بیست و چهارم: عقل مردم به برکت وجود حضرت قائم(ع)، کامل می شود و ایشان دست بر سر آنها می کشد و کینه و حسد از دلهایشان بیرون می رود که از روز کشته شدن هابیل تا کنون وجود داشته است، و علوم به آخرین حدّ خود می رسد. چنانکه در اصل زراد آمده است که گفت: به امام صادق(ع) گفتم که: «می ترسم از مؤمنین نباشیم».
حضرت فرمود: «برای چه؟»
گفتم: «چونکه کسی را پیدا نمی کنیم که برادر او در نزد او بهتر و محبوبتر از درهم و دینار باشد و درهم و دینار را از برادری که میان ما و او، دوستی امیرالمؤمنین(ع) باشد محبوبتر می بینیم».
حضرت فرمود: «شماها مؤمن هستید ولکن ایمان خود را کامل نخواهید کرد، مگر اینکه حضرت قائم(ع) ظهور کند، پس در آن زمان خداوند تبارک و تعالی، عقلهای شما را کامل می کند».
در کتاب «خرایج» راوندی و«کمال الدّین» صدوق از حضرت باقر(ع) روایت شده است که فرمود: «هر گاه حضرت قائم(ع) قیام کند، دست خود را بر سر بندگان می گذارد و بخاطر این کار، عقل ایشان را جمع می نماید و خرد آنها را کامل می کند».
شیخ کلینی از سعید بن حسن روایت کرده است که حضرت باقر(ع) به او فرمود: «آیا احدی از شما هست که به برادر خود رو کرده و دست خود را در جیب برادر خود کند و به مقدار نیاز خود بردارد و برادرش او را از این کار منع نکند؟»
گفتم: «چنین شخصی در میان خود نمی شناسم».
پس حضرت فرمود: «چیزی در این حال نیست».یعنی مقام و کمالی برای ایشان نیست.
پرسیدم: «آیا آخر این حال، هلاکت و نابودی است؟»
حضرت فرمود: «نه! بدرستی که هنوز عقلهای این گروه به آنها داده نشده است».
در کتاب «اختصاص» از شیخ مفید روایت است که کسی به آن حضرت عرض کرد: «اصحاب ما در کوفه، عدّه بسیاریی هستند، اگر دستور می دادید هر آینه آنها از شما اطاعت و پیروی می کردند».
حضرت فرمود: «آیا کسی از آنها هست که نزد برادرش برود تا از کیسه پول او، درخواست خود را بگیرد؟»
گفت: «نه!»
حضرت فرمود: «پس آنها به خون خود بخیل تر هستند».
آنگاه فرمود: «بدرستی که مردم در آرامی و آسایش می باشند. با آنها ازدواج می کنیم و از همدیگر ارث می بریم و حدّ بر آنها جاری می کنیم و امانت ایشان را ادا می کنیم. چون حضرت قائم(ع) برخیزد آن وقت طوری می شود که شخص بسوی کیسه برادر خود می رود و حاجت خود را می گیرد و کسی او را منع نمی کند».
صدوق در «کمال الدّین» از امیرالمؤمنین (ع) روایت کرده است که فرمود: «از صفات مهدی(ع) آن است که دست خود را بر سر بندگان می گذارد، پس آنگاه مؤمنی نمی ماند مگر آنکه قلبش از آهن سخت تر می شود».
در «خصال» از آن حضرت روایت است که در ضمن وقایع زمان حضرت مهدی (ع) فرمود: «هر آینه، کینه و دشمنی از دلهای بندگان می رود».
در «کشف الغمّه» از رسول خدا (ع) روایت شده است که فرمود: «خدای تعالی بی نیازی را در دلهای مردم وارد می سازد». و ظاهر است که چون آن دو صفت زشت و پلید یعنی کینه و عداوت، از میان مردم و از دلهایشان برود، آنگاه این صفت پسندیده بر دل آنها وارد می شود و مردم آسوده می شوند.
در «کمال الدّین» از امام صادق(ع) روایت شده است که به ابان بن تغلب فرمود: «در این مسجد شما (مسجد مکّه)، سیصد نفر مرد می آیند که اهل مکه می دانند که پدران و اجداد آنها در آنجا متولّد نشده اند، و همراه ایشان شمشیرهایی است که روی هر شمشیر کلمه ای نوشته شده است و از هر کلمه هزار کلمه باز می شود» (1).
و به روایت نعمانی: «بر هر شمشیر هزار کلمه نوشته شده که هر کلمه کلید هزار کلمه است».
در خطبه مخزون از امیرالمؤمنین (ع) ذکر شده است که: «در آن زمان علم در دلهای مؤمنان جا داده می شود و هیچ مؤمنی محتاج علم برادر خود نمی شود و در آن هنگام تأویل این آیه آشکار می شود که: «... الله کُلّاً مِن سعته...» (2).

پاورقی :
(1) شاید منظور از شمشیرها و کلمات، حکمتهای الهی است که بر قلب آنها وارد می گردد.
(2) سوره نساء آیه ۱۳۰ «یعنی: خداوند هر کدام از آنها را با فضل و کَرَم خود بی نیاز می کند».

نوشتن دیدگاه