کمال الدين: 335:2 ب 33 ح 5- ص 647 ب 55 ح 8، بحار: 144:51 ب 6 ح 8.
(14) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 399:3 ح 954، غيبت نعمانى: ص 107: بحار: 94:52 ب 20 ح 9-ص 145 ب 22 ح 67، غيبت طوسى: ص 457 ف 7 ح 468.
(15) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 409:3 ح 965، کمال الدين: 646:2 ب 55 ح 7، بحار: 127:52 ب 22 ح 20.
(16) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 50:1 ح 28، اثباة الهداة: 453:3 ب 32 ف 1 ح 71، ينابيع المودة: 398:3 ب 74 ح 53، مکارم الاخلاق: ص 440 ب 12، بحار: 56:77 ب 3 ح 3.
(17) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 49:1 ح 26، غيبت طوسى: ص 457-456 ف 7 ح 467، بحار: 130:52 ب 22 ح 26، منتخب الاثر: ص 650 ف 10 ب 5 ح 10.

نوشتن دیدگاه